[Ένας απρόσμενος βοηθός ] κείμενο του Κοτόπουλου Ανδρέα

Ένας Κυριακουπολίτης, ο Ανδρέας Κoτόπουλος μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις του.Ένας απρόσμενος φίλος λοιπόν, έρχεται για να μας πιάσει το χέρι για να μην αισθανθούμε μόνοι...

Ένας απρόσμενος βοηθός

               Τα συναισθήματα είναι αυτά που μας κάνουν ανθρώπους. Δίχως αυτά δεν απολαμβάνουμε την ζωή. Είμαστε άδειοι. Θα ήθελα να ασχοληθώ με ένα από αυτά ή καλύτερα με μια κατηγορία. Γράφω ‘να ασχοληθώ’ μα είναι περισσότερο σκέψεις αραδιασμένες στο χαρτί. Δεν είμαι ειδικός, ούτε διεκδικώ τον τίτλο.
               Ο πόνος έχει πολλά πρόσωπα και πολλές μορφές. Έρχεται σε στιγμές συνήθως απρόσμενες. Έχει πολλά μεγέθη έντασης και μια ποικιλία συναισθημάτων και αντιδράσεων που τον συνοδεύουν. Τον θέλουμε ή όχι; Τον χρειαζόμαστε; Μας βοηθάει;
               Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Στην ζωή μας έχουμε χαρούμενες στιγμές. Εκεί έρχονται τα συναισθήματα να τις ενισχύσουν, δίνοντας αυτό το ανεξίτηλο χρώμα, αυτή την απίστευτη αίσθηση της μοναδικότητας της στιγμής, και ασφαλώς να τις κάνουν... αξέχαστες (Κρατήστε αυτή την λέξη). Όλοι θα έχουμε ζήσει το «Ο χρόνος σταμάτησε...», ή το «Να μείνουμε για πάντα εδώ...». Δεν μας νοιάζει το ‘που’ γίνεται αυτό , αλλά το ‘πως’ νοιώθουμε εκείνη την στιγμή, και λέμε τέτοιες και παρόμοιες φράσεις. Αλλά υπάρχει ένα ‘πρόβλημα’. Είναι στιγμές. Ποιος δεν θα ήθελε να είναι βίωμα; Κάθε μέρα να είμαστε στην κατάσταση του «Ο χρόνος σταμάτησε». Πόσο ωραία θα ήταν!
               Και θα σας πω εγώ... πόσο ωραία ΕΙΝΑΙ. Υπάρχουν τόσα πολλά που μας θυμίζουν τα όμορφα πράγματα που μας περιτριγυρίζουν, αρκεί να κοιτάμε. Όσο και αν είμαστε προσεκτικοί, όμως, δεν μπορούμε πάντα να δούμε τα πάντα.  Ακόμη περισσότερο δεν ελέγχουμε τις επιδράσεις του περιβάλοντός μας. Μια από αυτές είναι ο πόνος, και οι μορφές που έχει κατά περίπτωση. Ναι καλά διαβάσατε: ο πόνος μας βοηθάει να δούμε την ομορφιά της ζωής. Προτού όμως ανατρέξετε σε κάποιο άλλο άρθρο πιο ελαφρύ και λιγότερο οδυνηρό, γιατί υπάρχουν μπόλικα τέτοια εδώ γύρω, επιτρέψτε μου να εξηγήσω τι εννοώ. Μας βοηθάει να θυμόμαστε τις όμορφες και αξέχαστες (θύμαστε την λέξη που τόνισα πιο πάνω;) αναμνήσεις. Ο πόνος, λοιπόν, παίρνει διάφορες ‘μορφές’ όπως νοσταλγία, λύπη, θυμός κ.α. Αρνητικά συναισθήματα που αποτελούν το μέσο να θυμηθείς τις χαρούμενες καταστάσεις. Είναι εκεί να σε κάνει να χαρείς και να μην χαθείς μέσα στην μαυρίλα. Θα έχετε παρατηρήσει πως προσπαθώντας να παρηγορήσουμε/χαροποιήσουμε τον άλλο θα του πούμε «Όλα θα πάνε καλά!». Προσπαθούμε να δώσουμε στον άλλο αυτή την χαρά, μια ένεση με αντισώματα, που την έχει ανάγκη. Κάτι σαν τεχνητή χαρά, μιας που η πραγματική χαρά πηγάζει από τον εαυτό μας και όχι από τον συνάνθρωπο, ο οποίος δεν παύει να είναι μια ευεργετική παρουσία όταν είναι δίπλα μας στα δύσκολα. Έτσι και ο πόνος έρχεται να μας προσφέρει την δόση χαράς που χρειαζόμαστε. Θα νοσταλγήσουμε εκείνη την στιγμή στην παραλία, θα αναπολήσουμε