Η εμπειρία της συγχώρησης _ 1η συνάντηση της Σχολής Γονέων Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης _ 2024-2025

 

      1η Συνάντηση 28 Σεπτεμβρίου 2024, της Σχολής γονέων της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης με εισηγήτρια την κ. Πέλη Γαλίτη-Κυρβασίλη, ψυχοπαιδαγωγό, συγγραφέα , ερευνήτρια και συντονίστρια την κ. Ανδρονίκη Δράγου, παιδοψυχίατρο.

Η χθεσινή ημερίδα που παρακολούθησα με θέμα την εμπειρία της συγχώρησης ,ήρθε σαν απάντηση στην θλίψη και την απογοήτευση των προηγούμενων ημερών και βίαιων ειδήσεων. Η πραγματικότητα των καιρών προτάσσει παιδιά ακόμα και απο το νηπιαγωγείο με αποτρόπαιες συμπεριφορές ,βια δίχως φραγμούς και θυμό. Που είναι η αγάπη; Υπήρξε άραγε ποτέ και χάθηκε στην πορεία; Πως μπορούμε να την ξαναφέρουμε μέσα μας πλαταίνοντας την καρδιά μας για να χωρέσει τους πάντες, δίχως όμως να μένουμε στα λόγια, αλλά, έμπρακτα, και ουσιαστικά!

Η κα Πέλη Γαλίτη, στην εναρκτήρια ομιλία της Σχολής, με λόγο παραστατικό, παρέθεσε παραδείγματα και ιστορίες παρουσιάζοντας σε γονείς, ιερείς και εκπαιδευτικούς το πρόγραμμα εκπαίδευσης με τίτλο η εμπειρία της συγχώρησης που εφαρμόζεται με συγκινητικά αποτελέσματα, τα τελευταία 10 χρόνια στην Ελλάδα.

Η ομιλία προσωπικά με συνεπήρε και αξίζει να σας παραθέσω ορισμένες σημειώσεις απο την ομιλία που θέλω να κρατήσω τόσο στην επαγγελματική μου όσο και στην προσωπική μου ζωή.

1. " Θέλουμε μια κοινωνία με παιδιά που έχουν δυνατό μυαλό και συμπονετική καρδιά"

δηλαδή, να μην συνθλίβονται στις αντιξοότητες χωρίς να εστιάζουν στη συμπεριφορά και στον θυμό που οδηγεί στην εκδικητικότητά. Το συναίσθημα του θυμού επιτελεί έναν σημαντικό σκοπό και τον χρειαζόμαστε, όταν όμως ο θυμός μας ελέγχει και οχι εμεις εκείνον, τότε η πορεία των πραμάτων καθίσταται ολέθρια.

2. " Η ευαισθησία είναι δύναμη ΟΧΙ αδυναμία" 

ο Άγιος Σωφρόνιος του Εσσεξ παρομοιάζει τον άνθρωπο με ένα ηλεκτροφόρο καλώδιο υψηλής τάσεως, από το οποίο διέρχεται ενέργεια που κινεί τραίνα, εργοστάσια, θερμαίνει σπίτια. Ωστόσο το μικρό πουλί μπορεί να κάθεται επάνω στο σύρμα αυτό χωρίς να παθαίνει τίποτε. Έτσι και ο χριστιανός είναι παρόμοιο καλώδιο, επάνω στο οποίο μπορεί να καθίσει ένα πουλί, χωρίς να κινδυνεύσει. Τόσο δύναμη και ενέργεια να έχουμε μέσα μας αλλά και τόση ευαισθησία ταυτόχρονα, σε απόλυτη ισορροπία.

Αναλαμβάνουμε την ευθύνη όλων των συναισθημάτων μας και παύουμε να κατηγορούμε τους άλλους για τις δυσκολίες μας.

3. " Το θέμα είναι το κακό να μην μπει μέσα μας, έξω και γύρω μας ας είναι"

Όπως ένα καράβι πλέει σε θάλασσες και σε φουρτούνες δίχως να βουλιάζει, παρα μόνο όταν το νερό καταφέρει να εισχωρήσει στο σκάφος, έτσι και εμείς οι άνθρωποι, σκοπός μας ας είναι να εμποδίζουμε το κακό και τον θυμό να εισχωρήσει στην ψυχή μας και να μας καταστρέψει.

Είναι αποδεδειγμένο οτι ο θυμωμένος άνθρωπος που δεν μπορεί να συγχωρέσει, αντιμετωπίζει σοβαρά ψυχικά και σωματικά προβλήματα. Πως μπορούμε όμως να δώσουμε ένα τέλος στον θυμό; Είναι αυτό εφικτό;

4. " το ΕΛΕΟΣ είναι η απάντηση".

Ο ελεήμων άνθρωπος είναι εκείνος που καταφέρνει να διώξει τον θυμό και να προσκαλέσει σε δείπνο την συγχώρεση . Πολλές φορές η συντήρηση του θυμού μας γίνεται και εμμονή καταδικάζοντας με αυτόν τρόπο ακόμα περισσότερο τον εαυτό μας. Όταν συμπάσχουμε με το κακό, όντας Συμ-πονετικοί, καταφέρνουμε να δούμε τα πράγματα απο την σκοπιά του άλλου διαπιστώνοντας εν τέλει πόσο διαφορετικοί αλλα ταυτόχρονα πόσο ίδιοι είμαστε όλοι, κουβαλώντας τα τραύματά μας.

5. " Η μεγαλοψυχία του Αριστοτέλη"

Στόχος να μάθουμε να συγχωρούμε, όχι επιφανειακά και υπεροπτικά, αλλά βαθιά, ειλικρινά, μεγαλόψυχα. Να πλαταίνει η καρδιά μας για να χωράει τους πάντες βάζοντας για όλους και για όλα καλό λογισμό. Με άλλα λόγια να εξασκηθούμε στην τεχνική της " Αναπλαισίωσης" , καταφέρνοντας να μετουσιώνουμε ένα φαινομενικά άσχημο γεγονός σε κάτι όμορφο και ευχάριστο. Να εξασκηθούμε στη θέα του ωραίου. 

Πως μια αποτυχία μπορεί να δώσει τεράστια ευλογία και μια ασθένεια να συμβολίσει την δύναμη. Η ματιά μας να είναι πάντοτε επιδοκιμαστική και όχι αποδοκιμαστική.

6. " Η ΕΛΠΙΔΑ"

Έχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα!

ο άνθρωπος που πόνεσε πολύ στη ζωή του μπορεί να δώσει ελπίδα, να την μεταλαμπαδεύσει! Στόχος μας είναι τα παιδιά αλλά και όλοι μας ξεκινώντας απο εμάς, να μάθουμε να ελπίζουμε και να μην τα παρατάμε εξαιτίας των δυσμενών συνθηκών και των κλειστών πορτών που συναντάμε αλλά να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε απτόητοι ενάντια στο κακό, στη βία και στο μίσος.

Η πραγματική ελπίδα νοηματοδοτεί την ύπαρξη μας και τα γεγονότα, τις πράξεις, τις σχέσεις ακομα και στον θάνατο μας.

Στόχος είναι να μετατρέψουμε την ψυχολογική μας κατάσταση σε πνευματική.

Συγχωρώ, ( κάνω χώρο δηλαδή μέσα μου) δεν σημαίνει ξεχνώ, δεν είναι η λήθη.

Συγχωρώ, δεν σημαίνει κατα ανάγκη και συμφιλιώνομαι

Συγχωρώ, είναι πράξη δύναμης!

Όταν μαθαίνουμε να είμαστε ευγνώμονες , τότε θεραπευόμαστε στα αλήθεια απο τα δεσμά του θυμού και μπορούμε να συγχωρέσουμε καθώς η ευγνωμοσύνη μπορεί κα ιτροποποιεί την χημεία του εγκεφάλου.

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΕΣΟΥΜΕ! Ξεκινώντας τώρα!

Η κ. Πέλη Γαλίτη και η ομάδα της forgivness.gr  πραγαμτοποιούν εδώ και 10 χρόνια σε σχολεία παρουσιάσεις και εκπαιδευτικά προγράμματα σχετικά με την συγχώρεση.

