{Ανοιχτή επιστολή στη μαύρη άβυσσο}

{Ανοιχτή επιστολή στη μαύρη άβυσσο}

*Πριν ξεκινήσω θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ και ένα συγγνώμη στην οικογένεια μου και σε εκείνους τους ανθρώπους που πραγματικά δεν μου άφησαν το χέρι όταν εγώ τους το έσπρωχνα…

Είχα πει στον καθρέπτη μου ότι δεν θα γράψω ακόμα δημόσια κάτι περί αυτού του θέματος μιας και η εμπειρία μου είναι ακόμα πολύ πρόσφατη και ίσως λίγο νωπή ακόμα. Πάρα ταύτα πήρα την απόφαση να γράψω με την ελπίδα ότι θα μπορούσα να ενθαρρύνω φίλους και φίλες εκεί έξω που ίσως να έχουν βιώσει ή να βιώνουν κάτι αντίστοιχο.

Πάντα ήμουν ένα χαρούμενο παιδί, αυτό που αποκαλούν «φυσιολογικό» (αν και δεν μ’αρεσει καθόλου αυτός ο ορoς…τελος πάντων…άλλη συζήτηση), μέσα μου όμως ήμουν και από πάντα λίγο μελαγχολική, το ήξερα, το ένιωθα, το έβλεπα. Μέχρι την εφηβεία τολμώ να πω ότι  έκρυβα πολύ καλα την μελαγχολία μου, ακόμα και απο τους γονείς μου.  Πολύ συχνά έβρισκα τον εαυτό μου να κοιτώ έξω από το παράθυρο του δωματίου μου και να δακρύζω….έτσι χωρίς προφανή λόγο. Έγραφα και έγραφα και έγραφα ώρες ατελείωτες σε ημερολόγια και τετράδια… έπαιζα με χάρτινες κουκλίτσες που έφτιαχνα εγώ… δεν μιλούσα πολύ, δεν έκανα φασαρία, κλεινόμουν στον εαυτό μου, εγώ και οι σκέψεις μου, και έκλαιγα συχνά, μόνο όταν ήμουν μόνη. Στην εφηβεία έγινε πιο αισθητή η μελαγχολία μου από τον περίγυρό μου. Οι καθηγητές ρωτούσαν τους γονείς μου αν έχω φίλους , φαινόμουν κάπως θλιμμένη,  κάποιοι αναρωτιούνταν αν ήμουν χαρούμενη. Ήμουν χαρούμενη! Απλά υπερβολικά εσωστρεφής. Άκουγα πολύ μουσική εκείνη την περίοδο. Στα διαλείμματα πολλές φορές καθόμουν μόνη σε ένα παγκάκι και χανόμουν στην μουσική. Μόνο ο ήχος από το κουδούνι με τάρασσε και η συνέχεια ήταν μαθήματα , σκέψεις, σιωπή….και πάλι μουσικη… Είχα όμως και φίλες και φίλους. Δεν είχα ποτε πρόβλημα με κανέναν συμμαθητή/συμμαθήτρια μου. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν με συμπαθούσαν εκείνοι εγώ πάντως δεν είχα θέμα με κανέναν. Ήμουν αρκετά κοινωνική, πάντα φιλική και ευγενική, με  χιούμορ και χαμόγελο. Όμως αυτές οι κοινωνικές εξάρσεις που είχα μου δημιουργούσαν όταν τελείωναν ένα μεγάλο βάρος μέσα μου, δεν είχα βρει ακόμα την ισορροπία και πώς να το διαχειρίζομαι. Ένιωθα καταβεβλημένη και έτσι κλεινόμουν ακόμα περισσότερο στον εαυτό μου. Να με συγχωρείτε, μακρηγόρησα παρουσιάζοντας μια αρκετά συχνή φυσιολογία..λέγεται εσωστρέφεια. Το θέμα όμως του άρθρου μου είναι η κατάθλιψη, το άγχος και τα ψυχικά νοσήματα και θα προσπαθήσω να συνδέσω την σκέψη μου και να παρουσιάσω κάποια βιώματα.

