14 Δεκεμβρίου 2020_Δευτέρα

 

14 Δεκεμβρίου 2020_Δευτέρα
01:55 πμ

Aγαπημένε μου Αστροναύτη,

  Φθίνουσα αμφίκυρτος η αρχή, πάλι Δευτέρα 22 χρόνια πριν. Χρόνια πολλά εύχομαι αστροναύτη μου, υγεία ψυχική και σωματική, χαρά που αναβλύζει εκ των έσω και δημιουργικότητα ! Να ΑΓΑΠΑΣ και να ΑΓΑΠΙΕΣΑΙ, πρόσεξε με λίγο, να ΑΓΑΠΑΣ περισσότερο… σε αυτό κρύβεται η ολβιότητα και ας το εξετάζεις καμιά φορά με αμφισβήτηση, να μην πικραίνεσαι τόσο και να μην στεναχωριέσαι αν αγαπάς πιο πολύ θα δείς, όλα καλά θα πάνε!
   Συνηθίζουμε να  γιορτάζουμε τα γενέθλια, την 1^η φορά που πονέσαμε και κλάψαμε δηλαδή. Τι ευλογία η ζωή! Το ότι πονάς είναι ένας τρόπος να αντιληφθείς ότι ζεις. Ναι αλλα πονάς, και δεν θέλεις να πονάς! Κανείς δεν θέλει… δεν πειράζει, ας πονάς, τουλάχιστον είσαι αστροναύτης και ταξιδεύεις ελεύθερα ανάμεσα στα αστέρια, στους γαλαξίες στα νεφελώματα! Δύσκολη δουλειά όμως , απαιτητική θα έλεγε κανείς… ατυχηματικές προσεδαφίσεις, ανώμαλες εκτοξεύσεις, προβλήματα υγείας, μοναξιά… ναι αλλα πετάς!!!
Είσαι κοντά στον Ήλιο, βλέπεις τον Ήλιο το διανοείσαι; Καλά όχι πάντα αλλά… όποτε θέλεις μπορείς να τον επισκεφθείς!  
      22 χρόνια αστροναύτης! Αχ μαγικό, υπεροχοφανταστικό! Σε καμαρώνω κάθε μέρα να ξέρεις, και σε περιμένω πάντα εδώ στο δεντρόσπιτο μας να μου διηγηθείς τις ιστορίες σου όπως συνηθίζεις κάθε φορά που επιστρέφεις. Πόσο ανυπομονώ για αυτές τις ιστορίες, με εμπνέουν. Λοιπόν, εύχομαι και πάλι τα καλύτερα αστροναύτη μου, και να θυμάσαι να πηγαίνεις συχνά προς τον Ήλιο, μου αρέσει όταν μου μιλάς για το Φως και την θέρμη που νιώθεις όταν είσαι κοντά Του. Εκείνη τη στιγμή στα μάτια σου βλέπω την αγάπη που τόσο έντονα δεν φαίνεται σε κανένα άλλο ταξίδι σου!

Να προσέχεις, σε φιλώ από το δεντρόσπιτο,
η δική σου, Κυριακή
|[Κ]|

 

Υ.Γ   να ξέρεις μην τρομάξεις αλλά έχει δημιουργηθεί ένα ρυάκι κάτω από το δεντρόσπιτο. Ξέρω ότι σε αναστατώνει αλλα είναι υπο έλεγχο..δεν είναι τόσο ορμητικό. Θα τα καταφέρουμε. Το πιστεύω αυτό!

Νικητές 1ου Καλλιτεχνικού Φθινοπωρινού διαγωνισμού | Μέσα σε έναν κόκκινο σφένδαμο |

  Κυριακουπολίτες και Κυριακουπολίτισες,

Καλο και ευλογημένο μηνα! 

Ένα μεγάλο συγχαρητήρια σε όλα τα δημιουργικά άτομα, εσάς, που συμμετείχαν στον διαγωνισμό ! όλα τα έργα που μας στείλατε ήταν υπέροχα και μας ταξίδεψαν στον δικό σας προσωπικό καλλιτεχνικό κόσμο! Θέλω να σας ευχηθώ να συνεχίσετε να δημιουργείτε και να μοιράζεστε την σκέψη σας μαζί μας!!! Η αγκαλιά της Κυριακούπολης είναι εδώ για να δώσει δύναμη σε όλους τους νέους πρωτοπόρους και ονειροπόλους!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στην κριτική μας επιτροπή όπου εθελοντικά συμμετείχαν με πολλή αγάπη στην ανάδειξη των νικητών.

