Ο χάρτης του γέλιου- μια μικρή ιστορία σκέψης

 Ο χάρτης του γέλιου

   Κάθε σώμα έχει τη δική του ψυχική ακουστική, την εσωτερική και την εξωτερική.
Εκείνη που εκπέμπει, που ηχεί και που αντηχεί, σε διάφορα χρώματα και με ποικίλα αρώματα. Μια από τις σημαντικότερες εκφάνσεις της ψυχικής ακουστικής είναι το γέλιο, μια άλλη είναι το κλάμα, και φυσικά, η φωνή. Σήμερα θα σας πω μια ιστορία, τόσο χαρούμενη όσο και λυπητερή, τόσο φανταστική, όσο και αληθινή, μια ιστορία για τον ήχο της ψυχής με το πρόσωπο του γέλιου.
      Κάποτε, σε έναν κόσμο όχι και τόσο μακρινό, ούτε και πολύ διαφορετικό από τον δικό μας, ζούσε ένα νεαρό κορίτσι, η Υακίνθη. Όταν γεννήθηκε, το γέλιο της ήταν λευκό. Η ευωδία που εξέπεμπε ήταν λεπτή και χαρακτηριστικά γλυκιά. Καθώς κυλούσαν γάργαρα τα χρόνια, η μικρή Υακίνθη, μάθαινε στο σχολείο πώς να ηχεί το μοναδικό της γέλιο στους άλλους, όπως αντίστοιχα, ηχούσαν τα δικά τους γέλια και οι υπόλοιποι σε εκείνη.
      Κάποια γέλια ήταν δροσερά, άλλα πνιχτά, μερικά θα τα λέγαμε δυνατά, ενώ πάλι άλλα, έμοιαζαν ντροπαλά. Φυσικά υπήρχαν γέλια σε όλες τις αποχρώσεις που μπορούμε να φανταστούμε. Η μικρή Υακίνθη με το λευκό, λεπτό και γλυκό χαμόγελο, που όμοιο του δεν είχε ξανα ακούσει ο κόσμος εδώ και αρκετά χρόνια διέθετε μια ακόμα αρετή των ελαχίστων. Η εσωτερική ψυχική ακουστική της λειτουργούσε αρτιότερα της εξωτερικής, με αποτέλεσμα να καθίσταται έτοιμη να αντηχήσει το γέλιο της στον κόσμο νωρίτερα από τους υπόλοιπους. Φυσικά όμως, λόγω της νιότης της, χρειαζόταν κάποιον να την κατευθύνει και να την καθοδηγεί ώστε να μπορέσει να αξιοποιήσει όλες τις δυνατότητες που της χάρισε το Μεγάλο Αυτί.
           Το νεαρό κορίτσι είχε μια φυσιολογική ανάπτυξη αξιοποιώντας την ψυχική ακουστική της όπως ακριβώς και τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας της. Το μάθημα της Ηχούς ήταν μια υποχρεωτική και αρκετά επώδυνη διαδικασία για κάθε παιδί, αναγκαία όμως για την διαπαιδαγώγηση τους και φυσικά την προετοιμασία τους για την Αντήχηση.
              Η Υακίνθη ήταν πολύ προσεκτική στο μάθημα δείχνοντας ιδιαίτερη συνέπεια. Άκουγε και παρατηρούσε την ηχώ που παρήγαγε κάθε διαφορετικό γέλιο, θαυμάζοντας τις διαδρομές που ακολουθούσαν οι συχνότητες. Της άρεσε να σχεδιάζει αυτές τις πορείες με τη μορφή ενός χάρτη, και έπειτα, να ζωγραφίζει όλα αυτά τα χρώματα που έβλεπε να χορεύουν αλλεπάλληλα εμπρός της. Κάποιες φορές την συνέπαιρνε τόσο πολύ κάποιο γέλιο που επέτρεπε να επηρεαστεί από τη συχνότητά του και να υιοθετήσει κάποια χαρακτηριστικά του. Το δικό της γέλιο όμως, καθώς μεγάλωνε εκείνη, παρέμενε λευκό και χαρακτηριστικά λεπτό και γλυκό, ενώ κανένας δεν παρουσίαζε ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο να το μιμηθεί παρόλο που το θαύμαζαν και το σέβονταν όλοι. Στο γέλιο της Υακίνθης είχαν προστεθεί πλέον και κάποιες ζωηρές νότες νεανικής φρεσκάδας φανερώνοντας τον ενθουσιασμό της για ζωή και βελτιώνοντας τον ήχο της. Σε αντίθεση με τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας της, όπου, το μάθημα της Ηχούς, τους μπέρδευε, αδυνατώντας να κατανοήσουν τον ενδότερο σκοπό, -ίσως εξαιτίας της λάθος διδακτικής μεθόδου-, κατέληγαν να αναπαράγουν το γέλιο εκείνο που ηχούσε δυνατότερα. Έτσι, κατάφερναν και  χρωμάτιζαν το πρότερα ξεχωριστό γέλιο τους, πανομοιότυπα, δημιουργώντας στο τέλος έναν μονότονο, ανιαρό και μπερδεμένο ήχο.
                 Μεγαλώνοντας κι’ άλλο, ουκ ολίγες ήταν οι φορές εκείνες  που κάποιοι συνομήλικοι της Υακίνθης επιχείρησαν να λερώσουν το γέλιο της με διάφορα χρώματα.
Το κορίτσι, όμως, με το ξεχωριστό γέλιο, κατάφερε να κατανοήσει εις βάθος το δύσκολο μάθημα της Ηχούς και να διαπρέψει δίχως να αποπροσανατολιστεί από τις «σειρήνες».
Εκείνη, μαζί με ελάχιστους συμμαθητές της, οι οποίοι με επιτυχία διατήρησαν το γέλιο τους αναλλοίωτο, μπορούσαν πλέον να αποφοιτήσουν και να Αντηχήσουν με αυτοπεποίθηση στον κόσμο,  μιας μικρότερης χωροταξικής εμβέλειας, την εσωτερική και εξωτερική ακουστική τους. Η Αντήχηση του γέλιου είναι μια φιλοσοφημένη διαδικασία , δυσκολότερη εκείνης της Ηχούς καθώς απαιτεί ώρες εσωτερικής ακουστικής δουλειάς και επιτυγχάνεται καλύτερα σε μικρότερη εμβέλεια από εκείνη της Ηχούς, εκπέμποντας δηλαδή κατευθείαν στην καρδιά του άλλου και όχι στο μυαλό του.
           Μια φθινοπωρινή μέρα, η νεαρή Υακίνθη μελετούσε την πρακτική της στην Αντήχηση του γέλιου της και σχεδίαζε τις ακουστικές της σκέψεις στον χάρτη της, όταν παρατήρησε πλήθος κόσμου μαζεμένο ολόγυρα σε πολύ μικρή απόσταση από μια παλιά της συμμαθήτρια, την Χρυσάνθη. Το γέλιο της Χρυσάνθης αντηχούσε με τεράστια επιτυχία στην ομήγυρη, κάνοντας την να υπακούει τυφλά στο κάλεσμα των συχνοτήτων του επίκεντρου.
Το γέλιο της φάνταζε καθαρότερο και από το νερό, όμορφο σαν τριαντάφυλλο και φωτεινό σαν τον ήλιο. Για μια στιγμή η Υακίνθη σταμάτησε να σχεδιάζει στον χάρτη της. Ήθελε να αφήσει τον εαυτό της για μια φορά να παρασυρθεί ολότελα από αυτήν την αριστουργηματική συχνότητα και να γίνει ένα με εκείνη.
Πλησίασε πολύ, πάρα πολύ, τόσο που στάθηκε ακριβώς δίπλα στην Χρυσάνθη. Την κοίταζε στα μάτια και επέτρεψε στο γέλιο της, να την διαπεράσει και να την αλλοιώσει.