Λίγο πριν κλείσω τα 13 έπαθα την πρώτη κρίση πανικού/άγχους/υστερίας. Αρκετά συχνό φαινόμενο σε ενήλικες και εφήβους ειδικά  την τελευταία πενταετία (τώρα παρουσιάζεται και σε μικρά παιδιά από την ηλικία των 8) . Οι γονείς μου μην γνωρίζοντας τι ακριβώς είχα πάθει ,έσπευσαν να με πάνε στο κέντρο υγείας της επαρχιακής πόλης που μέναμε ώστε να μου παρέχουν εκεί βοήθεια. Το συμβάν είχε ως εξής: Ήταν Κυριακή βράδυ και ετοιμαζόμουν για το σχολείο την επόμενη μέρα. Θα γράφαμε διαγώνισμα μαθηματικών και αρχαίων και έκανα επανάληψη το διάβασμα μου. Ένιωθα αρκετά σίγουρη για την μελέτη μου δεν είχα κάποιο ιδιαίτερο και προφανές λόγο για να «αγχωθώ». Ξαφνικά και όταν λεω ξαφνικά το εννοώ, τελείως απρόσμενα νιώθω να παραλύει ολόκληρο το κορμί μου. Ένιωθα ξαφνική ζάλη, έτρεμα ,είχα δύσπνοια και δεν μπορούσα να μιλήσω επειδή έτρεμε υπερβολικά πολύ το σαγόνι μου. Για ένα παιδί που βιώνει πρώτη φορά κάτι αντίστοιχο ομολογώ πως είναι μια αρκετά επώδυνη και σοκαριστική κατάσταση η οποία απαιτεί όσο τον δυνατό λεπτό χειρισμό. Δόξα τω Θεό στο κέντρο υγείας με ανέλαβε μια γλυκύτατη γιατρός που ακόμα την θυμάμαι. Την έλεγαν Έλενα. Ούσα γνώριμη με παρόμοιες περιπτώσεις αντιλήφθηκε αμέσως ότι πρόκειται για συμπτώματα κρίσεις πανικού. Αφού υποβλήθηκα σε κάποιες στοιχειώδης εξετάσεις, παρακάλεσε τους παρευρισκόμενους να βγουν έξω από το εξεταστήριο. Με αντιμετώπισε με τέτοιο τρόπο που δεν ένιωθα καθόλου άσχημα , ντροπή, φόβο για αυτό που μου συνέβει. Μιλούσαμε 2 ώρες. Κάθισε δίπλα μου και με άκουγε μέχρι να ηρεμίσω τελείως. Στην αρχή όταν μου εξήγησε τι είχα πάθει εγω δεν μπορούσα να το καταλάβω. Οκ, γνώριζα τι είναι το άγχος αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μπορεί να οδηγήσει τον οργανισμό σε τόσο δύσκολες καταστάσεις.[Το βίωμα μιας κρίσης πανικού είναι κάτι πολύ επώδυνο, αν κάποιος έχει βιώσει κάτι παρόμοιο θα παρακαλούσα να το μοιραστεί μαζί μας στα σχόλια]. Κρίνω σκόπιμο να μοιραζόμαστε μεταξύ μας οι άνθρωποι τις εμπειρίες μας, είναι πολύ σημαντική η παρηγοριά και η βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε σε μια ψυχή που ταλαιπωρείτε από το οτιδήποτς, και να βρει προσωρινό καταφύγιο και ανάπαυση στον συνάνθρωπο …παρένθεση αυτό…συνεχίζω.

Η εμπειρία της πρώτης κρίσης πανικού τελείωσε κάπως έτσι. Μετά από 2-3 ώρες παραμονής μου στο κέντρο υγείας πήγα σπίτι με οδηγίες γιατρού να κοιμηθώ και να προσπαθήσω να ηρεμίσω. Οι γιατροί βέβαια είχαν συμβουλέψει την μητέρα μου να κάνουμε και κάποιες εξετάσεις αίματος αλλα δεν το είχαν πει μπροστά μου για να μην τρομάξω. Όταν επέστρεψα σπίτι ένιωθα άρρωστη, ότι κάτι είχα και ίσως ήταν σοβαρό. Ο πατέρας και η αδελφή μου ρωτούσαν με αγωνία να μάθουν τι είχα πάθει. Η μητέρα μου τους εξήγησε. Εκείνοι ηρέμισαν και δεν έδωσαν περισσότερη βάση στο θέμα,[πολύ αργότερα αντιλήφθηκα ότι αυτή ηταν κάπως σωστή αντιμετώπιση], τότε όμως αυτή τους της αδιαφορία εγώ την εξέλαβα διαφορετικά. Ένιωσα αποκλεισμό, απογοήτευση και περιφρόνηση. Ένιωθα άρρωστη, ότι είχα κάτι σοβαρό και ότι κανένας δεν με καταλάβαινε. Ταυτόχρονα ένιωθα ντροπή και ενοχές γιατι από τον περίγυρό μου ένιωθα ότι αυτό που έπαθα συνέβει από το μυαλό μου, από τη φαντασία μου δηλαδη. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβως μου συμβαίνει. Πως γίνεται να νιώθω στο σώμα μου τόσο πόνο και να το προκαλεί το μυαλό μου;

Η εφηβεία μου περνούσε με πολύ άγχος και στρες αλλά με ελάχιστες έως μηδαμινές κρίσεις. Όσο μεγάλωνα ενημερωνόμουν και λίγο περισσότερο για το φαινόμενο του άγχους και έτσι σχημάτισα στο μυαλό μου την άποψη ότι δεν θα αφήσω το μυαλό μου να μου παίζει παιχνίδια..θα το πολεμήσω [πολύ φιλόδοξη σκέψη για ένα έφηβο κορίτσι..ομολογώ πως στάθηκα αρκετά τυχερή]. Σε δύσκολες καταστάσεις ξέφευγα στο γράψιμο και στην ποίηση, το λάθος μου ήταν ότι δεν μιλούσα …δεν εξέφραζα στους ανθρώπους που με αγαπούσαν και με νοιαζόντουσαν τι ακριβως ένιωθα. Λανθασμένα θεωρούσα ότι μπορω να τα καταφέρω ΜΟΝΗ ΜΟΥ. Πρωτο και κύριο λάθος. Υπεροψία. Άτη

Το μόνο που με ένοιαζε εκείνη την εποχή ήταν η ακαδημαϊκή μου επιτυχία και η εισαγωγή μου στο πολυτεχνείο. Θυμάμαι να σκέφτομαι μόνο αυτό, να κλαίω με τη σκέψη της επιτυχίας μου και να λεω να περάσω και ας πεθάνω. Θα πιεστώ μεχρι να περάσω και μετά δεν με ενδιαφέρει, εγώ μόνο αυτό θέλω…να περάσω στην Αρχιτεκτονική. Οτιδήποτε ψυχολογικό προβληματάκι λειτουργούσε απλά σαν εμπόδιο στην επιτυχία μου και δεν είχε καμία θέση στη ζωή μου εκέινο τον καιρό. Έτσι δημιούργησα  σιγά σιγα ένα τεράστιο «χαλί προβλημάτων» και έκρυβα τα πάντα εκεί μέχρι να περάσω στη σχολή που ήθελα..και μετά… βλέπουμε…

