Όταν μεγαλώσω θέλω
να ξαναγίνω παιδί.
Απρίλιος 2052, κάπου
στο κλεινόν άστυ, Ελλάδα
Χθες πήγα πάλι να χάσω και τη τελευταία μου ελπίδα. Κάθε
μέρα μια αδιάλειπτη μάχη για την
επιβίωση μου. Θεέ μου πόσο να αντέξω άλλο; Οι δύο τοίχοι ο παράδεισός μου
αντίκρυ σε αυτό που αποκαλούμε τώρα όλοι εμείς οι εναπομείναντες, ως «καθημερινότητα» ως «κανονικότητα». Η
τελευταία λέξη ειδικά μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια, γύρω στο μακρινό 2020
πρέπει να ήταν, τότε που είχε πρώτο εισαχθεί αυτός ο όρος στην ελληνική μας
γλώσσα, «Μια νέα κανονικότητα μας
περιμένει» φώναζαν τότε οι δημοσιογράφοι και οι λοιποί στα tablet και τις οθόνες μας.
Και εμείς, παιδιά της πρώτης δημοτικού, μάθαμε μαζί με το
αλφάβητο να φοράμε και μια μάσκα στα πρόσωπά μας, κυριολεκτική, μεταφορική,
πάρτε το όπως θέλετε! Τα χαμόγελα μας τα κρύβαμε πάντως. Δάσκαλοι και γονείς,
κυρίως γονείς, μας μετέδωσαν από εκείνη ακριβώς τη στιγμή και για τα υπόλοιπα
12 μαθητικά μας χρόνια, τα άγχη και τα βάρη της δικής τους γενιάς, τα ανεκπλήρωτα
όνειρα τους, τον τρόπο που έμαθαν να σκέφτονται και να κατανοούν την ζωή, και
εμείς με κρυμμένα τα χαμογέλα, ανίκανοι να αντιδράσουμε και να δηλώσουμε τα
αληθινά μας αισθήματα , φιμωμένοι, υπακούγαμε σε αυτό που ακούγαμε και
υπογράφαμε με σφραγισμένα χείλη στην μελλοντική μας καταδίκη.
-«Όταν μεγαλώσεις θα
γίνεις γιατρός, δικηγόρος, επιστήμων, αρχιτέκτων, καθηγητής πανεπιστημίου,
μηχανικός… αλλά με τίποτα σκουπιδοεκτελεστής! Το καταλαβες;»…
-«Εντάξει μαμά»,
έλεγα κάθε φορά που σκότωναν οι μεγάλοι τη παιδικότητα μας και την αχαλίνωτη
φαντασία που θα έπρεπε να κυνηγούσαν αντί να της προσθέτουν παρωπίδες.
Δεν ήξερα ακριβώς τι κάνει ένας επιστήμων, ένας δικηγόρος
ένας αρχιτέκτων… ήξερα όμως το επάγγελμα αυτό του σκουπιδοεκτελεστή. Τους
έβλεπα στον δρόμο με εκείνα τα μεγάλα οχήματα που άδειαζαν τους κάδους
απορριμμάτων και χαιρόμουν, τους ευχαριστούσα νοερά γιατί κάθε φορά που άδειαζε
ο κάδος έξω από το σπίτι μας μύριζε λίγο πιο όμορφα η γειτονιά.
Τώρα τα βλέφαρα πρησμένα μόνιμα, και η όσφρηση χαμένη εδώ
και χρόνια. Κάδος απορριμμάτων άγνωστη λέξη και δυσεύρετη πλέον. Κάδο
ονομάζουμε κάθε γωνιά του πλανήτη μας. Η πόλεις μας γέμισαν δικηγόρους,
γιατρούς, μηχανικούς. Άχρηστους δηλαδή! Ούτε έναν σκουπιδοεκτελεστή! Σπανίζουν
πλέον και πραγματικά ευλογημένοι αυτοί που τους έχουν. Ο σκουπιδοεκτελεστής
ισοδυναμεί με δυο παραπάνω ώρες οξυγόνου, όλοι το γνωρίζουν αυτό. Εδώ και
περίπου δώδεκα χρόνια η καθημερινότητα
μας έχει μεταμορφωθεί σε έναν δυστοπικό εφιάλτη. Ο πλανήτης μας δεν άντεξε άλλο
από τα απορρίμματα και τις μολύνσεις. Το 2040 έγινε και η αναμενόμενη μεγάλη
έκρηξη. Κανένας ποια στον κόσμο , ούτε ένας από εμάς δεν αξιώθηκε να ασχοληθεί
με το επάγγελμα του σκουπιδοεκτελεστή με αποτέλεσμα η γη να καταλήξει ένα
ειδεχθές θέαμα χωρίς ίχνος πρασίνου.
Όπως ήταν
προβλεπόμενο τα προβλήματα υγείας δεν άργησαν να εμφανιστούν. Τότε
πρωταγωνίστησαν και πάλι οι γιατροί και οι επιστήμονες. Νέες λύσεις, καινοτόμες
ιδέες. Πράσινα σπίτια, οικολογικά βιοδιασπώμενα αντικείμενα , φούσκες οξυγόνου
κατά την έξοδο μας από τους εσωτερικούς μας παραδείσους, και η λίστα ήταν
μακροσκελής. Όλα αυτά τα φανταχτερά τεχνάσματα δυστυχώς κατέρρευσαν μπροστά στα μάτια μας με εμάς φυσικά μαζί,
οδηγώντας μας στον πάτο ενός απαίσιου ωκεανού.