            Η Χρυσάνθη είχε επιτύχει! Η Αντήχηση της δούλεψε άριστα. Πλήθος ξεχωριστών ατόμων με διαφορετικά γέλια είχαν πλεόν υποδουλωθεί σε ένα τέλειο και μοναδικό γέλιο, στο δικό της. Από εδώ και στο εξής όλοι θα γελούσαν όπως η Χρυσάνθη. Μόνο που στη πραγματικότητα, η Χρυσάνθη δεν έμαθε ποτέ να αντηχεί. Μικροσκοπική και πονηρή καθώς ήταν, είχε μελετήσει τον χώρο δράσης της καλά, και είχε τοποθετήσει τον κόσμο που την άκουγε σε μεγαλύτερη απόσταση των 17 μέτρων, τοποθετώντας φυσικά εμπόδια. Ολοι πίστευαν ότι Αντηχούσε σε εκείνους ενώ εκείνη, απλά έπαιζε με την Ηχώ της, καταφέρνοντας να τους ξεγελάσει.
            Οι μέρες κυλούσαν και η Υακίνθη πλέον γελούσε όπως όλοι οι υπόλοιποι. Στην αρχή ο νέος της ήχος την ευχαριστούσε και την σαγήνευε, στην πορεία του χρόνου όμως, δεν άργησε να νοσταλγήσει το λευκό, γλυκό και λεπτό της γέλιο, το οποίο ηχούσε τόσο ξένο πλέον στη σκέψη της. Το κεφάλι της άρχισε να πονάει, το γέλιο της δεν πήγαζε από τη καρδιά της και η εσωτερική ακουστική της δεν συμφωνούσε με αυτό που συνέβαινε, ξεκουρδίζοντας έτσι σταδιακά την ψυχή της.
Το Μεγάλο Αυτί όμως, που είχε χαρίσει στην Υακίνθη δίκαιη και αγαπητική ψυχή, και άκουγε όλα αυτά που συνέβαιναν, της ψιθύρισε γλυκά τον τρόπο της θεραπείας της.
            Ξαφνικά, το κορίτσι με το χαρισματικό γέλιο θυμήθηκε τον χάρτη της. Τον φίλησε και τον ακούμπησε τρυφερά στο στέρνο της. Τώρα ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Ακολούθησε διάφορες διαδρομές γέλιων σε ποικίλες συχνότητες , και έβαψε το πρόσωπό της με χιλιάδες χρώματα ώσπου να ξαναβρεί το δικό της.
Μάταια… δεν έβρισκε τίποτα! Το γέλιο της είχε πλεον χαθεί!
              Περπατούσε άσκοπα για μέρες δίχως γέλιο σκυμμένη και απογοητευμένη από όλο τον κόσμο μα προπαντός από τον ίδιο της τον εαυτό.
Μα…. Κάποια στιγμή, τι ακούγεται εκεί;
Είναι μπερδεμένο, χρωματιστό, παλίμψηστο ήχων, σε ζαλίζει! Η Υακίνθη πλησίασε. Βέβαια! Το παλιό της σχολείο! Γέλια, άπειρα παιδικά  αφιλτράριστα γέλια πλημμύριζαν το προαύλιο και τη γειτονιά με μυριάδες ξεχωριστούς και πρωτότυπους ήχους που άκουγε πρώτη φορά στη ζωή της η Υακίνθη.
Η κοπέλα παρέμεινε ακίνητη, έκλεισε τα μάτια και αποσβολωμένη από αυτή τη συναυλία της παιδικής ανακάλυψης, άκουγε και επέτρεπε να ηχήσουν εκκωφαντικά όλα αυτά τα γέλια μέσα στη ψυχή της.
Άκουγε και σχεδίαζε, σχεδίαζε και άκουγε, χρωμάτιζε, χάρασσε δρόμους, πασαλείβονταν από ήχους, ώσπου…
δάκρυσε!
Τα δάκρυα έγιναν κλάμα, κλάμα λυτρωτικό, ηχηρό και γοερό, τόσο καθηλωτικό που συντάραξε τα δέντρα και εκείνα με τη σειρά τους θρόισαν για να δώσουν μια σιωπηλή  απάντηση στην Υακίνθη.
Σε λίγο, το πρόσωπό της είχε ξανά κερδίσει την πρότερη φρεσκάδα του, ρίχνοντας μια ματιά στον χάρτη της, γέλασε. Τώρα ήξερε τι έπρεπε να κάνει!

