"O κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει"

Γεια σας Κυριακουπολίτες και Κυριακουπολίτισες,


"O κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει"  έλεγε ο Τάσος Λειβαδίτης, και εμείς επιχειρήσαμε ένα αλλιώτικο project. Να βρούμε αυτό το μοίρασμα και στην ποίηση, στην στιγμή που συλλαμβάνεται η ποίηση, στη πιο γλυκιά της έκφανση, λίγο πριν αντικρίσει τον κόσμο στα μάτια.


1 ποιήμα, 2 ποιητές. Δεν ξέρουμε αν τα καταφέραμε, [σκοπός μας πάντα να επικοινωνήσουμε τα αισθήματα μας δημιουργώντας στον αναγνώστη νέα συναισθήματα], πάντως ώς δημιουργική συνθήκη τουλάχιστον εμείς την βρήκαμε πολύ ενδιαφέρουσα. Ως εκ τούτου σαν προκαλούμε και σας προσκαλούμε να κάνετε και εσείς το ίδιο. Βρείτε το ποιητικό σας ταίρι και δημιουργήστε ένα ποίημα.
Θυμηθείτε, δεν υπάρχει κάποια "συνταγή" επιτυχίας. Θα βρείτε τον δικό σας τρόπο έκφρασης και επικοινωνίας. Μέσα απο αυτή την διαδικασία σίγουρα γνωρίζεσαι λίγο καλύτερα με τον συνάνθρωπο, τον ψυχικό του κόσμο και την νόηση του. Αυτός δεν είναι εξάλου και ο στόχος; Να βρεθούμε πιο κοντά με τους γύρω μας... κυρίως πνευματικά και συναισθηματικά.

Γράψτε στα σχόλια/ comments πώς σας φάνηκαν τα ποιήματα, αλλά, και αν θα ενδιαφερόσασταν για εναν τέτοιο "διαγωνισμό"/ δημιουργική πρόκληση, εδώ στην Κυριακούπολη!

|[Κ]|    Κυριακή Γαϊτανίδου

ΧΧΛ  Χαράλαμπος Λιακόπουλος

Ενσέμπλ Ερειπίων

Αφηρημένα ερείπια φιλοτεχνημένα από το αδυσώπητο χέρι με τα γρανάζια του χρόνου. Ίσως να μην αναστηλωθούν ποτέ. Ελπίζουν στο φιλεύσπλαχνο χέρι με τη γραφίδα πως ίσως τους αλλάζει τα μελλούμενα και πάλι τρανά θα ορθωθούν. Μια συνεχής ανησυχία στην περιρρέουσα τύχη τους. Αβοήθητα στο ταξίδι της αιωνιότητας δίχως ελπίδα σιγουριάς, ανεύρεσης, αναστήλωσης, ανάδειξης, ενδιαφέροντος.

 Η Αποκρυσταλλωμένη σκέψη μέσα στην εκάστοτε υλικότητα κραυγάζει για να λυτρωθεί, να απελευθερωθεί από την κούραση της αδράνειας. Η κίνηση της ακινησίας σαν άλλη όξινη βροχή, διαβρώνει το μνημείο.
Δεν έχει σημασία, έχει παραιτηθεί, ερείπιο το αποκάλεσαν από την αρχή.

Μα ίσως στο βάθος ελπίδα φανεί. Κτίστες και αρχιτέκτονες και αναστηλωτές και περιηγητές και ταξιδευτές εύμορφα κι άξια ίσως τα βρούνε και με χάρη περισσή παρά την φθορά του χρόνου. Και κάπως έτσι ξαναβρούν τη ζωή τους και τη θέση στην αιωνιότητα.      

|[Κ]|  ΧΧΛ

26/3/2020

 Copyright © 2020 Κυριακούπολη. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.

«Με ακούς αόρατε φίλεμπορείς να με ακούσεις;»

«Με ακούς αόρατε φίλε

μπορείς να με ακούσεις;»

                       Δεν μπορώ πια να εκφραστώ                       

έναν υβριδισμό κοιτώ

Πώς να αποφύγω τον καταστατικό

Tης σελήνης η άλως με κοιτά

και φοβάμαι τον Νοτιά

Φορητό ενδιαίτημα το κεφάλι της Σύλβια

αυτό το μοίρασμα με πληγώνει

Μα όταν τον αόρατο φίλο ρωτώ, 

η καρδιά μου αναθαρρεύει,

σαν αεράκι απαλό έρχεται και με χαϊδεύει.

Μου χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο και δροσίζεται η ψυχή μου.

Και σιγανά στο αφτί μου ψιθυρίζει πως θα αλλάξει η ζωή μου.

Η ζωή μου η ρέουσα, η μοναδική.

Ίσως κάτι νέο να με περιμένει κάπου εκεί.

Απρόσμενα λοιπόν κινώ στο αύριο να πάω.

Πάντα με ένα χαρούμενο σκοπό να σιγοτραγουδάω.

Με βήμα σταθερό και κεφάλι ορθωμένο.

Έλα λοιπόν μέλλον μου, σε περιμένω.

για το Αύριο αισιοδοξώ 

χθες πάλι στο μηδέν γυρνώ

Μπέρδεψα τους χρόνους

«Με ακούς αόρατε φίλε

μπορείς να με ακούσεις;»

Δεν μπορώ πια να αφουγκραστώ

τον ήχο της πληγής μου

όσο και να ψηλαφώ 

 εσένα δεν τολμώ να δώ

Φοβάμαι και εσύ χαμογελάς

σε ψάχνω αλλά δεν μου απαντάς

σε βλέπω αλλά αρνούμαι να το πώ

λύτρωσέ με, αφησέ με στο κενό

Μα αν μ’ αφήσεις στο κενό θα πέσω.

Ίσως εκείνη τη στιγμή ολικά καταρρεύσω.

Ψυχικά, σωματικά, θα παν όλα στραβά.

Έλα λοιπόν αόρατέ μου φίλε πάλι κοντά.

Θέλω ξανά την δική σου συντροφιά.

Τα όμορφα τα λόγια σου τα ανεβαστικά.

Τις όμορφες στιγμές που είχαμε οι δύο μας αντάμα.

Έλα να ξαναβρεθούμε, ακόμη και στη Σαϊτάμα.

Μόνο τη συντροφιά σου ζητώ και την φιλία σου θέλω.

Κι αν με ξαναδεχτείς σου βγάζω το καπέλο.

Την πόρτα μου χτυπάς,

σε δείπνο με καλείς  σαν άλλη Μπαμπέτ, 

δίχως να απορείς

και μελαγχολώ, αναρωτιέμαι γιατί δεν σε αγαπώ

Θα μπορούσα να σου πω ευχαριστώ

προτιμώ απλά να σιωπώ μέχρι να εξαφανιστώ

ώσπου πάλι να σε αναζητήσω

στου μυαλού μου την ατέρμονη λιακάδα

«Με ακούς αόρατε φίλε

μπορείς να με ακούσεις;»

δεν μιλάς, με αφήνεις  να διψάσω

μου έχουν πει ότι πονάς

τότε ξέρεις πως είναι να αγαπάς

Και σαν ξέρεις τι είναι η αγάπη,

κάνε κι εσύ ένα σπουδαίο κάτι.

Κάτι δυνατό να με στηρίξεις,

κάτι ουσιαστικό να με κρατήσεις.

Να με κρατήσεις στη ζωή και στον κόσμο τούτο.

Να δω ξανά καθάριο ουρανό,

γιατί θα τον ξεχάσω οσονούπο.

Γιατί σκοτάδι πηχτό κι ανεξήγητο με πνίγει.

Με καταδιώκει παντού και με πιάνουν ρίγη.

«Με ακούς αόρατε φίλε

μπορείς να με ακούσεις;»

|[K]|  ΧΧΛ

29-3-20

Copyright © 2020 Κυριακούπολη. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.