Και έπειτα; Έπειτα το
βάθρο δόθηκε στις επιτηδευμένες γλώσσες των «θεωρητικών», των ανθρώπων της κοινωνιολογίας,
της ανθρωπολογίας και όλων των συναφών επιστημών που στοχεύουν στην βαθύτερη
κατανόηση της ανθρώπινης φύσης αλλά και την καλυτέρευση του βίου της. Με άλλα
λόγια, ξεκίνησε πόλεμος μέσα στον πόλεμο. Αντί να στραφούμε με ένα κοινό μέτωπο
ενάντια στα σκουπίδια μας ,εμείς τα κρύψαμε κάτω από το χαλάκι για ακόμα μια
φορά και προτιμήσαμε να παίξουμε πετροπόλεμο μεταξύ μας. Θέλετε να μάθετε ποιος
κέρδισε; Νομίζω ξέρετε την απάντηση.
Τότε πρέπει να ήμουν 28 χρονών, ναι, κάπου εκεί, νέος με
όραμα και ελπίδα για το μέλλον. Ερωτευμένος με την γυναίκα της ζωής μου,
σκοπεύαμε να παντρευτούμε μάλιστα. Έτσι είναι οι νέοι, ακόμα και μέσα στο
απόλυτο μαύρο, εκείνων η ψυχή είναι αγέρωχο πουλί που πετάει σε ορίζοντες αχανείς
και όσα τοίχοι και να συναντήσει , με ένα σάλτο, η ψυχή τους καταφέρνει να τα
προσπερνά. Και η δική μου η καρδιά σίγουρα ετοίμαζε μια ουτοπία μέσα στη
δυστοπία των καιρών.
Είχα διαβάσει κάποτε στο διαδίκτυο, για το Neverwas Haul εμπνευσμένο από τις ιστορίες του Ιούλιου Βερν. Πρόκειται
για ένα τριώροφο αυτοκινούμενο κινητό όχημα που έχει κατασκευαστεί για να
μοιάζει με βικτοριανό σπίτι σε τροχούς. Από ανακυκλώσιμα υλικά
κατασκευασμένο, φάνταζε ιδανικό για τη περίπτωση μας. Ξεκίνησα να συλλέγω ‘’σκουπίδια'’
τα οποία πλέον είχαν αναβαθμιστεί σε ‘’υλικά’’ με σκοπό να φτιάξω το νέο μας σπίτι
που θα στέγαζε τη σύζυγο μου και μένα.
Είχα ένα όραμα, το οποίο θα άλλαζε τον κόσμο μας,
κυριολεκτικά! Η ρηξικέλευθη πρόταση μου ήθελε τα σκουπίδια φίλους μας,
συμμάχους μας, όπλα στη φαρέτρα μας ενάντια στα λάθη του παρελθόντος μας. Εάν 10
δις. άνθρωποι συνέλεγαν σκουπίδια ώστε να φτιάξουν ανακυκλώσιμα σπίτια με
χαμηλό ενεργειακό αποτύπωμα ίσως μειωνόταν το τεράστιο πρόβλημα που
αντιμετωπίζαμε. Ίσως, γιατί δεν έμαθα ποτέ και ούτε πρόκειται να μάθω.
Η ιδέα μου κατάφερε να ακουστεί στην τοπική εμβέλεια της πόλης μου. Απαιτούσε
την αρωγή των σκουπιδοεκτελεστών οι οποίοι γνώριζαν πολύ καλά να μεταχειρίζονται
τα απόβλητα και οι γνώσεις τους κρίνονταν εκ των ουκ άνευ σε αυτό το
κατασκευαστικό εγχείρημα. Όμως αυτό το επάγγελμα είχε πλέον εξαλειφθεί και
κανείς δεν ήθελε ούτε να προσπαθήσει να μάθει περί του αντικειμένου. Θεωρούνταν
ένα επάγγελμα χαμερπές και ο κόσμος του 2045 ήταν κόσμος ‘’ πνευματικός’’, ‘’ανώτερος’’,
‘’της διάνοιας’’, το τελευταίο πράγμα που θα έκαναν είναι η ενασχόληση τους με
τα σκουπίδια τους!
Έτσι δεν
αλλάζει ο κόσμος όμως! Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει
δουλειά πολλή …και η Άνοιξη ακριβή, πολύ ακριβή.
Τώρα, 12 χρόνια μετά, μόνος, άρρωστος,
πνιγμένος στα σκουπίδια και στο σκοτάδι, με κομμένη την ανάσα διερωτώμαι τι
πήγε τόσο λάθος. Πόθεν ξεκίνησε αυτή η μάστιγα της άκριτης ακαδημολαγνείας ; Γιατί
βαλθήκαμε να αγορεύουμε όλοι στα δικαστήρια και να ψέγουμε ο ένας τον άλλον
αντί να στηλιτεύσουμε όλοι μαζί τι στάση μας απέναντι στον πλανήτη μας; Το
ένδον σκάπτε δεν αρέσει στον σύγχρονο άνθρωπο φαίνεται, είναι ‘’χειρωνακτική’’
εργασία.
Όσο για το δικό μου επάγγελμα; Σπούδασα
μουσικός! Μόνο ένας καλλιτέχνης θα μπορούσε να δει την «ευρύτερη εικόνα» των
πραγμάτων…
Α ρε μάνα! Γιατί σε άκουσα; Γιατί δεν ακολούθησα το επάγγελμα του
σκουπιδοεκτελεστή;
Ενεός κείτομαι στα θραύσματα του παρελθόντος καθώς τραγουδούν
τα δάκτυλα μου το κύκνειο άσμα τους, ψηλαφώντας
τις νότες μιας άλλης ζωής, εκείνης που τόλμησε να κάνει την διαφορά!
Επαφίεμαι στην ελπίδα του σήμερα!
Συγγραφέας| Κυριακή Γαϊτανίδου
10/4/2022
Βολος
|[Κ]|