την όμορφη στιγμή με το αγαπημένο μας πρόσωπο, θα ξαναπάμε εκείνη την βόλτα με τους φίλους μας, θα ταξιδέψουμε σε εκείνες τις όμορφες γραμμές του αγαπημένου μας βιβλίου. Σαν καταφύγιο θα μας υποδεχτούν με ζεστασιά, την στιγμή που το χρειαζόμαστε. Ένα λιμάνι να αφήσουμε το καραβάκι μας να αρμενήσει ανέμελο. Θα διώξουν τον φόβο την στιγμή που θα πρέπει να κάνουμε ένα βήμα(μικρό ή μεγάλο) ή να αντιμετωπίσουμε μια δυσκολία, και θα μας δώσουν την δύναμη και την ελπίδα που, προς στιγμήν, αγνοούμε πως έχουμε. Για να  προχωρήσουμε πολλές φορές θα χρειαστεί να ξοδέψουμε αρκετά πακέτα από χαρτομάντιλα, να κλειστούμε στον εαυτό μας, να αναρωτηθούμε αυτά τα ‘κούφια’ γιατί, ή να ρίξουμε σε άλλους το φταίξιμο και να τους δείξουμε την κακή μας πλευρά. Ο καθένας έχει τον τρόπο του να οδεύει σε αυτά τα μονοπάτια, που πολλές φορές είναι σε ένα σκοτεινό δάσος, που μας πνίγουν τα κλαδιά του. Ίσως όχι αλώβητοι, αλλά θα περάσουμε τα εμπόδια και θα συνεχίσουμε.
               Όμως, ο πόνος είναι και αυτός που θα σου πει πότε να σταματήσεις. Φανταστείτε μια ζυγαριά. Όσο ο πόνος, από την μία πλευρά, έχει να βάλει κάτι όμορφο στην άλλη πλευρά, εσύ θα προχωράς. Όταν θα ξεμείνει, θα σταματήσει, και θα σου χτυπάει το καμπανάκι για να πατήσεις φρένο και να μην ξεφύγεις και πας σε μέρη που δεν θέλεις και που θα θέλεις να ξεχάσεις μετά. Θα σε πιέσει να πεις ‘‘φτάνει!’’, όταν δεν τον αντέχεις άλλο, να είναι μόνο ένα αβάσταχτο βάρος. Όταν θα θέλεις να ηρεμήσεις απ’ αυτόν. (Τι ειρωνεία υπάρχει στην έκφραση «Φύγε, δεν σε αντέχω άλλο» που απευθύνεται σε κάποιον συνάθρωπό μας.) Έτσι θα σταματήσεις. Λίγο απότομα, ή πολύ. Λίγο ξαφνικά, ή πολύ. Λίγο οδυνηρά ,ή πολύ. Θα σταματήσεις την κακιά συνήθεια. Θα σταματήσεις να κάνεις πράγματα που σε οδηγούν σε μια ατελείωτη άβυσσο. Θα σταματήσεις να είσαι ένα φύλλο στον αέρα, που σε πάνε οι άλλοι εδώ και εκεί. Μα δεν θα σταματήσεις να ζεις. Έκανες μια στάση. Σταμάτησες για μια ανάσα και έπειτα συνεχίζεις. Ξεκινάς πάλι έχοντας στο μυαλό σου τα συμπεράσματα, και την αυτοκριτική σου. Δεν ήταν εύκολο. Πόνεσες! Πάλεψες! Πληγώθηκες! Μάτωσες! Μα θα συνεχίσεις, γιατί πήρες δύναμη και μαθήματα. ‘Μα είναι δύσκολο να συνεχίσω’, θα πεις. Και εκείνη την στιγμή ακριβώς καλούνται οι ενισχύσεις. Πολλές φορές δεν τις ‘βλέπουμε’, και ας είναι εκεί κοντά μας νωρίτερα, γιατί πονάμε και παλεύουμε με τους δαίμονες μας, σε μια μάχη που απαιτεί όλη την προσοχή μας. Μα είναι εκεί για να μας δώσουν, τον σταθερό ώμο , το απλωμένο χέρι, τα κατάλληλα λόγια, το φωτεινό παράδειγμα για να συνεχίσουμε να είμαστε ανδρείοι αγωνιστές και νικητές.
