Βιβλιοπαρουσιάσεις_ To ποτάμι ζήλεψε

[Η παρούσα έκδοση προβάλλεται επειδή η αρθρογράφος διαθέτει την συγκεκριμένη έκδοση και για κανέναν άλλον λόγο] 

Το ποτάμι ζήλεψε

Σύντομη περιγραφή

Mια έφηβη η Χριστίνα αφηγείται στην "συγγραφέα" με αφοπλιστικό ύφος για τη ζωή της. Ο χαμός του μεγάλου της αδελφού σε μια τρυφερή ηλικία αλλά και η γέννηση ενός μικρότερου αδελφού που γίνεται "Mαραθωνοδρόμος", καταρρίπτοντας όλα τα μέχρι τότε ιατρικά δεδομένα δημιουργούν στο κορίτσι μια ιδιαίτερη και έντονη καθημερινότητα. Έναν αδερφό που σχεδόν μονοπωλεί την προσοχή των γονιών τους και την κάνει να μεγαλώνει μοιραία στη σκιά του. Έναν αδερφό που της μαθαίνει όμως ν' αγαπάει τη ζωή και να τη διεκδικεί δυναμικά. TO ΠOTAMI ZHΛEΨE είναι ένα μυθιστόρημα που προβάλλει την αγάπη για τη ζωή μέσα από τα λεγόμενα μιας έφηβης που είναι δροσερή, αισιόδοξη, ρομαντική και πάνω απ' όλα μαχητική κι ανατρεπτική. 

Η Κυριακούπολη προτείνει το βιβλίο της Βούλας Μάστορη για παιδιά των τελευταίων τάξεων του Δημοτικού, για παιδιά Γυμνασίου και Λυκείου. Είναι ένα ιδανικό βιβλίο για το καλοκαίρι ιδιαίτερα των εφήβων. Η συγκινητική (αληθινή)  ιστορία των προσώπων συνδυασμένη με την μυθοπλαστική χιουμοριστική περιγραφή της αφηγήτριας του βιβλίου δημιουργούν την απαραίτητη δυναμική που χρειάζεται για να αφομοιώσει ο αναγνώστης τα μηνύματα που "προβάλλει" η ίδια η ζωή για την ζωή. Ο άνθρωπος είναι πλασμένος για να αγωνίζεται και να παλεύει, άλλοτε να χάνει και άλλοτε να κερδίζει άλλα προπαντός πάντα να ελπίζει! Χρειαζόμαστε θάρρος και κουράγιο να εμπνεόμαστε και να αναπτερώνουμε το ηθικό μας με παραδείγματα! Ένα βιβλίο που σίγουρα θα σας συγκλονίσει.

Τώρα ο μπαμπάς χαμογελάει πιο συχνά. Και η μαμά. Βλέπεις, όλα αυτά σε ένα χρόνο θα είναι παρελθόν, όπως είπε κι ο γιατρός στην Αμερική. Όμως εγώ θα τα θυμάμαι. Όλοι πρέπει να θυμούνται πως ήταν και τι κατάφερε να γίνει ο δικός μου αδερφός. Μόνο ο ίδιος έχει δικαίωμα να το ξεχάσει. Άλλωστε, και μέχρι τώρα που τα λέμε αυτό προσπαθεί να κάνει. Να, στο «Σκέφτομαι και γράφω», όταν μιλάει για τον εαυτό του, τον παρουσιάζει λες και δε διαφέρει καθόλου από τα άλλα παιδιά. Και τρέχει, λέει, και παίζει - κανονικά, όπως αυτά. - Γιατί δε γράφεις αυτό που είσαι πραγματικά; Τον είχε ρωτήσει η συγγραφέας, όταν διάβασε το τετράδιό του για να τον γνωρίσει καλύτερα. - Γιατί έτσι θέλω να βλέπω τον εαυτό μου, είχε απαντήσει απλά ο Χαράλαμπος. Κάποια μέρα κι εγώ θα είμαι σαν τ' άλλα παιδιά. Θέλω να έχω τις ίδιες αναμνήσεις. - Μα αυτές είναι πλαστές, ψεύτικες, είχε απορήσει εκείνη. - Όχι, είχε δηλώσει ο Χαράλαμπος. Εγώ αυτές θα έχω. Όλα τ' άλλα θα τα ξεχάσω. Γι' αυτό σου λέω. Εμείς, τουλάχιστον, πρέπει να τα θυμόμαστε. Όπως θα θυμάται τον αδερφό μου κι εκείνο το ζωγραφιστό ποτάμι του μπαμπά. Και ναι. Εκείνο, είμαι σίγουρη πια, είχε ζηλέψει το πραγματικό ποτάμι τότε στην Ουγγαρία. Γι' αυτό κι άφησε τελικά τον αδερφό μου να το περάσει! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)