Ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά

 Έκλεισα προ πολλού την αναμετάδοση ειδήσεων απο την τηλεόραση όπως μου ορμήνεψαν οι ειδήμονες  θετικής σκέψης και αυτοβελτίωσης. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό...
Η πληροφορία, και προπάντων η δυσχερής, γνωρίζει πολύ καλά πως να ταξιδεύει και μάλιστα με τον πιο παραδοσιακό τρόπο, από στόμα σε στόμα. Βέβαια, αυτό είναι και το τίμημα που πληρώνει κανείς ως κοινωνικό όν, ως άνθρωπος. 
Ημέρες χαράς και γιορτής, πνευματικότητας και απολογισμού, και εξακολουθούν να ακούγονται οιμωγές, δεν σταματούν ποτέ! Άραγε δύναται να μείνει αμέτοχη στη θλίψη η ευπροσήγορη ψυχή; 

Θα μπορούσαμε να συγγράψουμε ένα ολοκαίνουριο βιβλίο ανησυχίας, όπως αυτό του πρωτότυπου Πεσσόα, αν συλλέξουμε τις καθημερινές μας σκέψεις. Ωχαδερφισμός και ματαιότητα ή κατάθλιψη και πεσιμισμός; Μεταξύ αυτών σχοινοβατούμε καθημερινά και αναρωτιέμαι. Αναρωτιέμαι αν μπορούμε να βρούμε την παυσίλυπη στιγμή μας όντας παρόντες σε αυτόν τον χρόνο, σε αυτόν τον τόπο. Ίσως αυτό το πολυπόθητο σημείο ζέσεως να είναι τόσο απλό στην ιδιότητα της φύσης του αλλα τόσο περίπλοκο στην ανακάλυψη της χημείας του. Ακόμα και το πιο λαγαρό νου να φύεται την παρούσα στιγμή, αμφιβάλλω αν θα καταφέρει να αυτοπραγματωθεί  μέχρι να δύσει ο ήλιος του. 
Γιατί δεν ξέρω αν το καταλάβατε αλλά για αυτοπραγμάτωση μιλάμε, για την ξακουστή εντελέχεια του Αριστοτέλη, για το "εν ενεργεία όν".  

Πιστεύω όμως ακράδαντα στην αιωνιότητα, και αυτό προσωπικά με αναπαύει. Το γεγονός ότι η αυτοπραγμάτωση όντως επέρχεται την στιγμή εκείνη ακριβώς που η δοκιμασία μας τελειώνει, απαντάει λυτρωτικά στις ταλανισμένες μου σκέψεις.  

Με συναισθηματικούς συνειρμούς, έτσι αποκαλύπτεται ο κόσμος, σιγά-σιγά, και ονειρευόμενοι πάντα με τα μάτια ανοιχτά. Τι και αν είμαστε θλιμμένοι, τι και αν η αβεβαιότητα μασουλάει την καρδιά, ψυχή πάντα είχαμε και θα έχουμε και αυτό είναι αρκετό για να νιώθουμε ευγνώμονες καθημερινά. Ψυχή πάντα θα έχουμε, αν δακρύζουν τα μάτια όταν είναι ανοιχτά!

|[Κ]|

Κυριακή Γαϊτανίδου
αρχιτέκτων μηχανικός-συγγραφέας

Copyright © 2022 Κυριακούπολη. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος

Θέλεις να φυτέψεις μια βιβλιοθήκη;

 

Θέλεις να φυτέψεις μια βιβλιοθήκη;

Είναι εύκολο! Αρχικά χρειάζεσαι ενσυναίσθηση ώστε να αντιληφθείς το πρόβλημα της κοινωνίας μας. Είμαι σίγουρη ότι γνωρίζεις πολύ καλά οτι η ενσυναίσθηση στον κόσμο μας θεωρείται ελάττωμα οπότε εσύ κοντρα στο κατεστημένο θα οπλιστείς με ευαισθησία και έμπρακτα θα παλέψεις για την αλλαγή.