Σας ευχαριστώ προσωπικά για αυτήν την υπέροχη πρώτη συνάντηση και αδημονώ για τις επόμενες.

|[κ]|

Κυριακή ΓαΪτανίδου
Msc αρχιτέτκων μηχανικός/εκπαιδευτικός/συγγραφέας

Διδακτική Ιστορια _ Ο δάσκαλος ΚΑΙ τα μπαλόνια

 Έναν εκπληκτικό και ευφάνταστο τρόπο βρήκε μέσα από ένα παιχνίδι με μπαλόνια, ένας δάσκαλος για να διδάξει στους μαθητές του ότι η ενσυναίσθηση και το νοιάξιμο για τους άλλους είναι το κλειδί για να είμαστε ευτυχισμένοι.

Ένας δάσκαλος έφερε μπαλόνια στο σχολείο και ζήτησε από τα παιδιά να τα φουσκώσουν όλα και στη συνέχεια να γράψει το κάθε παιδί στο μπαλόνι του, το όνομά του.

Μάζεψαν τα μπαλόνια στο διάδρομο και ο δάσκαλος τα ανακάτεψε από άκρη σε άκρη. Ο δάσκαλος έδωσε τότε 5 λεπτά για να βρει το κάθε παιδί το μπαλόνι που είχε πάνω του το όνομά του.

Τα παιδιά έτρεξαν πάνω κάτω, κοιτάζοντας και ψάχνοντας ξέφρενα, αλλά καθώς έφτασε η ώρα και τα 5 λεπτά πέρασαν – κανένα δεν βρήκε το δικό του μπαλόνι …

Τότε ο δάσκαλος είπε στα παιδιά να πάρουν το μπαλόνι που είχαν πιο κοντά τους και να το δώσουν σε εκείνο το παιδί του οποίου το όνομα ήταν γραμμένο πάνω στο μπαλόνι. Σε λιγότερο από 2 λεπτά το κάθε παιδί είχε το δικό του μπαλόνι.

Tελικά, ο δάσκαλος είπε: ''Το μπαλόνι είναι σαν την ευτυχία. Κανείς δεν θα το βρει εάν ψάχνει μόνο για το δικό του. Αντ' αυτού, αν όλοι νοιάζονται και για τους άλλους, θα βρουν το δικό τους πολύ πιο γρήγορα.''»

10 χρόνια Κυριακούπολη _ Ο αστροναύτης_ Διαγωνισμός_ κάλεσμα καλλιτεχνών

 Φίλοι και φίλες, Κυριακουπολίτες και Κυριακουπολίτισες,

Το εκπαιδευτικό ιστολόγιο " Κυριακούπολη", φέτος το καλοκαίρι γιορτάζει τα 10 του χρόνια. Όμως η Κυριακούπολη δεν είναι για εμένα ένα απλό ιστολόγιο. Είναι ένας κόσμος φαντασίας, παιχνιδιού, γνώσης και ανακάλυψης, είναι η παιδική και η εφηβική μου ηλικία. 

Πριν 10 χρόνια ακριβώς, στα 14 μου χρόνια, αποφάσισα αυτόν τον κόσμο να τον μοιραστώ μαζί σας, να δημιουργήσω ένα ασφαλές και χαρούμενο περιβάλλον, μοιράσματος, τέχνης και γνώσης. Μαζί με την Κυριακούπολη αλλα και μαζί με εσάς, μεγάλωσα, ωρίμασα ως καλλιτέχνης, ως εκπαιδευτικός και ως άνθρωπος.

Η Κυριακούπολη ξεκίνησε με τον εξής στόχο,  να εμπνεύσω και να δώσω ένα έναυσμα σε μικρούς και μεγάλους να ασχοληθούν με την εκπαιδευτική πλευρα του διαδικτύου. Να συλλέξω σε έναν χώρο όλα αυτά που με κάνουν χαρούμενη αλλα και να συνδεθώ με ανθρώπους που και εκείνοι ψάχνουν ένα βαθύτερο νόημα στη ζωή.

Όλοι οι άνθρωποι μεταξύ μας είμαστε ταυτοχρόνως τόσο διαφορετικοί αλλα και τόσο ίδιοι. Χαιρόμαστε την Κυριακή μας, την ημέρα που ξεκουραζόμαστε, θα μπορούσαμε ίσως να πούμε οτι είναι κατι που μοιραζόμαστε οικουμενικός. Άλλωστε, Κυριακή είναι και η ημέρα αφιερωμένη στον Θεό Πατέρα μας, στον Δημιουργό μας.

Δίχως να σας κουράζω άλλο, ορμώμενη απο την φαντασία των παιδιών, και τον παρορμητισμό τους, έγραψα το τραγούδι " ο αστροναύτης". Ένα τραγούδι που αναφέρεται σε όλα εκείνα τα "όταν μεγαλώσω θα γίνω σπουδαίος/α , θα γίνω ζωγράφος, τραγουδιστής, ποδοσφαιριστής, ο/η καλύτερος σε όλα, θα γίνω αστροναύτης...", και που η πατίνα του χρόνου σιγά σιγά τα σκεπάζει, τα νανουρίζει και τα αποκοιμίζει στην κούνια του "δεν μπορείς να το κάνεις αυτό", "αυτό το επάγγελμα δεν έχει μελλον", κτλ κτλ.

Γονείς και εκπαιδευτικοί, σας προτείνω να το δείτε ως εκπαιδευτικό εργαλείο . Συζητείστε με τα παιδιά σας για τα όνειρα τους, και καθώς μεγαλώνουν παρατηρείστε τον τρόπο που αυτά μεταβάλλονται. Τι χάνεται; Τι διατηρείτε; Που οφείλεται αυτό ; Που πηγαίνουν τα όνειρα μάς όταν δεν πραγματοποιούνται;

και τώρα,

Η ώρα του διαγωνισμού...

Μικροί και μεγάλοι καλλιτέχνες, ξυπνήστε τα εργαλεία σας και ξεκινήστε δουλειά. 

Ελάτε να φτιάξουμε όλοι μαζί ένα video για να "ντύσει" το τραγούδι του Αστροναύτη. Ζωγραφίστε τι θέλετε ή τι θα θέλατε να είχατε καταφέρει στο μέλλον όπως το φανταζοσασταν παιδιά. 

Μην ξεχάσετε να στείλετε τις συμμετοχές σας (ονοματεπώνυμο ή ψευδώνυμο, ηλικία και email ), στα social media της Κυριακούπολης (facabook and instagram)

 ή στο email kyriakoupoliblog@hotmail.com

Σας Ευχαριστώ όλους για την στήριξη σας και εύχομαι να είμαστε όλοι πάντα υγιής και δημιουργικοί, με αγάπη και ενδιαφέρον αληθινό για την εκπαίδευση των παιδιών μας.

Παγκόσμια ημέρα μουσικής 2024

 

Παγκόσμια ημέρα μουσικής σήμερα.

Η μουσική έχει τον τρόπο της να απαλύνει τον πόνο, να καλύπτει το κενό, να χορταίνει την ανία, να καθησυχάζει τον φόβο, να ποτίζει με αυτοπεποίθηση την αβεβαιότητα, να ξεκουράζει την ανησυχία, να φροντίζει την απελπισία, να ενθαρρύνει την χαρά, και εγω καταφεύγω συχνά  στη μελωδική της αγκαλιά.

Από πολύ μικρή ηλικία (5 ετών) πειραματιζομαι με μουσικές συνθέσεις. Νιωθω την ανάγκη να επικοινωνώ μουσικά τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου ώστε να μπορώ να τα αντικρίσω ξανα υπό αυτό το ηχητικο πρίσμα διεγειροντας κατά αυτό τον τρόπο ένα άλλο σύστημα αισθήσεων, και νιωθω βαθιά ευγνώμων για αυτό. Πόσο μάλλον όταν πολλοί από εσάς μου εκφράζεται την προσωπική σας εμπειρια και την θετική επήρεια της μουσικής μου σε εσάς παρόλο που δεν είμαι επαγγελματίας μουσικός και έχω οδηγό μόνο την καρδιά μου και το συναίσθημα. Είναι κάτι απροσδόκητα ευχάριστο και δεν έχω παρά να σας ευχαριστήσω καθώς με ενθαρρύνεται να συνεχισω να δημοσιεύω κάτι που αγαπώ. Ουκ ολίγες είναι και εκείνες οι φορές που με προβλημάτισε η ανάγκη  προβολης των δημιουργηματων μου και του εγωισμού/ναρκισσισμου που αχνοφαίνεται πίσω από παρόμοια εγχειρήματα. Ομως, δεν είναι άλλωστε μια πανανθρωπινη καλλιτεχνική ανάγκη να μοιραζόμαστε το φαγητό που μαγειρέψαμε με τους συνανθρώπους μας για να χορτάσουμε όλοι;

Γεραίρω όλους όσους τολμούν λοιπόν να εκφραστούν με σεβασμό προς τον εαυτό τους και προς το σύνολο, γνωρίζω ότι δεν είναι εύκολο!

|[Κ]|

Ο Κινηματογραφικος φακός του Φεβρουαρίου

 Αγαπημένοι Κυριακούπολιτες και Κυριακουπολιτισες,

Σε αυτό το άρθρο θα σας παρουσιάσω 3 εξαιρετικές κατά την άποψή μου ταινίες, τις οποίες είδα μέσα στον μήνα Φεβρουάριο. 

Θεωρώ ότι είναι και οι 3 ιδανικές για οικογένειες αλλά και νέους ανθρώπους που βρίσκονται σε μια αναζήτηση.

1. Deux moi (2019) _ someone somewhere

Σε σκηνοθεσία του Cedric Klapisch. 

Η ταινία ξεκινάει ως εξής, 2 νέα παιδιά ο Ρεμύ και η Μέλανί, ζουν στο Παρίσι σε διπλανές πολυκατοικίες. Έχουν συναντηθεί αρκετές φορές στη γειτονία, κάνοντας τα ψώνια τους ή πηγαίνοντας στις δουλειές τους, δίχως όμως να προσέξουν πραγματικά ο ενας τον αλλον και να ανταλλάξουν ένα βλέμμα ή μια κουβέντα. 

Καθ'ολη τη διάρκεια της ταινίας, ο θεατής γίνεται μέτοχος της ζωης αυτών των 2 ανθρώπων και παρατηρεί πως οι καθημερινότητες τους συνυπάρχουν ενώ οι ίδιοι πρωταγωνιστές το αγνοούν. 

Ο σκηνοθετικός φακός αλλά και η αισθητική του δρώντα χώρου προσωπικά λειτούργησαν θετικά στην εσωτερική μου διάθεση καθώς παρακολουθούσα την ταινία χωρίς να νιώσω πλήξη  ούτε ένα λεπτό (κάτι το οποίο συμβαίνει συχνά όταν παρακολουθώ μια ταινία) , αρκετές φορές να συγκινηθώ και να ταυτιστω  με την εξέλιξη των πραγμάτων και τους ήρωες αλλά και στο τέλος να ευχαριστηθώ στο σύνολο το κλείσιμο της υπεροχης αυτής ιστορίας. 

Σας προτρέπω να τη δείτε καθώς θίγει πολλά κοινωνικά ζητήματα τα οποία απασχολούν όλους τους νέους ανθρώπους όπως ζητήματα, εργασίας, οικονομικής και ψυχολογικής επιβίωσης σε μια ξένη πολη/χώρα, μακριά από τους κοντινούς σου ανθρώπους, τον έρωτα, τη συντροφικότητα, την αγάπη, και πολλά ακόμη. 

Το soundtrack της ταινίας με συγκινησε και με ενέπνευσε με τον ρομαντισμό τους και τα έχω κατεβάσει ήδη στο κινητό μου 😁 θα τα βρείτε όλα εδώ. 

https://m.youtube.com/playlist?list=PLuF78wm0RiGaNu6eNlkxKES5ulZuIZL-q

2. Are you there God? It's me Margaret (2023)

Σε σκηνοθεσία της Kelly Fremont Craig, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του 1970της judy Blume .

Η ταινία διαδραματίζεται το 1970  με κεντρική ηρωίδα την 11χρονη Margaret, ενα προεφηβο κοριτσι της Στ'δημοτικου η οποία διαμένει στην Νέα Υόρκη με τους γονεις της. Στην τελευταία της χρόνια στο δημοτικό, η οικογένεια μετακομίζει στο new jersey, και η ζωη της αλλάζει. Το κορίτσι στοχαζεται και βιώνει τις αλλαγές της εφηβειας, της ανακάλυψης του εαυτού της, των θρησκευτικών και προσωπικών  της αντιληψεων και αναζητήσεων, την σχέση της με την οικογένεια της, τον κόσμο γύρω της αλλα και το νόημα της φιλίας. 