Οι κατηγορίες αυτού του διαγωνισμού ήταν τρεις : Φωτογραφία | Ζωγραφιά-Κολλάζ | Κείμενο-Ποιήμα-Πρόζα

Η Κριτική μας επιτροπή αποτελείται απο : 

1.          Κωνσταντίνα Ξανθοπούλου

2.          Αγγελική Τζολοπούλου

3.          Ασημίνα Σακλάκη

4.          Θεοδοσία Καλαμποκίνη

5.          Κική Τσοχανταρίδου

6.          Μαρία- Ειρήνη Γαϊτανίδου

Αναδείξαμε έναν νικητή απο κάθε κατηγορία

φωτογραφία | 8. Ιmpossible _ Φώτης Φιλίππου

Ζωγραφιά-Κολάζ | 1. ΙNo_ Ιωάννα Τζαβέλλα

Κείμενα-Ποιήμα-Πρόζα|1 ) Hλιος και Άδης _ Απόστολος Ηλιάδης

Ο Δρόμος Προς Τη Σύμπτωση

 

 Ένα άγνωστο παιδάκι με χαιρέτισε και του το ανταπόδωσα, προς τιμήν της υπάρξεώς μου.

Ένας νεαρός μοτοσικλετιστής μου επιβεβαίωσε τη διάβαση της αφασίας μου… και στην επόμενη δεν ήμουν εκείνος που η ποδηλάτισσα κακολόγησε.

 Καθώς ξαπόσταινα στην πετσέτα, ένα κυματάκι πιτσίλισε το πρόσωπό μου. Δεν απείχε πολύ από το δάκρυ. Όταν το καθάρισα, εξαφανίστηκε το μαύρο σύννεφο.

 Ο φόβος μου όταν διέρχομαι από εγκαταλελειμμένα σπίτια απορρέει απ’ το γεγονός ότι αν πέσω απ’ τα πόδια μου στο χωράφι με κλίση, ο άστεγος δε θα γελάσει. Θα μείνει άπραγος, άκλαυτος θα φύγει.

Κάλεσα την άμεση δράση και με περιγελούσε η κοπέλα που ήθελα για το ενδιαφέρον που έδειξα.

Όλα μένουν στάσιμα, αν δεν τα κουνήσουμε.

Ο κόσμος είναι ανήθικος και διαβολικά πλασμένος.

Μπορεί ο ερωτευμένος να γίνει διακριτικός;

Προλαβαίνω μέσα στην ανεργία να κλάψω για την απώλεια του φίλου μου;

Είμαστε συνένοχοι στο φόνο της πλανεύτρας μιζέριας και δεν το αντιλαμβανόμαστε. Έχω καιρό να δω δουλεμένο άνθρωπο.

«Θα προκόψεις εσύ», μου είπε ο περιπτεράς.

Λαδώστε τα χέρια σας με θεία Θάλασσα και ζητείστε άφεση εαυτού στην πρωτόγνωρη αφή της.

Το χέρι μου τινάζεται στον ύπνο μου

το πόδι μου τινάζεται στον ύπνο μου

ο λαιμός μου πιάνεται…

η γάτα ισορροπεί στα κάγκελα, στον ξύπνιο μου

και με τα δύο της πόδια στο τσίρκο της ζωής μου

η γάτα αφόδευσε στον ξύπνιο μου

η γάτα παίζει με τα μάτια της δίπλα μου…

Τι κάνει, λοιπόν, ένας ολόλευκος, φυσιολογικός κύκνος δίπλα σ’ έναν κουτσό και ανώμαλο, για εσάς; Εμένα κάνει. Λάθος… Συν ό,τι περιβάλλομαι. Εμάς, το τελικό, οριστικό αποτέλεσμα.

 Αν ήσουν ένας πονεμένος, νεαρός θαμώνας ενός περιθωριοποιημένου μπαρ, θα πίστευες ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο στα τριάντα σου;

 Πως γίνηκε να εγκλωβιστούμε στα σκοτάδια μας, δίχως να σταθούμε μπροστά απ’ ένα φως, διευκολύνοντας την προσωπική μας διέξοδο;

 Αμφιβάλλω αν έμαθες να εκτιμάς το φως δίπλα σου. Ξέρω ότι έμαθες τι εστί και πως να το κλίνεις στο σχολείο. Ξόδεψες βράδια λαχταρώντας έναν αόριστο ήλιο.

 Αφήσαμε τις αισθήσεις μας ακούνητες και αναλωθήκαμε στις προσδοκίες μετρίων μελλοντολόγων, για να φύγουμε –αποκλεισμένοι- με μια μάσκα στο στόμα.

Ήμασταν παιδιά ακόμα και μας είχαν ήδη σφραγίσει τα όνειρα.