Τελείωσα το Λύκειο με τον υψηλότερο βαθμό στο σχολείο μου και το 2016 πέρασα στην Αρχιτεκτονική. Όταν είδα τα αποτελέσματα έκλαιγα ….με λιγμούς… μπορστά σε όλη μου την οικογένεια. Οι δικοί μου δεν μπορούσαν να κατανοήσουν αυτήν μου την αντίδραση, τους ξάφνιασα. Για να μην σας κουράζω με λεπτομέρειες… το πρώτο και το δεύτερο έτος στη σχολή κύλισε πολύ δημιουργικά, σπούδαζα κάτι που με εξέφραζε 200% τολμώ να πώ, είχα όρεξη για μελέτη και για γνώση, τα πήγαινα περίφημα σε όλα μου τα μαθήματα. Η αρχιτεκτονική όμως είναι μια σχολή με υψηλές απαιτήσεις, πολλές εργασίες ομαδικές και ατομικές που απαιτούν την πλήρη αφοσίωση του φοιτητή ώστε το αποτέλεσμα να είναι άψογο… και εγώ δεν δεχόμουν κατι λιγότερο από το άψογο. Κάθε φορά που τα χρονικά περιθώρια  παράδοσης μιας εργασίας στένευαν, και παρόλο που δούλευα υπερβολικά πολύ για την σχολή μου, μέχρι και  90 ώρες την εβδομάδα , χωρίς υπερβολή, άρχιζε το άγχος και η υστερία. Έκλαιγα φώναζα ένιωθα πως ήθελα να τα παρατήσω όλα… ένιωθα ότι χρειαζόμουν βοήθεια ….δεν την ζήτησα όμως…. Δεύτερο λάθος. Εγωισμός. Ύβρις.

Ήταν 4ης Αύγουστου λίγο πριν ξεκινήσω το 3^ο έτος της σχολής μου, και είχα βγει έξω να πάρω εισιτήρια για μια συναυλία του Ιωαννίδη. Στον δρόμο κατέρρευσα. Ξαφνικά. Πάλι ξαφνικά. Ήμουν μόνη και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν «Μόνο μην λιποθυμήσεις …φτάσε πρώτα σπίτι». Ούτε εγώ ξέρω πως κατάφερα και έφτασα σπίτι με ασφάλεια πραγματικά. Με πονούσαν τα πνευμόνια μου, αγωνιούσα να αναπνεύσω. Έβλεπα τον δρόμο και τα αυτοκίνητα να περιστρέφονται γύρω μου , το κεφάλι μου πονούσε σαν να το έσφιγγαν σε μέγγενη και ένιωθα ότι τρελαινόμουν ότι χανόμουν, δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξεις , ο λαιμός μου με πονούσε ενώ ήθελε να βγάλει φωνή αδυνατούσε. Φτάνω σπίτι και φωνάζω… Βοήθεια….

Για ακόμα μια φορά και έπειτα από 6 χρόνια, η μαμά μου πάλι με έτρεχε με το αυτοκίνητο στο νοσοκομείο. Με ρωτούσε τι είχα πάθει … εγω απλά φώναζα ότι πάθαινα εγκεφαλικό. Και η μαμα και εγώ είχαμε ξεχάσει αρκετά το περιστατικό εκείνου του Νοεμβρίου και κυριάρχησε και στις δύο μας (σε μένα σαφώς πιο πολύ) ο πανικός. Περιμένα 45 λεπτά στα επείγοντα… εγώ δεν άντεχα άλλο το μυαλό μου ήθελα να χτυπήσω το κεφάλι μου καπου για να σταματήσει αυτός ο ίλιγγος. Η μαμά δεν άντεχε άλλο να με βλέπει έτσι. Παίρνει την απόφαση να φύγουμε. Βρήκαμε τον οικογενειακό μας παθολόγο στο ιατρείο του. Η γνωμάτευση ήταν η ίδια «επεισόδιο κρίσης πανικού». Δεν ήμουν όμως 13 χρονών αλλά 19. Ο γιατρός με συμβούλεψε με κάποιες πολύ έξυπνες πρακτικές που τις χρησιμοποιώ ακόμα και σήμερα. Έφυγα από το ιατρείο του μετά από 1,5 ώρα. Το ίδιο αίσθημα  κόπωσης. Ένιωθα άρρωστη, εξαντλημένη, τρομοκρατημένη, με ενοχές….