Με έναν αξιαγάπητα κωμικό τρόπο όλα αυτά καταφέρνει η σκηνοθέτης να τα παρουσιάσει στον θεατή κοιτάζοντας μέσα απο ένα πρίσμα γοητευτικό και νοσταλγικό , τόσο χιουμοριστικο όσο και σοβαρό ταυτόχρονα χωρίς να χάνουν την αξία και το νόημα τους. 

Θα έλεγα ότι είναι μια ταινία για όλες τις ηλικίες και θα την απολαύσουν ιδιαιτερα οι οικογένειες. 

Τα κομμάτια   που ντύνουν μουσικά  την ταινία με αγγιξαν ιδιαίτερα καθώς εντείνουν τον νοσταλγικό χαρακτήρα της ταινίας. 

Σας παραθέτω το link με όλο το soundtrack. 

https://m.imdb.com/title/tt9185206/soundtrack/

 3. The overcomer (2019)

Σε σκηνοθεσία των αδελφών Alex και Stephen Kendrick. 

Ως 3η μου πρόταση αποτελεί η υπέροχη ταινία έμπνευσης, The Overcomer ή σε ελεύθερη μετάφραση, Ο θριαμβευτής,.

Ο John και η Amy ειναι καθηγητές σε ένα χριστιανικό σχολείο σε μια μικρη επαρχιακή πόλη της Αμερικής και μεγαλώνουν τους 2 γιους τους. O John τα τελευταία χρόνια προπονεί με μεγάλη επιτυχία την ομάδα μπάσκετ του Λυκείου. Όταν η διευθύντρια του σχολείου, ζητάει από τον John να αναλάβει και την ομάδα τρεξίματος ανωμάλου δρόμου, εκείνος δυσανασχετεί ενώ αρχικά αρνείται πεισματικά την πρόταση.

Ο Θεός όμως έχει διαφορετικά, πιο μεγάλα σχέδια για εκείνον, και ενώ στη αρχή δεν μπορεί ο ίδιος να τα δει κατάματα και θεωρεί τον εαυτό του ότι αδικείται, η ζωή θα του φανερώσει το θαύμα και το μεγαλείο της. 

Η Hannah ειναι μια προβληματική περίπτωση μαθήτριας της Α'λυκειου η οποία είναι ορφανή από γονεις και λόγω κακής συμπεριφοράς δεν την δέχεται κανένα σχολείο εκτός από το χριστιανικό λύκειο της πόλης. Είναι μοναχική και παρόλο που ταλαιπωρείται από άσθμα, αποφασίζει να μπει στην ομάδα τρεξίματος καθώς είναι το κρυφό της πάθος αλλά και το ταλέντο της.

Όταν ο John ανακαλύπτει ότι στην νεοσύστατη αυτή ομάδα τρεξίματος η μόνη αθλήτρια είναι η Hannah, παραιτείται από κάθε προσπάθεια προπόνησης της.

Για ακόμα μια φορά όμως τα πράγματα θα εξελιχθούν διαφορετικά για το καλό της ψυχής όλων.

Πρόκειται για μια ταινία διαμάντι που πραγματικά με συνεπήρε από όλες της άποψης καθώς η πλοκή λαμβάνει διαστάσεις πανανθρώπινες εντός ολίγων λεπτών, κάνοντας τον θεατή να συνειδητοποιεί το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής και της σχέσης μας με τον πλησίον και με Τον Δημιουργο μας αλλά και την εμπιστοσύνη μας στο Πάνσοφο Έργο Του.

Σίγουρα θα συναρπάσει όλη την οικογένεια καθώς δεν αποκαλύπτει το μεγαλείο της από την αρχή.

Η μουσική που πλαισιώνει την ταινία είναι επίσης εξαιρετική, συγκινητική και εμπνευσμένη.

Θα την βρείτε εδω

https://m.youtube.com/playlist?list=PLOWDZJe5wh3htHmEh0PBSPwCBqCW3bP0F

🦋🦋🦋🦋

Ελπίζω να επιλέξετε να τις δείτε όλες και αν θέλετε πείτε μου την γνώμη σας στα σχόλια. 

Σας χαιρετώ και... Καλή θέαση 😉