Είμαι ελεύθερη

Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήρα λεωφορείο μόνη μου. Φόβος, ένταση, χαρά, μεγάλη χαρά, εκείνη της ανεξαρτητοποίησης. Αδημονούσα να γευτώ την ελευθερία και αυτή η μοναχική βόλτα με το αστικό ήταν για μένα η πρώτη «μπουκιά» του γεύματος. Θυμάμαι να χαιρετώ την μαμά μου από το παράθυρο με βλέμμα άνετο που δηλώνει «όλα κουλ μην ανησυχείς …το’χω!» ενώ η σκέψη μου έτρεχε και ανεβοκατέβαινε μυριάδες φορές σε όλα αυτά που δεν θέλω να συμβούν. Μόλις δυο λεπτά στο λεωφορείο και έχουν συμβεί τα πάνδεινα στη φαντασία μου η οποία συνεχίζει με γεωμετρική πρόοδο να παράγει ενδεχόμενες καταστροφές. Δίπλα μου δεν κάθεται κανείς αλλα το όχημα δεν είναι άδειο. Καλύτερα, σκέφτομαι, την ελευθερία πρέπει να τη βιώσω μόνη μου! Κάθομαι σχετικά πίσω. Ήθελα να καθίσω γαλαρία, ήταν άδεια, δεν ξέρω γιατι τελικά προτίμησα 2 θέσεις πιο μπροστά, ίσως γιατι φοβήθηκα μην ξεπεράσω απότομα το μέτρο της ελευθερίας μου. Με οριοθέτησα. Στη πρώτη στάση  παίρνω μια βαθειά εισπνοή, γέρνω το κεφάλι μου προς το παράθυρο, ίσα ίσα να νιώσω αυτό το ανεπαίσθητο τρέμουλο που παράγει το τζάμι όταν το αστικό βρίσκεται εν κίνηση, όπως ακριβώς σε σκηνές απο ταινίες, να πρωταγωνιστήσω στη ζωή μου, και χαμογελάω! Εγω κατεβαίνω σε 7 στάσεις. Τις έχω μετρήσει. Μπήκα Δευτέρα θα κατέβω Κυριακή, για να μην ξεχαστώ αυτός ο συνειρμός, μου έχουν πει ότι είμαι αφελής και ονειροπόλα..συνεπώς θα χάσω την στάση μου. Γελάω μόνη μου. Κανείς δεν με βλέπει, αφου κάθομαι πίσω. Θα μπορούσα να καθίσω και γαλαρία… αλλά δεν το τόλμησα. Ξεμπλέκω το μπερδεμένο καλώδιο των ακουστικών μου και βάζω το Ride των Τwenty one pilots, εσκεμμένα. Επαναλαμβάνω τα λόγια με ένταση ανοιγοκλείνοντας τα χείλη μου ”I’m falling so I’m taking my time on my ride”. Κοιτάζω τριγύρω μου σε περίπτωση που μαγνήτισα κάποιο βλέμμα . Όχι…κάθομαι πίσω κανείς δεν με κοιτάει. Κρίμα, εκείνη την στιγμή ήθελα να με κοιτάξουν. Ένιωθα "μεγάλη", κουλ και ελεύθερη, πολύ ελεύθερη! Έχει κίνηση, είναι πρωινή ώρα αιχμής, ο κόσμος τρέχει στις δουλειές του. Στην «Τετάρτη» γέμισε το λεωφορείο ελεύθερους ανθρώπους. Χάθηκα στα πρόσωπα. Δίπλα μου κάθισε μια κυρία, της  χαμογέλασα. Μου χαμογέλασε και εκείνη. Φαντάζομαι νιώθαμε ελεύθερες και οι δύο. Την «Παρασκευή» ανεβαίνει ένας ηλικιωμένος κύριος αλλά δεν βρίσκει κάθισμα άδειο. Του παραχωρώ την θέση μου γιατί είμαι ελεύθερη και η ελευθερία είναι δικαίωμα, συνεπώς έχω και υποχρεώσεις. Απολαμβάνω την διαδρομή μου όρθια αυτή τη φορά εξακολουθώντας  και  κοιτάζοντας  νοσταλγικά έξω από το παράθυρο και πάντα με τα ακουστικά στα αυτιά. Νιώθω το "τρέμουλο" του αστικού πιο έντονο τώρα, δονεί το σώμα μου, έχει αίσθηση η ελευθερία. Θυμίζει ένα είδος  χορού, προσπαθώ να μην πέσω. Γελάω. Νιώθω παιδί. Θυμάμαι τότε που έπαιρνα το λεωφορείο στη Θεσσαλονίκη με την αδελφή και τη γιαγιά μου. Προτιμούσαμε να καθόμαστε όρθιες στο λεωφορείο για να "χορεύουμε" λέγαμε, γελούσαμε, η γιαγιά φώναζε. Θα πέσετε ! Ποτέ δεν πέσαμε! Πλησιάζει η "Κυριακή" το νιώθω. Δεν θέλω να κατέβω..θέλω να συνεχίσει η βόλτα!  Πριν ανάψει το φανάρι πράσινο στη διασταύρωση δεξιά , μια νεαρή κοπέλα προσπαθεί να ανεβάσει το καροτσάκι μιας ηλικιωμένης κυρίας στο πεζοδρόμιο, δίχως όμως να τα καταφέρνει , εμποδίζοντας έτσι την κυκλοφορία των οχημάτων. Ανάμεσα στις φωνές και στις οργισμένες κόρνες ένας οδηγός βγαίνει από το αυτοκίνητο του τρέχοντας, και βοηθάει την κοπέλα να σηκώσουν το καροτσάκι. Χαμογέλασα. Σημείωσα γρήγορα να μην ξεχάσω να σκιτσάρω αργότερα αυτή τη σκηνή που είδα από το παράθυρο.  Ήρθε η "Κυριακή".

Ήμουν 17 χρονών. Τώρα είμαι 21. Παίρνω το αστικό λεωφορείο κάθε μέρα. Είμαι ελεύθερη. Είμαι ελεύθερη;

|[Κ]|
Κυριακή Γαϊτανίδου
2020
Copyright © 2014 Κυριακούπολη. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.