Η φύση και οι
μπελάδες της
Σήμερα ήταν η πιο δύσκολη μέρα του χρόνου.
Ήρθε το φθινόπωρο! Είχα πολλές
προετοιμασίες και όλες έπρεπε να ολοκληρωθούν.
Και δεν φτάνει που είχα ένα σορό δουλειές να τακτοποιήσω, άκουγα και
παράπονα από όλους. Ουφ, δεν αντέχω
άλλο… Δεν καταλαβαίνουν… Όλες οι αποφάσεις που παίρνω λαμβάνονται για το καλό
όλων μας, για να γυρίζει και να συνεχίζει να γυρίζει ο πλανήτης μας σωστά.
Παρόλα αυτά το Φθινόπωρο αποτελεί τη δυσκολότερη εποχή του χρόνου, είναι
τόσες πολλές οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν.
Πρώτα από όλα πρέπει να ξυπνήσω το Καλοκαίρι, να του ετοιμάσω τις
βαλίτσες για την Αυστραλία και έπειτα να το αποχαιρετίσω. Στη συνέχεια ενημερώνω το Φθινόπωρο μέσω facebook να έρθει και αναμένοντάς το,
ετοιμάζω όλες τις άλλες δουλειές προκειμένου να εκτελεστούν με ακρίβεια για τους υπόλοιπους τρεις μήνες.
Κάθε χρόνο τα ίδια… Κάθε χρόνο το ίδιο άγχος, η ίδια πίεση… Δεν αντέχω
άλλο. Τόσα χρόνια ποτέ δεν είχα ακούσει
ούτε μία διαμαρτυρία για τις εντολές που δίνω και τις εργασίες που αναθέτω. Αυτή τη φορά κάτι καινούργιο και περίεργο
προέκυψε. Για να γίνω πιο σαφής: Πρώτα πρώτα συγκέντρωσα την ομάδα της
χλωρίδας. Ξεκίνησα από τα δέντρα
διατάζοντας τα φυλλοβόλα να αρχίσουν σταδιακά να ρίχνουν τα φύλλα τους, όπως
άλλωστε γίνεται κάθε χρόνο. Τότε ήταν που ξεκίνησε η επανάσταση και οι
ριζοσπαστικές ιδέες.
-
«Όπα,
όπα, ένα λεπτό. Πάλι εμείς θα ρίξουμε τα φύλλα μας που με τόσο κόπο
αποκτήσαμε; Και δεν κατάλαβα, για πιο
λόγο μητέρα; Και γιατί αυτή τη φορά να
μην γδυθούν τα αειθαλή, όλα κι όλα, στο
κάτω-κάτω και εμείς κρυώνουμε!» Μου δήλωσε με επιτακτικό τόνο ο εκπρόσωπος των
φυλλοβόλων.
-
«Με
πιο δικαίωμα μας πιάνετε στο στόμα σας; Εσείς να κοιτάτε τη δουλειά σας και
εμείς τη δική μας», απάντησαν οργισμένα τα αειθαλή που θίχτηκαν.
Και τότε ήταν που
ξεκίνησε η διαμάχη. Πριν προλάβω να τους
χωρίσω και να τους δώσω να καταλάβουν την αναγκαιότητα του διαφορετικού τους
έργου, είχαν ξεφυλλιαστεί.
Αυτά τα παιδιά
μου δημιουργούν τρομερό πονοκέφαλο. Αυτή
τη φορά όμως βγήκαν από τα όριά τους. Η
μόνη λύση για να τους κάνω να με ακούσουν ήταν τα καιρικά φαινόμενα. Ένας
δυνατός άνεμος μπορούσε να σταματήσει επιτέλους τον καυγά τους, και να μου δώσουν
προσοχή. Έτσι λοιπόν επικαλέστηκα τη δύναμη του ανέμου να με βοηθήσει, όμως
προς έκπληξή μου ο άνεμος αρνήθηκε δηλώνοντας ότι δεν ήταν δούλος μου κι ήταν
ήδη αρκετά κουρασμένος με τα μελτέμια του Αυγούστου. Ήθελε διακοπές!
Το κακό επιδεινώθηκε στην συνέχεια: δεν αρκούσε μόνο ο εμφύλιος των δέντρων
άρχισαν και τα λουλούδια.
-
«Μητέρα,
μητέρα, να σε ρωτήσω κάτι;» Μια λεπτή γλυκιά φωνούλα απευθύνθηκε σε εμένα.
Έσκυψα και αντίκρισα την μικρούλα Γιάνκεα.
-
«Ορίστε
Γιάνκεά μου, τι σε απασχολεί;» Της
αποκρίθηκα όσο πιο ψύχραιμα μπορούσα ξεχνώντας για λίγο τη σύγχυση που μου είχαν
προκαλέσει τα φυλλοβόλα και τα αειθαλή.
-
«Θέλω
να ρωτήσω γιατί φυτρώνω μοναδικό σε όλο τον πλανήτη, εκεί επάνω στον Όλυμπο. Νιώθω μοναξιά και πάντα είμαι κοντά σε βράχια
και σκιερά μέρη γεμάτο υγρασία χωρίς κανένα άλλο φυτό ή λουλουδάκι για να
μιλήσουμε.»
Ομολογώ πως δεν περίμενα
αυτή την συμπεριφορά από την Γιάνκεα. Τώρα
τι να της πω, πώς να της το εξηγήσω; Θα
καταλάβει ή θα επιμένει ότι θέλει παρέα;
Πρωτού προλάβω να απαντήσω στο παραπονεμένο μωβ «λουλούδι του Ολύμπου»,
ξεπετάγετε η Grayi diphylleia.
-
«Σε
παρακαλώ μητέρα, αυτόν τον Σεπτέμβρη κάνε τον ηλιόλουστο. Ας μη βρέχει πολύ! Δεν θέλω τα λευκά μου πέταλα να γίνονται
διαφανή με κάθε σταγόνα νερού! Όλα τα άλλα λουλούδια επιδεικνύουν την χάρη και την ομορφιά τους. Εγώ γιατί να μη φαίνομαι;» , μου παραπονέθηκε
και ένα δάκρυ κύλισε στα πέταλά της κάνοντάς τα μονομιάς διάφανα και λεπτά σαν
το χαρτί.
-
«Μα
τι λες Grayi μου… χωρίς το νερό πως θα τραφείς, πως θα
ζήσεις;» Την αγκάλιασα και της είπα
προκειμένου να καταλάβει την αναγκαιότητα του νερού. « Εξ άλλου, αυτή σου η ιδιότητα σου προσδίδει
μία ιδιαίτερη και προσωπική ομορφιά».
-
«Εγώ,
εγώ, γιατί να μυρίζω τόσο άσχημα όταν όλα τα άλλα λουλούδια ευωδιάζουν;» Δήλωσε ο άμορφος φαλλός που περίμενε υπομονετικά τη σειρά του για
να τονίσει την δυσαρέσκειά του.
-
«Το
κάθε λουλούδι προσελκύει τα κατάλληλα έντομα με σκοπό την επικονίασή τους μέσω
της μυρωδιάς. Μη θλίβεσαι όμως αγαπημένε μου άμορφε, έχεις άλλες χάρες. Συνειδητοποίησες ποτέ πόσο ξεχωριστό
είσαι; Εσύ, σε αντίθεση με τα άλλα φυτά
ψιλώνεις μέχρι και έξι μέτρα και κοιτάζεις την πλάση από ψιλά… Κάποιοι άλλη δεν
έχουν αυτή την ευκαιρία. Γι’ αυτό πρέπει
να είμαστε ευγνώμονες με αυτά που έχουμε»,του εξήγησα.
Οι ερωτήσεις των
μελών της ομάδας “Χλωρίδα” άρχισαν να με
βομβαρδίζουν.
