Σ'αγαπώ πολύ!

"Με αγαπώ! Επειδή με αγαπώ τολμώ να  σου πω ΟΧΙ  χωρίς να νιώθω ενοχές."

Το πρόβαρες στον καθρέπτη πάνω από 20.000 φορές τον τελευταίο χρόνο, και τώρα όμως, την στιγμή που όντως πρέπει να πεις το ΟΧΙ, δεν το λες. Τι συμβαίνει και δεν το λες; Δεν μπορώ να καταλάβω, αρχίζουν πάλι οι ζαλάδες και η αίσθηση τρέλας. Γιατί αγάπη μου, αφού τα συζητήσαμε, τα κουβεντιάσαμε μέσα στη νύχτα κρατώντας μια κούπα με τσάι Λουΐζας, τα συμφωνήσαμε εκείνο το χάραμα στον καναπέ του σαλονιού, είχαμε πει πως δεν θα ξανακλάψουμε ανήμερα του Αϊ Νικόλα τυλιγμένη με μια κουβέρτα τρέμοντας και αναζητώντας μια ανάσα…

Σε ρωτάω Γιατί;

 Και τώρα πάνω στο ποδήλατο μέσα στο σκοτάδι τρέχεις, τρέχεις και σκέφτεσαι. Μωρέ λες να ναι ο Σεπτέμβρης; Από μικρή ήσουν λίγο πιο ευαίσθητη με τον Σεπτέμβρη. Αυτός ο μήνας είναι τόσο νοσταλγικός….

Μαγνητών με Χατζηαργύρη. Όποια ώρα της ημέρας και αν περάσω έχω πάντα αυτό το αίσθημα. Συστήνεται με ποδήλατο καλύτερα. Οι πεταλιές που διακόπτουν το θρόισμα των φύλλων που συναντιούνται από Βορρά και Νότο σκεπάζοντας τον ουρανό, και το κελαίδισμα των πουλιών είναι….είναι το δέλεαρ μου.

Υψώνω το κεφάλι…κλείνω τα μάτια…σηκώνω τον κορμό πάνω από τη σέλα….και….οχι..κάτσε κάτω… θα χτυπήσει ς…δεν μπορείς να πετάξεις…ξεχάστηκα, συγγνώμη.

Γυρίζω το κεφάλι μου αριστερά σε ένα διώροφο διαμέρισμα, ούτε που πρόσεξα την εξωτερική του αρχιτεκτονική, τα φώτα μου έστρεψαν την προσοχή. Είναι σκοτεινή γειτονιά αλλά αυτό το ισόγειο είχε ανοιχτά φώτα και ανοιχτά παντζούρια, ευκαιρία μου. Ένα γρήγορο χτυποκάρδι. Λατρεύω όταν οι άνθρωποι το κάνουν αυτό, ειδικά όταν με πιάνουν οι στεναχώριες και οι σκέψεις μου. Λες και με νοιάζονται, με αφήνουν να χαζέψω για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου τις σαλοκουζίνες τους για να ξεχαστώ. Εγώ όμως προτιμώ πάντα να είναι ζωντανές εκείνη την στιγμή, άδειες τι να τις κάνω….δηλαδή να βρίσκονται και οι ιδιοκτήτες στον χώρο, για να μπορώ να φαντάζομαι. Μια εικόνα μόνο χρειάζομαι. Όχι όχι με παρεξηγήσατε…δεν είμαι "ματάκιας", απλά, πώς να το πώ, αυτές οι στιγμές μου θυμίζουν ότι δεν είμαι το επίκεντρο του κόσμου! Μυριάδες ζωές, αναπνέουν ταυτόχρονα, και έτσι μου περνάει, και η ζάλη και όλα.

Εκεί, σε αυτό το διώροφο διαμέρισμα είδα μια μεταλλική σκάλα και από κάτω της ακριβώς ένα γραφειάκι με έναν κύριο καθήμενο και προσηλωμένο στον υπολογιστή του, πληκτρολογούσε. Μπροστά του, στον καναπέ, μια κυρία χάζευε στην τηλεόραση. Από τα δυτικά η κουζίνα τους, με κλειστά τα φώτα.

Αυτό ήταν. Δεν έχω δει ωραιότερη εικόνα. Χρυσή σιωπή, θέλω να την βαπτίσω .

Χαίρομαι που ηρέμησες λίγο, είδες τι κάνει το γράψιμο; Θαύματα! Μπράβο είμαι περήφανη για σένα. Λοιπόν, σε αφήνω τώρα και να θυμάσαι : Δεν σηκώνουμε τα βάρη των  άλλων, Δεν σε βαθμολογεί κανένας άρα μην παριστάνεις το "καλό παιδί" προσπαθώντας υπέρ των δέον για όλα. Ήρεμα και με τον δικό σου χρόνο. Είμαι εδώ για σένα πάντα. Έχε ελπίδα στο αύριο και μην σε τρομάζει. Έχε πίστη στον Θεό ότι Εκείνος ξέρει καλύτερα απο εσένα για εσένα. Προσπάθησε όσο μπορείς, μόνο εσύ δημιουργείς την ευτυχία σου και την ελευθερία σου.

Σ'αγαπώ πολύ!

..............................................................................................................................................................

Δεν θα είναι πάντα έτσι σκοτεινά, το φώς πάντα βγαίνει και το έχεις δει. Χαμογέλα, κοίτα ψηλά , πάρε μια ανάσα. Σταμάτα να ανησυχείς επειδή έπεσες πάλι...συμβαίνει. Νιώσε περηφάνια, κοίτα σηκώθηκες. Την επόμενη φορά θα σηκωθείς πιο γρήγορα και πιο γρήγορα, ώσπου θα πατάς γερά στη γή με τα μάτια υψωμένα πάντα Στον Ουρανό, στην μόνη αληθινή σου πυξίδα, στο πιο γερό στήριγμα!