 

Κυριακή Γαϊτανίδου

21/10/23

|[Κ]|

Copyright © 2023 Κυριακούπολη. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.

Οι σημειώσεις της μητέρας φύσης από το βιβλίο "Η φύση και οι μπελάδες της"

 

Οι σημειώσεις της μητέρας φύσης από το βιβλίο Η φύση και οι μπελάδες της

Οι παρακάτω σημειώσεις αποτελούν εκπαιδευτικό εγχειρίδιο για το παιδικό διαδραστικό παραμύθι  « Η φύση και οι μπελάδες της» που κυκλοφορεί σε Α΄ έκδοση,2023 ως αυτοέκδοση από εμένα την συγγραφέα, Κυριακή Γαϊτανίδου.

Τις σημειώσεις μπορεί να τις βρείτε χρήσιμες εάν επιθυμείτε να εμβαθύνετε λίγο μαζί με το παιδί σας σε κάποια νοήματα δεύτερου και τρίτου επιπέδου που προσφέρει το βιβλίο.

Πάμε να ανατρέξουμε λοιπόν στις σελίδες του βιβλίου και να παρουσιάσουμε τα μυστικά τους.

Σελίδες 4-5

Άγχος/Αγωνία/κούραση/αίσθημα καθήκοντος/ευθύνης

Η μητέρα φύση ξεκινά και γράφει στο ημερολόγιο της για όλα αυτά που την προβληματίζουν. Από τα λεγόμενα της συμπεραίνουμε ότι έχει πανικοβληθεί και αγχωθεί με όλες τις ετοιμασίες που έχει να κάνει δίχως καμία βοήθεια από κανέναν. Γιατί όμως αγχώθηκε τόσο πολύ αυτή τη φορά; Δεν εκτελεί τα συγκεκριμένα καθήκοντα κάθε χρόνο; Τι άλλαξε τώρα;
Για αρχή, εντοπίζουμε την έννοια τις αγωνίας, και του υπερβολικού συναισθηματικού φορτίου που όλοι έχουμε βιώσει πάμπολλες στιγμές στη ζωή μας. Το να έχει κανείς μια τεράστια ευθύνη πάνω του δεν είναι κάτι εύκολο, παρόλα αυτά επιλέγω να ξεκινήσω με αυτή τη μαγική λεξούλα ,«ευθύνη», και θέλω να την κρατήσετε στο μυαλό σας καθώς αποτελεί λέξη κλειδί για όλο το βιβλίο όπως θα δούμε και στη συνέχεια.
 Όλοι εμείς οι μεγάλοι που θα διαβάσουμε αυτές τις σελίδες θα ταυτιστούμε με τη μητέρα φύση και την κούραση της. Σκοπός εδώ είναι και το παιδί αναγνώστης  να αρχίσει να ανακαλύπτει αυτές τις συναισθηματικές έννοιες τόσο για τον εαυτό του όσο και για τους γύρω του.
Ακόμη, είναι σκόπιμο το να τονίσουμε στο παιδί μας ότι  όλοι μας έχουμε  ανάγκη από βοήθεια και δεν πρέπει να στηριζόμαστε μονάχα στις δικές μας δυνάμεις καθώς αυτό επιφέρει άλλες άσχημες καταστάσεις όπως η υπερκόπωση.

