Ποιος είναι ο
δικός σου ήχος;
«ο καθένας μας ακούει και μεταφράζει τον ήχο με διαφορετικό τρόπο».
Πήρε το ποδήλατο της να βρει την θάλασσα, να αφουγκραστεί
τον ήχο της. Από μικρή ένιωθε ότι ο ήχος του παφλασμού των κυμάτων της αρμόζει.
Το ίδιο ένιωθε και με το θρόισμα των φύλλων, εκείνων των περήφανων καταπράσινων
δέντρων που τραγουδούν το πιο όμορφο τραγούδι τους τα καλοκαιρινά μεσημέρια.
Τώρα όμως αρχή της Άνοιξης, τα κλαδάκια δεν είχαν ντυθεί ακόμα την μεγαλοπρεπή
φορεσιά τους και έτσι κίνησε προς την αδελφή
θάλασσα, και ήταν ήρεμη σήμερα.
Το κορίτσι ήταν πλέον αποφασισμένο να αφήσει πίσω του ότι την πίκραινε. Ναι,
αυτή η φορά ήταν αλλιώτικη από όλες τις προηγούμενες που είχε σκεφτεί και είχε διαμαρτυρηθεί
πεπεισμένα στον εαυτό της ότι πρέπει να αλλάξει. Η κατάσταση μέσα της
βρίσκονταν στο ζενίθ . Ή θα άλλαζε ή η όποια ευτυχία και ψυχική της γαλήνη θα
χανόταν για πάντα! Πήγε στη θάλασσα λοιπόν, εκεί πλάι της να τραγουδήσει τον
πόνο της σκέψης της με το βλέμμα της, να χαθεί όλη η στεναχώρια της, να παρασύρει
ο άνεμος την θλίψη και την απελπισία μέχρι τα τάρταρα μια για πάντα…
Σκάβοντας ενδότερα στο μοναδικό ηχόχρωμα της ψυχής της, ανακάλυψε χρυσό.
Εκείνον τον χρυσό που όλοι γύρω της της έλεγαν ότι διέθετε από τότε που
γεννήθηκε, στα χέρια της, στο μυαλό της, στην καρδιά της, και το κορίτσι ποτέ
δεν είχε καταφέρει να τον δει με τα ίδια της τα μάτια και να τον αναγνωρίσει,
να καταλάβει την αξία του. Αρνούνταν πεισματικά να πιστέψει τα λόγια εκείνα των
άλλων και τα αντιμετώπιζε σαν φληναφήματα που αποσκοπούσαν μόνο στο να θωπεύουν
σχολαστικά τη ματαιοδοξία της.
Μέχρι που παραλίγο να χάσει όντως τον πραγματικό χρυσό, και φοβήθηκε.
Σκοτείνιασε η σκέψη της, δεν αναγνώριζε το πρόσωπό της, ένιωθε χαμένη, έρμαιο
των άλλων και των ευαισθησιών της ψυχοσύνθεσης της. Αυτό έπρεπε να αλλάξει.
Τώρα! Γιατί να ταλανίζεται και να προσπαθεί μάταια να ακούει συνέχεια τον ήχο
των άλλων όταν καλά καλά δεν μπορεί ακόμα να συνειδητοποιήσει τον δικό της ήχο;
Πώς να φτιάξει μουσική για όλους όταν χρειάζεται χρόνο για να μάθει να διαβάζει
την προσωπική της παρτιτούρα;
Ενός λεπτού κραυγή για όλες τις σιωπές μας όταν δεν το θέλαμε, ενός λεπτού σιγή
για όλες τις κραυγές της ψυχής μας που αντήχησαν πίσω μόνο στα δικά μας αυτιά
και έσπασαν!
*Σίγουρα το να κοιτάμε μονόπλευρα τα πράγματα είναι εγωιστικό και επιφέρει χαοτικά αποτελέσματα, όμως στις περιπτώσεις των βαθιά συναισθηματικών ατόμων, η μερική αποστασιοποίηση και η συγκέντρωση στη δική μας μουσική είναι η λύση…
Κυριακή Γαϊτανίδου
|[κ]|
2021 Μάρτιος
