Αγαπημένε μου αστροναύτη,
Πέμπτη 14 Δεκεμβρίου. Πριν λίγα χρόνια έμαθα ότι εορτάζεται ως παγκόσμια ημέρα αγάπης η σημερινή, αν και θα έπρεπε κάθε μέρα να εορτάζουμε και να θυμόμαστε την ύψιστη αυτή αρετή, αλλά, έστω, ευκαιρία και ευλογία. Είθε να μου υπενθυμίζουν τα γενέθλια μου πιο έντονα να αγαπώ τους άλλους και να τους το εκφράζω(ασκητική της αγάπης).
25 χρόνια αστροναύτης. Μου αρέσει που γεννήθηκα Δεκέμβριο. Κλείνει η χρονιά και λίγες μέρες πριν ξεκινήσουμε την νέα μας περιστροφή γύρω από τον Ήλιο, γιορτάζω και την προσωπική μου περιστροφή γύρω Του.
Ποια ήταν η σχέση μου με Τον Ήλιο αυτή τη χρονιά; Ήρθα κοντά Του; Τον πλησίασα αρκετά ώστε να θερμανθεί η καρδιά μου όσο θα ήθελα; Μπόρεσαν τα μάτια της ψυχής μου να φωτιστούν από το μονάκριβο και αληθινό Του Φως ώστε να καταλάβω τον προορισμό μου; Γνώρισα την Δύναμη Του λίγο καλύτερα; Ήρθε η ώρα να τα αναλογιστώ όλα αυτά στο δεντρόσπιτό μου, έχοντας πλέον στην ταξιδιωτική μου φαρέτρα την εμπειρία του ¼ του αιώνα. {εφόσον συνηθίζεται να ευχόμαστε «να τα εκατοστίσεις» στα γενέθλια, ευελπιστούμε όλοι να φτάσουμε τα 100 υποθέτω}.
Αξιώθηκα και φέτος να επιστρέψω στο αγαπημένο μου δεντρόσπιτο λίγο πιο σοφή, και χαίρομαι για αυτό. Όπως συνηθίζω λοιπόν μετά από κάθε ταξίδι 365 ημερών, σκέφτομαι μια κατάσταση που θέλω να κρατήσω από τις μέρες που πέρασαν και ένα συμπέρασμα ή μια διαπίστωση που θα ήθελα να έχω οδηγό στο επόμενο μου ταξίδι. Τέλος, θα πάρω μαζί μου και μια ευχή σαν φυλαχτό στο χρονοταξίδι μου.
Από το φετινό μου ταξίδι λοιπόν θα κρατήσω την συνάντηση μου με το Αίνιγμα του πόνου, αλλά, και την προσπάθεια μου να το επιλύσω. Αρωγός μου στην τιποτένια μου προσπάθεια για ακόμη μια φορά είναι η Παναγία η Παραμυθία.
Θα κρατήσω επίσης την πρόοδό μου, στον στόχο που έχω θέσει εδώ και χρόνια σχετικά με τις δημιουργικές και παραγωγικές μου ενέργειες. Πολλές φορές στα καλλιτεχνικά μου ταξίδια δεν κάνω διαλείμματα. Παρασύρομαι εύκολα και χάνομαι στις καλειδοσκοπικές μου σκέψεις, με αποτέλεσμα να κουράζω τον εαυτό μου και να υποφέρω.
Ανασύρω από την τιμαλφή θυρίδα της μνήμης μου, τα λόγια ενός συμμαθητή μου στην Ε’ δημοτικού, το 2008, όταν τον ρώτησα:
K: - «Mε τι ασχολείσαι όταν γυρίζεις σπίτι μετά το σχολείο; Εγώ πρώτα διαβάζω για την επόμενη μέρα, μετά παίζω, ζωγραφίζω και παίζω μουσική.»
Σ: - « Κοιτάω το ταβάνι.»
Κ: - «Για πόση ώρα; Δεν βαριέσαι να κοιτάζεις το ταβάνι;»
Σ: - « Για όση χρειαστεί.»
Αυτή τη παιδική και αυθόρμητη συζήτηση την θυμάμαι σαν χθές, παρόλο που έχουν περάσει 16 χρόνια. Έντονα με είχε τότε προβληματίσει η απάντηση του συνομηλίκου μου , κάνοντας με να νιώσω λύπη για εκείνον αλλά και κρίνοντας τον στην σκέψη μου, χαρακτηρίζοντας τον, αργόσχολο, τεμπέλη και άτομο δίχως ενδιαφέροντα.
Αχ, αυτή η 9χρονη Κυριακή! Δεν άργησε να έρθει το 2018, μια χρονιά ορόσημο για εμένα, για να συνειδητοποιήσω την σοφία που έκρυβαν τα λόγια του συμμαθητή μου. {αν θέλεις μπορείς να διαβάσεις μια άλλη σελίδα του ημερολογίου μου : την Ανοιχτή επιστολή στη μαύρη άβυσσο, https://kyriakoupoli.blogspot.com/2020/02/blog-post_22.html}
Πλέον, κάθε φορά που παρασύρομαι στις ιλιγγιώδεις ταχύτητες της έμφυτης δημιουργικής μου ανησυχίας, θυμάμαι το ταβάνι του Σ.. Πόσο σημαντικό είναι τελικά να κοιτάμε αυτό το λευκό ταβάνι που και που, και αν θέλουμε να κλείνουμε και λίγο τα μάτια μας ώστε να δούμε και τα αστέρια, τα σύννεφα, τα ψηλά δέντρα με τα φορτωμένα κλαδιά…
Βέβαια, καλή και η ταβανοθεραπεία αλλά όλα με μέτρο! Παν μέτρον άριστον!
Σε ευχαριστώ Σ. και σου ζητώ συγγνώμη που σε έκρινα με τόσο λάθος τρόπο έστω και αν ήταν στην ενδόμυχη σκέψη μου.
Και τώρα, η ώρα της ευχής. Χμμ… μια ευχή! Αν είχα μια ευχή λοιπόν για το επόμενο χρονοταξίδι μου, θα ήταν η εξής…
Το προσωπικό μου αποτύπωμα, η ερριμμένη σκιά της ευαισθησίας μου,
που χορεύει επάνω στον τοίχο της βίαιης πλευράς της κοινωνίας μας,
μέχρι να τον ζωγραφίσει ολάκερο με τα χρώματα του ουρανού,
όπως μπορεί, και αν μπορεί, αυτή η ερριμμένη σκιά, είθε να σε παρασύρει και εσένα στον χορό της μέχρι να φτάσουμε μαζί στον Ήλιο! Θα ήταν απλά υπέροχο!
Ξεκινάω!
Η δική σου,
|[Κ]|