Καθίσαμε με τη μαμα σε ένα παγκάκι εγω έκλαιγα εκείνη με αγκάλιαζε. Μιλούσαμε για ώρες.

Για τους επόμενους 6 μήνες πάθαινα έντονες κρίσεις κάθε μέρα. Έφτασα σε σημείο να μην με αναγνωρίζω όταν κοιτούσα στο καθρέφτη. Σκεφτόμουν συνέχεια 24 ώρες το 24ωρο τα πιο θλιβερά πράγματα στη ζωή. Βεβαίωνα καθημερινά στον εαυτό μου ότι είμαι άχρηστη και ένα σωρό άλλα αρνητικά επίθετα. Έφτασα σε σημείο να μου είναι αδύνατο να παρακολουθώ μαθήματα στη σχολή μου. Υπήρχαν μέρες που δεν έτρωγα τίποτα όλη μέρα, με το ζόρι μια μπουκιά από μια μπανάνα ή μια κουταλιά γιαούρτι που και αυτή κατέβαινε στον οισοφάγο με τρομακτική δυσκολία. Δεν είχα όρεξη για φαγητό δεν είχα όρεξη για τίποτα. Ο ύπνος μου ήταν ανύπαρκτος. Έκλαιγα μέσα στη νύχτα και φώναζα για βοήθεια.
Η μέρα μου περνούσε πονώντας και κλαίγοντας. Το κεφάλι μου ήταν μονίμως «βαρύ» και πολύ «θολό» όπως αποκαλούσα εγώ. Μια αίσθηση ανικανότητας να σκεφτώ το οτιδήποτε …ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να το περιγράψω. Στον λαιμό μου ένιωθα έναν τεράστιο κόμπο που με ενοχλούσε υπερβολικά πολύ. Δεν μπορούσα να φάω ή ακόμα και να πιω κατι καποιες μέρες. Πνιγόμουν με οποιαδήποτε τροφή συνέχεια. Πήγαινα από γιατρο σε γιατρό, υπέβαλα τον εαυτό μου σε υπερβολικές εξετάσεις. Όλα έβγαιναν καθαρά… δοξα Τω Θεο. Εγώ όμως δεν το πίστευα… ουτε τους γιατρους ουτε τις εξετασεις ουτε κανεναν. Ήξερα τι ένιωθα. Ένιωθα πόνο. Ασταμάτητο πόνο. Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα (και από τα πιο σοφα) που αποφάσισα να κάνω εκείνο τον καιρό ήταν να σταματήσω προσωρινά την σχολή μου. Στην αρχή δεν μπορούσα να το δεχτώ, ένιωθα ότι θα με πάει όλο αυτό υπερβολικά πίσω. Οι δυο θάνατοι της γιαγιάς μου και του παππού μου εκείνο τον καιρό χειροτέρεψαν την κατάσταση μου. Ήμουν κλεισμένη στο σπίτι υποσιτίζοντας τον οργανισμό μου και εξαντλώντας τον σε υπερβολικό βαθμό. Δεν έβρισκα πλεον ενδιαφέρον σε τίποτα, δεν μου άρεσε πια να ζω… κάθε μέρα ήταν άλλο ένα «βασσανο» που έπρεπε να υποστώ…

Λίγο πριν εκείνα τα Χριστούγεννα, φτάνοντας στο πιο σκοτεινό κομμάτι της αβύσσου μου, η οικογένεια μου και ιδιαίτερα η μητέρα μου η οποία στάθηκε βράχος δίπλα μου με την αγκαλιά της και την υπομονή της, μου θύμισαν με την στάση τους κάτι που είχα ξεχάσει. Τον Θεό και την ανυπέρβλητη αγάπη Του για τα πλάσματα Του. Ζήτησα από τους γονείς μου να πάμε να επισκεφτούμε το μοναστήρι της Παναγιάς της Οδηγήτριας στην Πορταριά. Η γλυκύτατη γερόντισσα της Μονής, αφιέρωσε πολύ χρόνο για να με ακούσει ,ενώ είχε ένα σωρό δουλειές και άλλες τόσες ψυχές που ζητούσαν την συμβουλή της. Το μόνο που θέλω να σας πω είναι ότι για πρώτη φορά μετα από 5 μήνες χαμογέλασα. Ξύπνησα, αποφάσισα να σηκωθώ, φυσικά όταν φτάνεις στον πάτο δεν μπορείς να πας πιο βαθειά οπότε η επιλογή που μου έμενε ήταν να σηκωθώ και αυτή τη φορά δεν θα στηριζόμουν μόνο στα  αδύναμα πόδια μου… αλλά στην αγκαλιά Του Πατέρα μας.

Δεν θέλω να συνεχίσω την δική μου ιστοριά… απλά θα σας πω ότι αυτή η μικρή περιπέτεια τελείωσε την Άνοιξη του 2019 και μου έμαθε παρα πολλα. Εκεινο τον καιρό γνώρισα τα πιο απίθανα άτομα που πλεον αποκαλώ φίλους μου. Ξαναβρήκα τον εαυτό μου και την όρεξη μου για τη ζωή. Ξανα ξεκίνησα το πανεπιστήμιο και αυτή τη φορά έθεσα διαφορετικά τις προτεραιότητές μου. Συμμετείχα και συμμετέχω σε διάφορες δραστηριότητες δημιουργικές που με γεμίζουν και με διασκεδάζουν. Πήγα υπέροχες εκδρομές με τους φίλους μου και ένιωσα για πρώτη αληθινή φορά το αίσθημα της ελευθερίας από τον ίδιο μου τον εαυτό. Νιώθω ευγνώμων για πολλά πράγματα. Δεν ξέρω αν θα ξαναβρεθώ ποτέ σε αυτή τη σκοτεινή άβυσσό, ίσως…. Εύχομαι πως όχι, αλλά ότι και να γίνει τώρα ξέρω ότι μόνη μου δεν πρόκειται να καταφέρω τίποτα σπουδαίο στη ζωή μου. Ο άνθρωπος είναι πλασμένος για να συν-υπάρχει.

Τα ψυχικά νοσήματα είναι κάτι αρκετά περίπλοκο. Οι παράγοντες από τους οποίους εξαρτάται ο ανθρώπινος ψυχισμός είναι κοινωνικοί, ψυχολογικοί, βιολογικοί και πνευματικοί, συνεπώς αντιμετωπίζονται και πολύ δύσκολα. Αυτό που θέλω να τονίσω μέσα από αυτό το μεγάλο και ίσως κουραστικό κείμενο είναι η αναγκαιότητα της δικής μας στήριξης προς όλους όσους ταλαιπωρούνται από άγχος, φοβίες, εμμονές, κατάθλιψη και άλλα δυσάρεστα ψυχολογικά νοσήματα. Είναι εκ των ον ουκ άνευ να αντιληφθούμε ότι δεν πρέπει να κρίνουμε κανέναν και αυτό που περνάει. Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να του συμπαρασταθούμε ανθρώπινα, να δείξουμε αγάπη. Το μυαλό μας μπορεί να γίνει ο χειρότερος εχθρός μας, σκοπός είναι να τον κάνουμε σύμμαχο και αυτό γίνεται μόνο όταν δεχτούμε την αδυναμία μας και ζητήσουμε βοήθεια αφού συνειδητοποιήσουμε την δυσμενή μας κατάσταση.

Μην αφήνεις να σε καταπιεί η μαύρη άβυσσος χωρίς να έχεις γνωρίσει την λαμπρότατη απεραντοσύνη Του Ουρανού.

Κυριακή Γαϊτανίδου

2020

|[Κ]|

Copyright © 2020 Κυριακούπολη. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.