Σκέψεις και συνειρμοί που ζωγραφίζουν εντέχνως έναν τεράστιο κόμπο στο στομάχι μου. Είναι το στομαχι μου; Δεν ξερω! Στις πραπίδες το νιώθω, εκεί στην Πλατωνική ψυχή, ακριβώς πάνω από την κοιλιά και κάτω από την καρδιά.
Αδυνάτισες μου λένε όσοι με αγαπούν. Χαμογελάω για να μην κλάψω μπροστά τους, αν και θα έπρεπε. Χωρίς ντροπή, χωρίς δισταγμό! Στα δύσκολα φαίνεται η αγάπη. Το ξέρεις και εσύ αυτό ίσως και καλύτερα από εμένα.
Πάλι εκτός εαυτού. Ξανά από την αρχή; Ποτέ! Παντα κάτι καινούριο μαθαίνω όταν βγαίνω εκτός εαυτού, και Συλλογιεμαι.
Συλλογιεμαι τους Άγιους και πόσο θα ήθελα να τους μοιάσω αλλά φοβάμαι τις δυνατότητες μου και τις δυνατότητες σου. Το καθ'ομοιωσιν. Άραγε πρέπει να βγούμε εκτός εαυτού για να το καταφέρουμε αυτό; Σκεφτομαι, δεν ξερω, σκεψου και εσυ.
Πάντα μου άρεσε να λέω στον εαυτό μου σαν μια άλλη Ρηνιώ του Θεοτόκη, " Δουλευταδες είμαστε, ποιόνε έχουμε ανάγκη;", και να χαμογελώ στον ουρανό. Μέχρι ώσπου να βγω εκτός εαυτού, και να αντιδικησω μέχρι τελικής πτώσεως με τη Ρηνιω για αυτό το α'πληθυντικό.
Δεν με έχω φανταστεί μόνη ποτέ και έρχεται ο γερόχρόνος να με μαλώσει. Με σκυμμένο το κεφαλι δέχομαι τις συνέπειες, και κρατώντας τις πραπιδες του κορμιού μου που ριγούν εκ των έσω, μου ψιθυριζω μειλίχια, "Δουλευταρού ειμαι, ποιόνε έχω ανάγκη;" ελπίζοντας να μην βγω σύντομα πάλι εκτός εαυτού.
|[Κ]|
©ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΦΎΛΑΞΗ ΠΑΝΤΌΣ ΔΙΚΑΙΏΜΑΤΟΣ
