{κάποιου είδους στοίχημα}
Από την πιο τρυφερή μας ηλικία φαίνεται πως βάλαμε ένα
στοίχημα , ένα στοίχημα με την κοινωνία. Οι όροι έχουν ως εξής: αν μέχρι την ηλικία
των 22 δεν έχεις ένα προπτυχιακό δίπλωμα ανωτάτης εκπαίδευσης, 2 τουλάχιστον πτυχία ξένων
γλωσσών επιπέδου c2…άντε
δεχόμαστε και c1, βραβεία
και επαίνους σε διαγωνισμούς, μετάλλια και κύπελλα σε αγώνες, προοπτικές για
μεταπτυχιακά και διδακτορικά στο εξωτερικό, δίπλωμα οδήγησης, νομπελ...οχι
εντάξει…όχι ακόμα τουλάχιστον….. αν δεν έχεις στους φακέλους σου και στα
συρτάρια σου όλα αυτά μέχρι τα 22 σου τότε πολύ απλά έχεις χάσει το στοίχημα,
είσαι ένας αποτυχημένος.
Ας εξετάσουμε την πρώτη περίπτωση, εκείνη την ιδανική και την πετυχημένη που όντως στα 22 έχει καταφέρει κάποιος όλα αυτά ίσως και περισσότερα. Είναι κακό; Όχι βέβαια! Τουναντίον! Είναι αξιοζήλευτο, αξιοθαύμαστο και αξιέπαινο. Το θέμα που εγώ απλά θέλω να θίξω με αυτό το άρθρο είναι αυτή η συμφωνία, αυτό το στοίχημα που οι περισσότεροι από εμάς υπογράψαμε χωρίς καν να το γνωρίζουμε. Ίσως τα παιδιά που έχουν κερδίσει το στοίχημα των 22 τώρα να νιώθουν υπέροχα και να στοχεύουν για ακόμα περισσότερα επιτεύγματα, ίσως όμως παλι να περνάνε την υπόλοιπη νεανική δεκαετία της ζωής τους μέσα στο κενό και στην αμφιβολία. Να νιώθουν γερασμένοι, κουρασμένοι και πιεσμένοι, ότι δεν έχουν τι άλλο να μάθουν αφού έχουν προλάβει να τα μάθουν όλα γρήγορα γρήγορα, σαν να μας κυνηγάει μονίμως κάποιος, ο χάρος των πτυχίων…. κάποιος που δεν πρέπει να απογοητεύσουμε.
Και όλοι εκείνοι που πέρασαν τα 22 και δεν έχουν ακόμα πτυχία; Είναι όλοι άχρηστοι και ανίκανοι; Δεν ξέρω..πάντως σίγουρα είναι χαμένοι. Έχουν χάσει το πιο σημαντικό στοίχημα της ζωής τους. Το στοίχημα για την καταδικασμένη δυστυχία τους. Δεν κέρδισαν, είναι χαμένοι. Έχασαν το στοίχημα, δεν είναι δυστυχισμένοι. Εντάξει εντάξει… παίζω λίγο με τις λέξεις , αυτό όμως που επιθυμώ να εκδηλώσω είναι αυτή η πικρία και η πίεση που νιώθω εγώ προσωπικά και άλλοι συνομήλικοι μου, και μια απορία, ένα μεγάλο ερώτημα που θέλω να θέσω στην κοινωνία και στην νέα μας «κουλτούρα». Γιατί θεωρούμε ότι η ζωή τελειώνει στα 22; Ε ..πως τι λέώ; Ξέρω τι λέω…δεν μπορει από τη μια να μας ζητάτε να αποκομίσουμε όσον το περισσότερο ακαδημαϊκές γνώσεις μέχρι την πρώιμη ενηλικίωση μας σαν να μην πρόκειται να ζήσουμε και άλλα χρόνια ώστε να έχουμε και τότε την δυνατότητα να μάθουμε και να αναπτυχθούμε. Εκτός αυτού είναι και επιστημονικά αδύνατο να έχετε τέτοιες απαιτήσεις από τη στιγμή που το μυαλό μας αναπτύσσεται μέχρι τα 25. Όσες γνώσεις και να αποκομίζουμε τώρα είναι αποστεωμένες και στείρες. Δεν είμαστε ακόμα ικανοί να διυλίζουμε όλα όσα ακούμε και μαθαίνουμε επειδή πολύ απλά δεν έχουμε εμπειρία από τη ζωή, απλά λαμβάνουμε κάποια ερεθίσματα τώρα. Τα πανεπιστήμια και οι ακαδημίες είναι εκ των ον ουκ ανευ, η μόρφωση καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής μας είναι δώρο και προσόν και ευλογία, όμως δεν χρειάζεται να βιαζόμαστε τόσο σαν να μην υπάρχει αύριο. Υπάρχει το αύριο, και λέγεται ελπίδα.
Μην με παρεξηγείς δεν είπα να μην τα κάνεις όλα αυτά τα σπουδαία και τα τρανά, όλα αυτά που κάνουν τους γονείς και τους συγγενείς πολύ περήφανους. Δεν είπα να μην πετύχεις .Και εγώ ακολουθω αυτό το δρομο , και εγώ έχω υπογράψει. Καταπιάνομαι με πολλά πράγματα και θέλω συνέχεια να μαθαίνω και να εξελίσσομαι. Απλά προσπάθησα να διερευνήσω λίγο αυτή τη συνθήκη της βιασύνης. Λατρεύω την γνωση…την γνωση όχι την υποταγη σε επιθυμίες των αλλων… κάνε το όλα αν μπορείς, ΟΛΑ,..ναι.. πετυχε… πετα…αλλα κανε μου μια χαρη..μην νομίζεις ότι εχεις καταφέρει και τιποτα…..ακόμα δεν καταφέραμε τίποτα, δεν γίναμε ευτυχισμένοι!
Ας εξετάσουμε την πρώτη περίπτωση, εκείνη την ιδανική και την πετυχημένη που όντως στα 22 έχει καταφέρει κάποιος όλα αυτά ίσως και περισσότερα. Είναι κακό; Όχι βέβαια! Τουναντίον! Είναι αξιοζήλευτο, αξιοθαύμαστο και αξιέπαινο. Το θέμα που εγώ απλά θέλω να θίξω με αυτό το άρθρο είναι αυτή η συμφωνία, αυτό το στοίχημα που οι περισσότεροι από εμάς υπογράψαμε χωρίς καν να το γνωρίζουμε. Ίσως τα παιδιά που έχουν κερδίσει το στοίχημα των 22 τώρα να νιώθουν υπέροχα και να στοχεύουν για ακόμα περισσότερα επιτεύγματα, ίσως όμως παλι να περνάνε την υπόλοιπη νεανική δεκαετία της ζωής τους μέσα στο κενό και στην αμφιβολία. Να νιώθουν γερασμένοι, κουρασμένοι και πιεσμένοι, ότι δεν έχουν τι άλλο να μάθουν αφού έχουν προλάβει να τα μάθουν όλα γρήγορα γρήγορα, σαν να μας κυνηγάει μονίμως κάποιος, ο χάρος των πτυχίων…. κάποιος που δεν πρέπει να απογοητεύσουμε.
Και όλοι εκείνοι που πέρασαν τα 22 και δεν έχουν ακόμα πτυχία; Είναι όλοι άχρηστοι και ανίκανοι; Δεν ξέρω..πάντως σίγουρα είναι χαμένοι. Έχουν χάσει το πιο σημαντικό στοίχημα της ζωής τους. Το στοίχημα για την καταδικασμένη δυστυχία τους. Δεν κέρδισαν, είναι χαμένοι. Έχασαν το στοίχημα, δεν είναι δυστυχισμένοι. Εντάξει εντάξει… παίζω λίγο με τις λέξεις , αυτό όμως που επιθυμώ να εκδηλώσω είναι αυτή η πικρία και η πίεση που νιώθω εγώ προσωπικά και άλλοι συνομήλικοι μου, και μια απορία, ένα μεγάλο ερώτημα που θέλω να θέσω στην κοινωνία και στην νέα μας «κουλτούρα». Γιατί θεωρούμε ότι η ζωή τελειώνει στα 22; Ε ..πως τι λέώ; Ξέρω τι λέω…δεν μπορει από τη μια να μας ζητάτε να αποκομίσουμε όσον το περισσότερο ακαδημαϊκές γνώσεις μέχρι την πρώιμη ενηλικίωση μας σαν να μην πρόκειται να ζήσουμε και άλλα χρόνια ώστε να έχουμε και τότε την δυνατότητα να μάθουμε και να αναπτυχθούμε. Εκτός αυτού είναι και επιστημονικά αδύνατο να έχετε τέτοιες απαιτήσεις από τη στιγμή που το μυαλό μας αναπτύσσεται μέχρι τα 25. Όσες γνώσεις και να αποκομίζουμε τώρα είναι αποστεωμένες και στείρες. Δεν είμαστε ακόμα ικανοί να διυλίζουμε όλα όσα ακούμε και μαθαίνουμε επειδή πολύ απλά δεν έχουμε εμπειρία από τη ζωή, απλά λαμβάνουμε κάποια ερεθίσματα τώρα. Τα πανεπιστήμια και οι ακαδημίες είναι εκ των ον ουκ ανευ, η μόρφωση καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής μας είναι δώρο και προσόν και ευλογία, όμως δεν χρειάζεται να βιαζόμαστε τόσο σαν να μην υπάρχει αύριο. Υπάρχει το αύριο, και λέγεται ελπίδα.
Μην με παρεξηγείς δεν είπα να μην τα κάνεις όλα αυτά τα σπουδαία και τα τρανά, όλα αυτά που κάνουν τους γονείς και τους συγγενείς πολύ περήφανους. Δεν είπα να μην πετύχεις .Και εγώ ακολουθω αυτό το δρομο , και εγώ έχω υπογράψει. Καταπιάνομαι με πολλά πράγματα και θέλω συνέχεια να μαθαίνω και να εξελίσσομαι. Απλά προσπάθησα να διερευνήσω λίγο αυτή τη συνθήκη της βιασύνης. Λατρεύω την γνωση…την γνωση όχι την υποταγη σε επιθυμίες των αλλων… κάνε το όλα αν μπορείς, ΟΛΑ,..ναι.. πετυχε… πετα…αλλα κανε μου μια χαρη..μην νομίζεις ότι εχεις καταφέρει και τιποτα…..ακόμα δεν καταφέραμε τίποτα, δεν γίναμε ευτυχισμένοι!
Είμαι 21…προλαβαίνω;
Κυριακή Γαϊτανίδου ,
φοιτήτρια Αρχιτεκτονικής, συγγραφέας, ποιήτρια, χειρώνακτρια , ερευνήτρια κτλ κτλ κτλ
Εικόνα: γλυπτο,"Η εκ[παίδευση]" Κυριακή Γαϊτανίδου , 2019
Copyright © 2020 Κυριακούπολη. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου