Δεν μου ειναι ευκολο να θάψω τον θυμό. Να ξεβολεψω το "εγω". Αρκούμαι στο να κατηγορω αυτο που έτυχε να μην υπηρετώ. Ποναει η μονόπλευρη αυτοβελτιωση.
Οταν ο άλλος μένει στάσιμος, βουβος, με τα ίδια ή και χειρότερα πάθη, πως να τον συμπαθήσω; Πως να τον συμπονεσω;
Ιδού το μεγαλείο του Θεού μας.
Μας δέχεται όλους, όλους!
Αλλα εμεις γίναμε αυστηροί κριτές επειδη δεν αντέχουμε τοση αγαπη, καιγόμαστε.
Καίγεται το Εγω μας, το κακομαθημενο μωρό που θέλει να έχει ολα τα πρωτεία στηλιτευοντας τα αδέρφια μπροστά στα μάτια του Πατέρα.
Πάντα διεκδικούμε με φθόνο και ζήλο την μεγαλύτερη κορνιζα στον τοίχο του σπιτιού μας.
Αξιώσεις και νευρώσεις.
17. 3.25
|[Κ]|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου