19:37

19:37 

25/7/2020
Αγαπημένε μου Αστροναύτη,

19:37 μμ. Είμαι μόνη στο σπίτι. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που χρειάστηκε να μείνω μόνη στο σπίτι. Ένα περίεργο, μοναδικό, νοσταλγικό όχι πρωτόγνωρο αίσθημα στο στομάχι μου, εκεί στις πραπίδες. Νιώθω 10 χρονών. Με τα ίσια μαλλιά μου να ακουμπάνε ανεπαίσθητα τις γωνίες του σαγονιού μου καθώς πέφτουν αδιάφορα και άχαρα. Κάθομαι στο γραφείο μου, στη κόκκινη στριφογυριστή μου καρέκλα και ακούω το καλοκαίρι, το ελληνικό μου καλοκαίρι. Φυσικά και ακούγεται το καλοκαίρι, η ζέστη, τα τζιτζίκια που μεράκλωσαν για τα καλά, τα κουταλάκια που ντρέπονται να ζητήσουν και άλλο παγωτό και ρωτάνε το γυάλινο ποτήρι κάθε τόσο αν έχει εκείνο την ευγενική πρόθεση να ρωτήσει, «κλιν κλιν κλιν», τα μηχανάκια που γκαζώνουν για να ξυπνήσουν το μωρό δίπλα και να διεκδικήσουν μια θέση στα απογευματινά του όνειρα, τιτιβίσματα, η μπάλα του μπάσκετ, κάποιος κάνει πάρτυ, κουκουβάγια ήταν αυτό; Γράφω, μετά από 11 χρόνια για μένα ακριβώς η ίδια εικόνα, είμαι μόνη στο σπίτι και γράφω, πάντα θα γράφω, νιώθω ότι ο Θεός θέλει να γράφω. Ακριβώς η ίδια εικόνα στο μυαλό μου, μια αλλαγή στο τοπίο. Δεν είμαστε στη Θεσσαλονίκη, Θέρμη, αεροπορία, 1^ος όροφος, στη ‘ΚΑΦΕ΄΄ πολυκατοικία με ότι αυτό συνεπάγεται, το ημερολόγιο ανοίγει με τη φωνή μου, το σύνθημα «Κυριακή», στο «ή» έντονος τσιριχτός τόνος με ιδιαίτερη ένταση και στόμφο για να δηλώσω ότι υπάρχω (κυρίως στον εαυτό μου). Τώρα Βόλος, Νότιο παράθυρο, ψηλά πεύκα και ψευτοπλάτανοι, με βλέπουν από νεογέννητο, με θυμούνται το νιώθω! Αυτά τα δέντρα τώρα τα έχω για συντροφιά, έγιναν οι παππούδες που έχασα. Τα μαλλιά λιτά, μακριά, οι άκρες ακουμπάνε με τον ίδιο αδιάφορο και ατσούμπαλο τρόπο την πλάτη μου. Τοτε όμως είχα δακρύσει. Κρατούσα το μολύβι στο χέρι, είχα γράψει 2,3 παραγράφους , και κοιτούσα έξω από το παράθυρο. Οι κούνιες «μας», η παιδική χαρά της αεροπορίας. Μελαγχόλησα; Μα τι έπαθα ξαφνικά; Γιατί είχα δακρύσει; Δεν θυμάμαι! Τάχα με συγκίνησε το απογευματινό φως όπως αντανακλώνταν στις παιδικές στιγμές και τις φώτιζε; Μπα… πολύ ρομαντικό ! Ίσως απλά είχα νιώσει μόνη; Όχι δεν μπορει, θυμάμαι χαιρόμουν που είχα μείνει μόνη, λάτρευα την ησυχία, μπορούσα να αφουγκραστώ ανενόχλητη την σκέψη μου….. τι ήταν άραγε αυτό που με συγκίνησε τόσο βαθειά και το θυμάμαι έντονα έπειτα από 11 χρόνια;
19:51 μμ. Ο ήλιος αγγίζει τα κλαδιά της μανταρινιάς, κάποιος παντρεύεται ακούγονται κορναρίσματα από την Ανάληψη , να ζήσουν ευτυχισμένοι και ευλογημένοι (συγγνώμη για την παρεμβολή δεν μπορούσε να θεωρηθεί αμελητέος ο ήχος).
19:53 μμ. Θα επιχειρήσω πάλι να σηκωθώ από την καρό αυτή τη φορά, στριφογυριστή καρέκλα μου, με το στυλό στο χέρι, Stabilo Point 88. Ο τοίχος της αυλής. Τον τοίχο αντίκρισα και τα 5 μαραμένα ηλιοτρόπια που καλλιεργούσα σε μια γλάστρα διαμέτρου 40 εκ. (ναι ναι…δεν τα κατάφεραν τελικά, θα φυτέψω καινούρια….)
τοίχος, γλάστρες, ακούραστα τιτιβίσματα, χαμογέλασα. Ναι χαμογέλασα! Περίεργο μυαλό. Δεν το έκανα επίτηδες το υπόσχομαι, ήταν αυθόρμητο όπως εκείνο το καλοκαιρινό δακρυσματάκι των 10 χρόνων μου, πριν 11 χρόνια. Αντιπαραβάλω στιγμές που αισθάνομαι ίδιες, φαινομενικά διαφορετικές, χρονικά αποστασιοποιημένες, κι ομως ίδιες , στις πραπίδες! Δυο στιγμές όλη μου η ζωή μέχρι στιγμής, μόνιμη χαρμολύπη…

Η δική σου
|[Κ]|

Copyright © 2020 Κυριακούπολη. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.