               Θα αποκαλούσα τον πόνο, δάσκαλο. Αλλά δεν θέλουμε να μας διδάσκει. Δεν τον θέλουμε γιατί δεν μας αρέσει ο ιδιαίτερος τρόπος του. Μας βοηθάει, όμως, να μάθουμε και να θυμόμαστε τις αξίες της ζωής, όπως την αγάπη, την ειλικρίνεια, το σεβασμό, την υπομονή, την ηρεμία, τη σύνεση και τόσες άλλες. Βλέπουμε τον πόνο του άλλου και προσπαθούμε να τον μετριάσουμε. Τον συμπονούμε. Αγκαλιάζουμε ο ένας τον πόνο του άλλου. Πονάμε και ψάχνουμε να βρούμε όμορφα μέρη να διαβούμε, να κάτσουμε, να ξεχαστούμε στην αγνή ομορφιά τους, αναζητώντας κάτι να μπαλώσουμε την τρύπα που ανοίξαμε στην εύθραυστη ψυχή μας και πονέσαμε. Σε κάθε αξέχαστη ανάμνησή μας, υπάρχει κάτι που έμεινε μέσα μας , που πήραμε μαζί μας. Κάτι που μας καθορίζει στο μέλλον ποιοι είμαστε και τι κάνουμε. Κάποιες αξίες ήρθαν εύκολα και ανόδυνα, όμως για άλλες πονέσαμε και κοπιάσαμε να τις αποκτήσουμε. Αν δεν υπήρχε ο πόνος δεν θα μαθαίναμε ποτέ, δεν θα καταλαβαίναμε που κάναμε λάθος, δεν θα νοιαζόμασταν να βρούμε τι έφταιξε. Παρατηρήστε τι γίνεται όταν ο εγωισμός μας είναι στα ύψη. Γινόμαστε αναίσθητοι και δεν ακούμε τίποτα και κανέναν. Φανταστείτε αν είμασταν συνέχεια έτσι, θα είχαμε μια κοινωνία από μονάδες. Ο καθένας για τον εαυτό του, και κλεισμένος στον εαυτό του, ανίκανοι να ξεπεράσουμε εμπόδια. Δύσκολες καταστάσεις αυτές.
               Παρ’ όλα αυτά ,δεν μπορούμε να αγνοήσουμε πως ο πόνος αποτελεί ένα όπλο. Πολλές φορές θανατηφόρο. Ο Θεός έκανε τα πάντα για καλό, υπάρχει και κάποιος ο οποίος θέλει να τα στραβώνει. Θεωρώ πως κάτι που μας αφήνει μια πικρή γεύση και αντί να μας βοηθάει μας ρίχνει βαθύτερα στο βούρκο, θα πρέπει να το διώχνουμε. Καταλαβαίνουμε αργά, κάποιες φορές, τα αποτελέσματα κακόβουλων ενεργειών αλλά ποτέ δεν είναι αργα να τα απομακρύνουμε. Ας περιβάλλουμε τον εαυτό μας από ‘ομάδες έκτακτης ανάγκης’, γνωστούς και ως φίλους, που θα είναι εκεί να μας στηρίξουν. Να πιστεύουμε και να κοιτάμε Εκείνον που είναι το φως και διώχνει κάθε σκότος και δεν το αφήνει να μας αγγίζει. Εκείνον που πόνεσε για όλους μας επάνω στον σταυρό και βγήκε νικητής.  
               Κλείνοντας, ας μην ξεχνάμε πως μόνοι μας είναι ευκολότερο να απομονωθούμε και να παρασυρθούμε σε δίνες και σκέψεις ανώφελες. Ο πόνος, ως κάτι το εξαιρετικά δυνατό, μπορεί να μας κάνει να φερθούμε χωρίς σύνεση και παρορμητικά πολλές φορές. Σε αυτές τις στιγμές ας έχουμε κάποιον να ακουμπήσουμε. Και το σημαντικότερο! Ας μην απελπιζόμαστε γιατί πάντα υπάρχει η δύναμη να συνεχίσουμε, και ας μην φαίνεται την στιγμή του χαμού, όπου επικρατεί χάος.
Η αγάπη είναι καλή, η υπερβολική λατρεία όχι. Η λύπη είναι καλή , η απελπισία όχι. Η θλίψη είναι καλή, ο μαρασμός όχι. Ο πόνος είναι καλός, η αυτομαστίγωση όχι.

‘‘Οι προκλήσεις της ζωής δεν είναι για να σε παραλύσουν, αλλά για να σε βοηθήσουν ν’ ανακαλύψεις ποιός είσαι’’
-Bernice Johnson Reagon, Συνθέτης

Μιας που είπαμε για αξίες, δύο που πάνε μαζί, σχεδόν πάντα, είναι ο πόνος και η υπομονή:
‘‘Να πονάς, αλλά να μην καταβάλεσαι
Να πονάς, αλλά να μην μεμψιμοιρείς
Να πονάς, αλλά να μην παραφέρεσαι
Να πονάς, αλλά να μην γίνεσαι αντικοινωνικός
Να πονάς, αλλά να μην γίνεσαι πρόβλημα στο περιβάλλον σου
Να πονάς, αλλά να μην γκρινιάζεις
Να πονάς, αλλά να μένεις ολόρθος
Να πονάς, αλλά να χαμογελάς
Να πονάς, αλλά να δοξολογείς
Να πονάς, αλλά να εργάζεσαι
Να πονάς, αλλά να προσφέρεις
Να πονάς, αλλά να προσεύχεσαι
Αυτό θα πει υπομονή’’

Κοτόπουλος Ανδρέας