Σελίδες  6-9

Άγχος/Αγωνία/κούραση/αίσθημα καθήκοντος/ευθύνης/ οικολογία / ελευθερία

Σε αυτές τις σελίδες έρχεται να προστεθεί στα παραπάνω η έννοια της «τελειότητας» και πως ενίοτε κάποιοι «τρίτοι» την διασπούν και την καταστρέφουν.
Παρατηρούμε ότι η μητέρα φύση ενώ την ενοχλούν οι παρεμβατικές ενέργειες της ρύπανσης , δεν αντιδρά παρά θα λέγαμε συμβιβάζεται με κάποιον τρόπο ψάχνοντας την ισορροπία, δείχνοντας μας πως κάποια πράγματα στη ζωή κάποιες φορές δυστυχώς δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε και σε αυτές τις περιπτώσεις η λύση θα έρθει με την ουσιαστική εκ των έσω ηρεμία.

Ταυτόχρονα, σε πρώτο νοηματικό επίπεδο βλέπουμε την ρύπανση η οποία είναι ανθρώπινη ενέργεια και δυστυχώς είναι αναστρέψιμη. Δεν είναι δημιούργημα της φύσης αλλά μια δυσάρεστη εξέλιξη της συμπεριφοράς ενός δημιουργήματος της μητέρας φύσης, του ανθρώπου. Η μητέρα φύση μας αγαπάει, δεν μας πάει «κόντρα» θα λέγαμε, είμαστε ελεύθεροι και μας αφήνει να εκφραζόμαστε, πάντα όμως να είμαστε έτοιμοι να υποστούμε και τις συνέπειες των πράξεων μας.

Σελίδες  10-11

Σύγκριση/ζήλεια/φθόνος/πόλεμος

Πως ξεκινάει άραγε ένας καυγάς; Τα παιδιά καυγαδίζουν γιατί συγκρίνουν συνέχεια τον εαυτό τους με τους άλλους (εντάξει… και οι μεγάλοι, και μάλλον περισσότερο από τα παιδιά ). Το αίσθημα της ζήλειας φέρνει την σύγκριση, και η σύγκριση τον φθόνο και τον παραλογισμό και κάπως έτσι ξεκινούν οι πόλεμοι.
Σε αυτές τις σελίδες του βιβλίου καλό είναι να αναφέρουμε στα παιδιά μας πόσο αχρείαστο είναι να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα και καταστάσεις εφόσον ο κάθε ένας από εμάς είναι μια τελείως διαφορετική, ξεχωριστή και υπέροχη προσωπικότητα, αλλά και να διαπιστώσουν μέσα από τη ροή της ιστορίας πόσα προβλήματα μπορεί να φέρει το να συγκρίνομε τον εαυτό μας με τους άλλους και να ζηλεύουμε.

Σελίδες  12-13

Ταραχή/ λανθάνουσες πρακτικές

Συνήθως όταν παρουσιάζεται ένα πρόβλημα (οικογενειακό, επαγγελματικό, προσωπικό… κ.α), σπεύδουμε να βρούμε μια λύση «αστραπή». Μια λύση γρήγορη, μια λύση όσο το δυνατόν πιο ανώδυνη, μια λύση που θα «κάνει θόρυβο», ελπίζοντας  πως θα τελειώσουν με αυτόν τον τρόπο όλα αυτά που μας ταλαιπωρούν.
Στην πραγματικότητα όμως  η λύση δεν είναι ποτέ τόσο εύκολη ούτε τόσο γρήγορη. Θέλει σκέψη, ηρεμία και προπαντός υπομονή! Σε κάθε περίπτωση.
Έτσι και στο βιβλίο μας, η μητέρα φύση προσπαθεί μάταια να κατευνάσει τα πνεύματα των εξεγερθέντων με «έναν δυνατό αέρα».