Αναρωτιέσαι πως;

 Πρώτα απο όλα με το παράδειγμα σου! Όπως άλλωστε θα έχεις παρατηρήσει, τα τελευταία χρόνια ολοένα και αυξάνεται η  αγραμματοσύνη παρά την ραγδαία ανάπτυξη των τεχνολογιών και των συναρπαστικών μέσων διδασκαλίας και εκπαίδευσης. Διανύουμε τους αλλόκοτους καιρούς της ταυτόχρονα εύκολης αλλά λανθάνουσας πληροφόρησης. Μια απαίδευτη παιδεία, αποστεωμένες γνώσεις δίχως ίχνος ουσίας και ανθρωπιάς. 

 Παρατηρώ τα σημερινά παιδιά του δημοτικού και προβληματίζομαι. Πως είναι δυνατόν να προτιμούν να σπαταλήσουν ώρες ολόκληρες παρακολουθώντας άσχετα βιντεάκια στο τικ τοκ χωρίς κανένα νόημα, στόχο ή έστω ενα στοιχειώδες χιούμορ αντί να αναρωτιούνται διαρκώς και διακαώς να ανακαλύψουν τι συμβαίνει γύρω τους. Από που προέρχονται τα σύννεφα στον ουρανό, γιατί ο ουρανός είναι μπλέ και γιατί το βράδυ βλέπουμε αστέρια; Τόσα ερωτήματα, τόσες περιπέτειές , τόσες γνώσεις...και όμως, ένα φωτεινό πλαίσιο 16εκ. επι 8εκ. κέρδισε... κέρδισε τον Νεύτωνα, τον Αριστοτέλη και τον Αρχιμήδη. Κέρδισε εκατομμύριους πολιτισμούς, ιστορίες και ανακαλύψεις. Και ενώ όλα αυτά τα σπουδαία βρίσκονται μέσα  σε αυτό το φωτεινό πλαίσιο των περιορισμένων διαστάσεων, ούτε αυτό δεν προσπαθούν πλεόν, να εμβαθύνουν ακόμα και σε αυτό, απλά αρκούνται στο πλαίσιο, στην επιφάνεια.

Συγγνώμη αν γίνομαι σκληρή, μα είναι η αλήθεια. Υπάρχει ζήτημα και καλούμαστε να το λύσουμε.  Αγαπώ την παιδική ηλικία και νιώθω ένα προσωπικό χρέος να την διαφυλάξω. Ένα χρέος στην μνήμη της δικής μου ολβίας παιδικής ηλικίας που ήταν γεμάτη  γνωστικές περιπέτειες και ανακαλύψεις. Μεγάλωσα μια εποχή που χρησιμοποιούσαμε ακόμα τον υπολογιστή ως μέσο  ενίσχυσης της προσωπικής μας εξέλιξης και όχι ως φιάλη οξυγόνου μιας ταλαίπωρης πραγματικότητας που θέλει ως δεκανίκι τον κόσμο του διαδικτύου για να επιβιώσει. 

Χάθηκαν οι ισορροπίες, αλλα είναι στο χέρι μας να τις ξανα βρούμε. Λιγοτερος χρόνος στα social media! Μία ώρα λιγότερη σπαταλημένη στο instagram, σημαίνει το χτίσιμο μιας ολοκαίνουριας βιβλιοθήκης στη χώρα σου.

Χρειαζόμαστε φρέσκιες ιδέες και αυτό θα επιτευχθεί μόνο εάν τα νέα μυαλά , τα παιδιά μας, μπορέσουν να ξαναβρούν την αγνή και διορατική ματιά τους, εκείνη πριν απο τα φίλτρα ωραιοποίησης και τις ψευδείς επίπλαστες ανάγκες μέσω των διαφημήσεων, καταστώντας τα ενήλικες σε δευτερόλεπτα.

Θέλεις ακόμα να φυτέψεις μια βιβλιοθήκη; Τώρα ξέρεις πως! Ξεκίνα εσύ και το παιδί θα ακολουθήσει το παράδειγμά σου. Άνοιξέ τις κουρτίνες σου να μπει ο ήλιος, πότισε το μυαλό σου με καθαρό νερο. Θέλει προσπάθεια και αέναο αγώνα η αλλαγή για να είναι ριζική, για να αλλάξει αυτό που μας πονά, έαν μας πονά, που εύχομαι να μας πονά!

Κυριακούπολη_ Κυριακάτικη βεγγέρα στη γνώση_ Επεισόδιο 3 μέρος 1ο "Γεώργιος Βιζυηνός"

 

Ένα καινούριο Κυριακουπολίτικο project με σκοπό πάντα την προσέγγιση της γνώσης με διασκεδαστικό τρόπο. Κάθε Κυριακή θα μοιραζόμαστε μαζι σας κατι καινούριο απολαμβάνοντας όλοι μαζί μια όμορφη βεγγέρα στη γνώση. Μια ακόμα εποικοδομητική συζήτηση της Κυριακής και του Αδρόνικου Ιδέα και σκηνοθεσία : Κυριακή Γαϊτανίδου- Αρχιτέκτων μηχανικός Μελέτη και αφήγηση : Χαράλαμπος Λιακόπουλος-Ιστορικός, Κυριακή Γαϊτανίδου- αρχιτέκτων Σκίτσα και βίντεο : Κυριακή Γαϊτανίδου Copyright © 2020 Κυριακούπολη. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.

Αρχιτεκτονική Διπλωματική_ Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας_ Γαϊτανίδου Κυριακή

 

Το ΟΡΑΜΑ

Η παρούσα διπλωματική εργασία αποσκοπεί στην μελέτη ενός τοπίου ίασης με τη μορφή ενός θεραπευτικού μουσικού κήπου, στο προαύλιο του Ορφανοτροφείου του Βόλου. Υπο την μορφή ενός πειράματος επιθυμώ να εντρυφήσω στα φυτά και τα βότανα εκείνα τα οποία συνδυαστικά θα παρέχουν την ιδανική ατμόσφαιρα θεραπείας για τη ψυχοσωματική ανάπτυξη και βελτίωση των παιδιών του ορφανοτροφείου και γενικά των χρηστών του κήπου. Επιθυμώ να εργαστώ εξατομικευμένα με τα παιδιά του ορφανοτροφείου και να ακούσω τις πραγματικές τους ανάγκες, τις φοβίες τους, αυτά που αγαπούν και αυτά που μισούν, δημιουργώντας και συνθέτοντας με αυτόν τον τρόπο ένα ιδανικό μουσικό και φυτικό περιβάλλον που θα απολαμβάνουν, θα φροντίζουν και θα σέβονται. Ο Frank L. Wright έλεγε, «πώς μπορεί κανείς να ενδιαφέρεται για την αρχιτεκτονική χωρίς να ενδιαφέρεται βαθιά για τη μουσική;», ενισχύοντας με αυτόν το τρόπο την τοποθέτηση του και την αντίληψη του περί της ομοιότητας που φανερώνει το όραμα ενός αρχιτέκτονα με αυτό ενός συνθέτη. Ο ήχος έχει καταλυτικό ρόλο στον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο ανθρώπινος εγκέφαλος τον χώρο, ως εκ τούτου ο κήπος του ορφανοτροφείου θα σχεδιαστεί με ανάλογο τρόπο ούτως ώστε οι ηχητικές ατμόσφαιρες που θα παράγονται να συνάδουν και να εναρμονίζονται με την βλάστηση και την αισθητική του ευρύτερου περιβάλλοντος. 

Copyright © 2021 Κυριακούπολη. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.

όλα τα σχέδια είναι δημιουργήματα μου , Κυριακή Γαϊτανίδου

Copyright © 2021 Κυριακούπολη. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.

Διήγημα| Όταν μεγαλώσω θέλω να ξαναγίνω παιδί.

 

Όταν μεγαλώσω θέλω να ξαναγίνω παιδί.

 

Απρίλιος 2052, κάπου στο κλεινόν άστυ, Ελλάδα

 

Χθες πήγα πάλι να χάσω και τη τελευταία μου ελπίδα. Κάθε μέρα μια  αδιάλειπτη μάχη για την επιβίωση μου. Θεέ μου πόσο να αντέξω άλλο; Οι δύο τοίχοι ο παράδεισός μου αντίκρυ σε αυτό που αποκαλούμε τώρα όλοι εμείς οι εναπομείναντες,  ως «καθημερινότητα» ως «κανονικότητα». Η τελευταία λέξη ειδικά μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια, γύρω στο μακρινό 2020 πρέπει να ήταν, τότε που είχε πρώτο εισαχθεί αυτός ο όρος στην ελληνική μας γλώσσα,  «Μια νέα κανονικότητα μας περιμένει» φώναζαν τότε οι δημοσιογράφοι και οι λοιποί στα tablet  και τις οθόνες μας.

Και εμείς, παιδιά της πρώτης δημοτικού, μάθαμε μαζί με το αλφάβητο να φοράμε και μια μάσκα στα πρόσωπά μας, κυριολεκτική, μεταφορική, πάρτε το όπως θέλετε! Τα χαμόγελα μας τα κρύβαμε πάντως. Δάσκαλοι και γονείς, κυρίως γονείς, μας μετέδωσαν από εκείνη ακριβώς τη στιγμή και για τα υπόλοιπα 12 μαθητικά μας χρόνια, τα άγχη και τα βάρη της δικής τους γενιάς, τα ανεκπλήρωτα όνειρα τους, τον τρόπο που έμαθαν να σκέφτονται και να κατανοούν την ζωή, και εμείς με κρυμμένα τα χαμογέλα, ανίκανοι να αντιδράσουμε και να δηλώσουμε τα αληθινά μας αισθήματα , φιμωμένοι, υπακούγαμε σε αυτό που ακούγαμε και υπογράφαμε με σφραγισμένα χείλη στην μελλοντική μας καταδίκη.

-«Όταν μεγαλώσεις θα γίνεις γιατρός, δικηγόρος, επιστήμων, αρχιτέκτων, καθηγητής πανεπιστημίου, μηχανικός… αλλά με τίποτα σκουπιδοεκτελεστής! Το καταλαβες;»…

-«Εντάξει μαμά», έλεγα κάθε φορά που σκότωναν οι μεγάλοι τη παιδικότητα μας και την αχαλίνωτη φαντασία που θα έπρεπε να κυνηγούσαν αντί να της προσθέτουν παρωπίδες.

Δεν ήξερα ακριβώς τι κάνει ένας επιστήμων, ένας δικηγόρος ένας αρχιτέκτων… ήξερα όμως το επάγγελμα αυτό του σκουπιδοεκτελεστή. Τους έβλεπα στον δρόμο με εκείνα τα μεγάλα οχήματα που άδειαζαν τους κάδους απορριμμάτων και χαιρόμουν, τους ευχαριστούσα νοερά γιατί κάθε φορά που άδειαζε ο κάδος έξω από το σπίτι μας μύριζε λίγο πιο όμορφα η γειτονιά.

Τώρα τα βλέφαρα πρησμένα μόνιμα, και η όσφρηση χαμένη εδώ και χρόνια. Κάδος απορριμμάτων άγνωστη λέξη και δυσεύρετη πλέον. Κάδο ονομάζουμε κάθε γωνιά του πλανήτη μας. Η πόλεις μας γέμισαν δικηγόρους, γιατρούς, μηχανικούς. Άχρηστους δηλαδή! Ούτε έναν σκουπιδοεκτελεστή! Σπανίζουν πλέον και πραγματικά ευλογημένοι αυτοί που τους έχουν. Ο σκουπιδοεκτελεστής ισοδυναμεί με δυο παραπάνω ώρες οξυγόνου, όλοι το γνωρίζουν αυτό. Εδώ και περίπου δώδεκα  χρόνια η καθημερινότητα μας έχει μεταμορφωθεί σε έναν δυστοπικό εφιάλτη. Ο πλανήτης μας δεν άντεξε άλλο από τα απορρίμματα και τις μολύνσεις. Το 2040 έγινε και η αναμενόμενη μεγάλη έκρηξη. Κανένας ποια στον κόσμο , ούτε ένας από εμάς δεν αξιώθηκε να ασχοληθεί με το επάγγελμα του σκουπιδοεκτελεστή με αποτέλεσμα η γη να καταλήξει ένα ειδεχθές θέαμα χωρίς ίχνος πρασίνου.

 Όπως ήταν προβλεπόμενο τα προβλήματα υγείας δεν άργησαν να εμφανιστούν. Τότε πρωταγωνίστησαν και πάλι οι γιατροί και οι επιστήμονες. Νέες λύσεις, καινοτόμες ιδέες. Πράσινα σπίτια, οικολογικά βιοδιασπώμενα αντικείμενα , φούσκες οξυγόνου κατά την έξοδο μας από τους εσωτερικούς μας παραδείσους, και η λίστα ήταν μακροσκελής. Όλα αυτά τα φανταχτερά τεχνάσματα δυστυχώς  κατέρρευσαν  μπροστά στα μάτια μας με εμάς φυσικά μαζί, οδηγώντας μας στον πάτο ενός απαίσιου ωκεανού.

 Και έπειτα; Έπειτα το βάθρο δόθηκε στις επιτηδευμένες γλώσσες των «θεωρητικών», των ανθρώπων της κοινωνιολογίας, της ανθρωπολογίας και όλων των συναφών επιστημών που στοχεύουν στην βαθύτερη κατανόηση της ανθρώπινης φύσης αλλά και την καλυτέρευση του βίου της. Με άλλα λόγια, ξεκίνησε πόλεμος μέσα στον πόλεμο. Αντί να στραφούμε με ένα κοινό μέτωπο ενάντια στα σκουπίδια μας ,εμείς τα κρύψαμε κάτω από το χαλάκι για ακόμα μια φορά και προτιμήσαμε να παίξουμε πετροπόλεμο μεταξύ μας. Θέλετε να μάθετε ποιος κέρδισε; Νομίζω ξέρετε την απάντηση.

Τότε πρέπει να ήμουν 28 χρονών, ναι, κάπου εκεί, νέος με όραμα και ελπίδα για το μέλλον. Ερωτευμένος με την γυναίκα της ζωής μου, σκοπεύαμε να παντρευτούμε μάλιστα. Έτσι είναι οι νέοι, ακόμα και μέσα στο απόλυτο μαύρο, εκείνων η ψυχή είναι αγέρωχο πουλί που πετάει σε ορίζοντες αχανείς και όσα τοίχοι και να συναντήσει , με ένα σάλτο, η ψυχή τους καταφέρνει να τα προσπερνά. Και η δική μου η καρδιά σίγουρα ετοίμαζε μια ουτοπία μέσα στη δυστοπία των καιρών.

Είχα διαβάσει κάποτε στο διαδίκτυο, για το Neverwas Haul εμπνευσμένο από τις ιστορίες του Ιούλιου Βερν. Πρόκειται για ένα τριώροφο αυτοκινούμενο κινητό όχημα που έχει κατασκευαστεί για να μοιάζει με βικτοριανό σπίτι σε τροχούς. Από ανακυκλώσιμα υλικά κατασκευασμένο, φάνταζε ιδανικό για τη περίπτωση μας. Ξεκίνησα να συλλέγω ‘’σκουπίδια'’ τα οποία πλέον είχαν αναβαθμιστεί σε ‘’υλικά’’ με σκοπό να φτιάξω το νέο μας σπίτι που θα στέγαζε τη σύζυγο μου και μένα.

Είχα ένα όραμα, το οποίο θα άλλαζε τον κόσμο μας, κυριολεκτικά! Η ρηξικέλευθη πρόταση μου ήθελε τα σκουπίδια φίλους μας, συμμάχους μας, όπλα στη φαρέτρα μας ενάντια στα λάθη του παρελθόντος μας. Εάν 10 δις. άνθρωποι συνέλεγαν σκουπίδια ώστε να φτιάξουν ανακυκλώσιμα σπίτια με χαμηλό ενεργειακό αποτύπωμα ίσως μειωνόταν το τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζαμε. Ίσως, γιατί δεν έμαθα ποτέ και ούτε πρόκειται να μάθω.