-
«Γιατί
να έχω ρίζες; Νιώθω αιχμάλωτο»
-
«Εγώ
γιατί δεν δημιουργώ καρπούς;»
-
«Σε
τι χρησιμεύω; Πως βοηθάω το
οικοσύστημα;»
Δυστυχώς δεν προλάβαινα να απαντήσω σε όλους, είχα τόσες πολλές
υποχρεώσεις. Έπρεπε να τακτοποιήσω και
τα θέματα της άλλης ομάδας, της Πανίδας, η οποία φανέρωνε και αυτή όρεξη για
κουβέντα.
-
«Σε
τρεις μήνες θα πρέπει να κοιμηθώ πάλι και δεν θέλω. Έχω τόση όρεξη να εξερευνήσω τον κόσμο και
δεν έχω βιώσει ποτέ τον κρύο χειμώνα, είναι άδικο», παραπονέθηκε μία μικρή αρκουδίτσα την οποία
δεν ευχαριστούσε η χειμερία νάρκη.
Έπειτα και κάποια
άλλα ζώα παρουσίαζαν παρόμοιες ανησυχίες, αλλά εγώ ήμουν τόσο ταραγμένη και η
υπομονή μου για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια είχε εξαντληθεί, αφού ακόμη και
τα στοιχεία με πρόδωσαν – οι πιο έμπιστοι βοηθοί μου.
Το νερό δήλωνε
κουρασμένο, πληγωμένο και θιγμένο, ενώ ισχυρίζονταν ότι κανένας δεν εκτιμούσε
την προσφορά του και το τρέξιμο που έκανε.
-
«Τόσα
χρόνια διανύω τον ίδιο κύκλο – από τον ουρανό στη γη και πάλι πίσω – και ως
αποτέλεσμα καμία αναγνώριση, κανένα ευχαριστώ, όλοι με θεωρούν δεδομένο. Μήπως να ξεκουραστώ για λίγο;»
Στην αποκορύφωση
της απελπισίας μου ήρθε και με βοήθησε το δεξί μου χέρι, ο πολυαγαπημένος μου
σύζυγος, ο Ήλιος. Είδε την ηττοπάθεια
στην οποία είχα περιέλθει και μου έδωσε κουράγιο. Με τις δυνατές του αχτίνες φώτισε τα πάντα
πάνω στη γη και μονομιάς είχα κερδίσει την προσοχή όλων. Χωρίς να χάνω καιρό άρχισα να απαντώ μία μία
τις ερωτήσεις και τους προβληματισμούς όλων των στοιχείων της Χλωρίδας και της
Πανίδας. Με άλλα λόγια το ηθικό μου είχε
αναπτερωθεί. Είχα ανακτήσει πίσω την
υπομονή μου, αλλά και το θάρρος μου, για να συνεχίσω το δύσκολο και απαιτητικό
έργο μου.
Έτσι λοιπόν
εξήγησα στα πολυαγαπημένα μου παιδιά, χωρίς φλυαρίες, ότι όλα τα αγαπώ εξίσου
με τις ιδιαιτερότητές τους και την διαφορετικότητά τους. Ο καθένας ενεργεί σύμφωνα με την φύση του και
με τον δικό του τρόπο συμβάλει στο οικοσύστημα όπως μπορεί. Επιπλέον,
χωρίς την ποικιλομορφία η ζωή δεν θα είχε ενδιαφέρον.
Στη φύση άλλωστε
τίποτα δεν είναι τυχαίο. Τους εξήγησα ότι τα έχω μελετήσει όλα με σοφία και
σύνεση προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει το όμορφο σπίτι μας, η γη μας. Όλοι αγωνιζόμαστε για τον ίδιο στόχο και
επωμιζόμαστε την ευθύνη που μας
αναλογεί!
Συγγραφέας : Κυριακή ΓαΪτανίδου
1ο βραβείο διηγήματος διαγωνισμού " μια οικολογική διαδρομή- γεφυρώνοντας τον λόγο με το πράσινο περιβάλλον"
Copyright © 2014 Κυριακούπολη. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.
