Κάποτε σμιλευα τα ονειρα μου με τα χέρια,
Με χώμα, με νερό και ένα μολύβι.
Επειτα μου έκοψαν τα χέρια και κράτησαν το μυαλό, αλλά πονούσε και έπαψε να λειτουργεί όπως ήλπιζαν εκείνοι.
Κάποτε έκλεινα τα μάτια και θωρουσα τα πουλιά, ολοένα να ανεβαίνουν ψηλά,
Τωρα βλέπω το κορμί μου να ξαπλώνει σε μια θάλασσα ρηχή και χαμογελάω, είμαι ηρεμη ή φοβαμαι μοναχή.
Δεν μου αρέσει η μονάδα, δεν με νοιάζει το μηδέν, γιατί κρατάμε τρωκτικά στα χέρια;
Αυτά τα χέρια που κάποτε άγγιζαν το νήμα της ζωής τωρα σχεδιάζουν σκωπτικά μαχαίρια, με την ψευδαίσθηση ότι τώρα είναι καλύτερα, πιο εύκολα, απλά, μπορείς να κόψεις πιο βαθιά.
Μια αυδη στην εύκολη ζωή, αλλά θα ερθει και εκεινη η δύσκολη ημέρα, και τότε να δω πως θα φυτεψουμε καρπούς με αγγυλωμενα χέρια.
Και τότε να δω πως θα φυτεψουμε καρπούς, χωρίς παιδιά να σμιλευουν τα ονειρα τους στον αέρα.
|[Κ]|
20.5.23
Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος
