Έχω τη χαρά
και την ευλογία, καθημερινά, να συναναστρέφομαι με πολλά διαφορετικά παιδάκια
μέσα από το καλλιτεχνικό εργαστήρι βιωματικής τέχνης που διευθύνω.
Παιδιά διαφορετικών ηλικιών, διαφορετικών βιωμάτων, διαφορετικών πεποιθήσεων,
διαφορετικών αντιλήψεων, διαφορετικών…
Ένα κοινό
χαρακτηριστικό όλων αυτών των παιδιών είναι η έμφυτη ανάγκη τους για ΠΑΙΧΝΙΔΙ
— για ουσιαστικό, γνήσιο παιχνίδι!
Τι εννοώ;
Από τους
αρχαίους χρόνους οι αρχαιολόγοι παρατηρούν και ανακαλύπτουν αντικείμενα,
κτερίσματα, των οποίων η χρήση ήταν αποκλειστικά για το παιχνίδι των παιδιών.
Για φαντάσου, ο μοναδικός σκοπός της ύπαρξης ενός αντικειμένου να είναι η τέρψη
ενός παιδιού… Τι όμορφη σκέψη!
Στις μέρες
μας, δυστυχώς, παρατηρούμε ακριβώς το αντίθετο.
Λίγα είναι πλέον τα αντικείμενα που σχεδιάζονται με πρωταρχικό και μοναδικό
σκοπό τους το παιχνίδι — και μάλλον λίγα είναι και τα παιδιά, αλλά και οι
γονείς αυτών των παιδιών, που θα επιλέξουν ένα τέτοιο αντικείμενο για το
ουσιαστικό και σημαντικό παιχνίδι τους!
Στην
πλειοψηφία των περιπτώσεων συμβαίνει το εξής:
Οι βιομηχανίες δημιουργούν αντικείμενα στα οποία, λανθασμένα αλλά σκοπίμως,
δίνουν την ονομασία «παιχνίδι», προκειμένου να επιτευχθούν ορισμένα σκοτεινά
συμφέροντα.
Όμως η θλιβερή πραγματικότητα αποκαλύπτει την αλήθεια μέσα από τις ίδιες τις
συμπεριφορές των παιδιών μας.
Κάθε μέρα
συναναστρέφομαι με παιδιά που διψούν για παιχνίδι.
Αφυδατωμένα, ψάχνουν τη χαρά της υγιούς διασκέδασης, ξεδιψώντας την ανάγκη τους
για δημιουργία.
Ο παιδικός νους είναι πλασμένος να φαντάζεται τόπους ονειρεμένους, να ταξιδεύει
σε κόσμους αθώους και να πλάθει ιστορίες με νεράιδες, πειρατές, ιππότες και
βασιλιάδες.
Να μαθαίνει τον κόσμο των ενηλίκων σταδιακά, μέσα από αλληγορίες και
θεραπευτικά παραμύθια.
Και για να
προλάβω τη σκέψη σας…
Ναι, το «ροζ συννεφάκι» ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει στο μυαλό κάθε μικρού παιδιού
και να καταρρίπτεται όταν έρθει η ώρα να καταρριφθεί — με τον τρόπο που η ίδια
η ΖΩΗ ΤΟΥ θα του επιφέρει, και όχι επειδή το αποφασίζουμε ΕΜΕΙΣ
για το «καλό του».
Όχι μέσα από ένα πονηρό «παιχνίδι» από «τολμηρούς» εκπαιδευτικούς ή από
«λογικούς» γονείς που, τολμώ να πω, βιάζονται να μεγαλώσει το παιδί τους για να
«γλιτώσουν» τη δυσκολία που καλώς υπάρχει στην ανατροφή ενός παιδιού, ενός
ανθρώπου, της νέας γενιάς!
Όταν το
παιδί παί-ΖΕΙ ουσιαστικά και εποικοδομητικά, είναι ώρα ιερή!
Είναι ώρα δημιουργίας, και εμείς, ως ενήλικες, οφείλουμε να σταθούμε αρωγοί,
προσφέροντας τα σωστά εργαλεία για το παιχνίδι του παιδιού ή του μαθητή μας:
τα σωστά κίνητρα, τα σωστά εφόδια, τα σωστά ερεθίσματα!
Όλοι μέσα μας
έχουμε ένστικτο· γνωρίζουμε ποιο είναι το «σωστό» και ποιο το «επιβλαβές».
Ας μην εθελοτυφλούμε, επομένως!
Σαν παιδί, χόρτασα
παιχνίδι! Ουσιαστικό, αληθινό παιχνίδι.
Και το αγαπημένο μου — το πιο τιμαλφές — ήταν το χειροποίητο παιχνίδι!
Οι μικροί εκείνοι λιλιπούτειοι χάρτινοι χαρακτήρες που ζωγράφιζα και έκοβα με
τόση περηφάνια, μου χάριζαν μυριάδες στιγμές χαλάρωσης, δημιουργίας, φαντασίας,
χαράς και σωστού παιχνιδιού.
Έκαναν την καρδιά μου να λαχταρά να παίζει συνέχεια, να φαντάζομαι ιστορίες και
να πλάθω χαρακτήρες, να αποτυπώνω στις «ζωές» τους ενδόμυχες σκέψεις και να
βρίσκω λύσεις σε ό,τι με προβλημάτιζε και με απασχολούσε.
Σαν παιδί,
χόρτασα παιχνίδι!
Παιχνίδια ρόλων με την αδερφή ή τη μαμά μου, θεατρικές παραστάσεις στο σαλόνι
με πετσέτες στα μαλλιά, χάρτινα γυαλιά κολλημένα με χαρτοταινία και μπόλικη
χρυσόσκονη.
Σαν παιδί,
χόρτασα παιχνίδι —
κι ως ενήλικη έχω τη χαρά και την ευλογία να παί-ΖΩ ακόμα, δείχνοντας
τον μαγικό δρόμο του αληθινού, του χειροποίητου παιχνιδιού στους μαθητές μου,
στα παιδιά μου…
Εσύ
παί-ΖΕΙΣ;
Κυριακή Γαϊτανίδου- Εικαστικός
Msc Αρχιτέκτονας Μηχανικός, Μsc Eκπαιδευτικός, Συγγραφέας