Η ιδέα μου κατάφερε να ακουστεί στην τοπική εμβέλεια της πόλης μου. Απαιτούσε την αρωγή των σκουπιδοεκτελεστών οι οποίοι γνώριζαν πολύ καλά να μεταχειρίζονται τα απόβλητα και οι γνώσεις τους κρίνονταν εκ των ουκ άνευ σε αυτό το κατασκευαστικό εγχείρημα. Όμως αυτό το επάγγελμα είχε πλέον εξαλειφθεί και κανείς δεν ήθελε ούτε να προσπαθήσει να μάθει περί του αντικειμένου. Θεωρούνταν ένα επάγγελμα χαμερπές και ο κόσμος του 2045 ήταν κόσμος ‘’ πνευματικός’’, ‘’ανώτερος’’, ‘’της διάνοιας’’, το τελευταίο πράγμα που θα έκαναν είναι η ενασχόληση τους με τα σκουπίδια τους!

 Έτσι δεν αλλάζει ο κόσμος όμως! Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή …και η Άνοιξη ακριβή, πολύ ακριβή.

Τώρα, 12 χρόνια μετά, μόνος, άρρωστος, πνιγμένος στα σκουπίδια και στο σκοτάδι, με κομμένη την ανάσα διερωτώμαι τι πήγε τόσο λάθος. Πόθεν ξεκίνησε αυτή η μάστιγα της άκριτης ακαδημολαγνείας ; Γιατί βαλθήκαμε να αγορεύουμε όλοι στα δικαστήρια και να ψέγουμε ο ένας τον άλλον αντί να στηλιτεύσουμε όλοι μαζί τι στάση μας απέναντι στον πλανήτη μας; Το ένδον σκάπτε δεν αρέσει στον σύγχρονο άνθρωπο φαίνεται, είναι ‘’χειρωνακτική’’ εργασία.

Όσο για το δικό μου επάγγελμα; Σπούδασα μουσικός! Μόνο ένας καλλιτέχνης θα μπορούσε να δει την «ευρύτερη εικόνα» των πραγμάτων…  
Α ρε μάνα! Γιατί σε άκουσα; Γιατί δεν ακολούθησα το επάγγελμα του σκουπιδοεκτελεστή;

Ενεός κείτομαι στα θραύσματα του παρελθόντος καθώς τραγουδούν  τα δάκτυλα μου το κύκνειο άσμα τους, ψηλαφώντας τις νότες μιας άλλης ζωής, εκείνης που τόλμησε να κάνει την διαφορά!

Επαφίεμαι στην ελπίδα του σήμερα!

Συγγραφέας|  Κυριακή Γαϊτανίδου
10/4/2022
Βολος
|[Κ]|

 

 

Σαν το θαλάσσιο γυαλί

 

Ποιήμα_ Συμφωνία με τον θάνατο

 Συμφωνία με τον θάνατο

Είσαι αλλόκοτος για μενα χρόνο με το χρόνο

κάπου στα 7 γνωριστήκαμε και έκτοτε φοβάμαι το ψωμί

Αλλά τώρα δεν νιώθω μοναχή

Μη μου τον πάρεις μακριά γιατί δεν ξέρω που πατάω

Είσαι αλλόκοτος για μενα μέρα με τη μέρα

23 αναπνοές και φοβάμαι τις στιγμές Ελάχιστες εκείνες οι φορές που λησμονώ Μη μου τους πάρεις μακριά γιατί δεν ξέρω να βαστώ Εισαι αλλόκοτος για μενα ώρα με την ωρα Θαύμα οι ρυτίδες, νιώθω τυχερή

Ασε με να σκηνοθετησω τη ζωή,

σε παρακαλώ πάρε μας μακριά μαζί,

γιατί δεν ξέρω να πετάω μισή

και είπα ψέματα σε ολόκληρη γιορτή .

|[Κ]|

Κυριακή Γαϊτανίδου

Copyright © 2022 Κυριακούπολη. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.