Σελίδες  14-15

λανθάνουσες πρακτικές/ απογοήτευση/ τελειομανία/ ψυχικό βάρος

Σε αυτό το σημείο της ιστορίας μας, κρύβεται μια  ψυχολογική κατάσταση η οποία παρατηρείται ευρέος στα οικογενειακά περιβάλλοντα. Δεν είναι άλλη από το σύνδρομο του «καλού παιδιού». Το μικρό λουλουδάκι, η Γιάνκεα,  συμβολίζει αυτό το «καλό παιδί» που ποτέ δεν απογοητεύει τους γονείς του και όταν το κάνει, οι γονείς, τονίζουν έντονα την δυσαρέσκεια τους. Εδώ η μητέρα φύση αναφέρει χαρακτηριστικά την εξής σκέψη της, η οποία και φανερώνει αυτή τη συνθήκη, «Ομολογώ πως δεν περίμενα αυτή τη συμπεριφορά από τη Γιάνκεα!»

 

Σελίδες 16-23

διαφορετικότητα/ σύγκριση/ εγωισμός/ ευγνωμοσύνη

Η χλωρίδα και η πανίδα συγκρίνουν συνέχεια τους εαυτούς τους και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, με τους «άλλους». Δεν εστιάζουν στα προτερήματά τους και δεν νιώθουν αυτάρκεις με αυτά που ήδη έχουν ,παρά, για αυτά που τους λείπουν. Η μητέρα φύση προσπαθεί να τονίσει πόσο  σημαντικό είναι να νιώθουμε ευγνώμονες για ότι έχουμε και να αγαπάμε την μοναδικότητα του εαυτού μας έτσι όπως την όρισε η φύση, καθώς όλοι έχουμε τον σκοπό μας πάνω στον πλανήτη.

 

Σελίδες 26-32

Οικογένεια/ αυτοβελτίωση/ αγάπη/ βοήθεια/ ελπίδα/ ευθύνη

Στην αποκορύφωση της απελπισίας, πάντα έρχεται η βοήθεια, αρκεί βέβαια να της ανοίξουμε την πόρτα και την καλωσορίσουμε. Η δοκιμασία και η δυσκολία είναι αναπόφευκτες στη ζωή αλλά είναι και άκρως εκπαιδευτικές καθώς μας εξελίσσουν και μας ενδυναμώνουν. Έτσι και η μητέρα φύση, η οποία μέσα από τη δυσκολία που πέρασε, ενδυνάμωσε τον εαυτό της και έμαθε να ζητάει βοήθεια από αυτούς που την αγαπάνε.
Η έννοια της οικογένειας είναι μια άλλη αξία που προβάλλει το βιβλίο και πόσο ευλογημένοι είναι εκείνοι που την έχουν και την εκτιμούν. Οικογένεια είναι όλοι όσοι μας νοιάζονται αληθινά και μας αγαπούν με ανιδιοτέλεια.
Η ελπίδα είναι πάντα το αναμμένο μας κερί που δεν πρέπει να σβήσει ότι και να συμβεί. Στην απογοήτευση να θυμηθούμε να προστρέξουμε για αρωγή (από Τον Θεό, την οικογένεια, έναν σύντροφο, έναν γιατρό, ψυχολόγο, φίλο/η… και η λίστα είναι μακροσκελής.)
Τέλος, η λέξη ΕΥΘΥΝΗ είναι το κλειδί της ιστορίας μας καθώς μικροί και μεγάλοι οφείλουμε όλοι να θυμόμαστε το ότι η αλλαγή προς το καλύτερο αύριο έρχεται μέσα από την εσωτερική δουλειά του καθένα μας ξεχωριστά για να μπορέσουμε να συνεισφέρουμε στο συλλογικό καλό με σύνεση, υπευθυνότητα και αναλαμβάνοντας κάθε φορά την ευθύνη των πράξεων μας χωρίς να κατηγορούμε τους συνανθρώπους μας. Αν ωριμάσουμε όλοι πνευματικά σε αυτό το βαθμό, το ΑΥΡΙΟ θα είναι ΣΙΓΟΥΡΑ φωτεινό!

ΜΟΥΣΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Το παραμύθι μας προσφέρει και 4 τραγούδια τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν και αυτά ως επιπρόσθετο εκπαιδευτικό υλικό.

1) Μητέρα Φύση

2) Χλωρίδα και Πανίδα

3) η Ρύπανση

4) ο Ήλιος