Δοξολογώ και ματαιοπονώ ταυτόχρονα όταν περπατώ
Συλλογίζομαι τον ουρανό αλλά θαυμάζω και το καινούριο μου παλτό
Σχοινοβατώ ανάμεσα στα δυο μου θέλω, φοβάμαι μήπως προτιμώ
το κίβδηλο από το αληθινό.
Νέος χρόνος, εκκίνηση πάλι και αλλαγή,
όμως ο χρόνος δεν τεμαχίζεται απλά κυλά,
αδιάφορα, σταθερά ενίοτε λυτρωτικά,
αναρωτιέμαι αν το σύμπαν την βλέπει τη γιορτή και γελά,
υποσχέσεις ότι θα αλλάξουμε την σκοτεινή μας πλευρά.
Έγραψα με γράμματα καλλιγραφικά ότι θα μάθω να κοιτάζω κατάματα,
τα πρόσωπα τα περαστικά,
δεν θέλω να πιεστώ αλλά ούτε και να τσακωθώ
να ζήσω με όραμα, σκοπό, νόημα να έχει το σ' αγαπώ
ανήκεστη ευγνωμοσύνη προς τον Δημιουργό.
Δοξολογώ και ματαιοπονώ, όταν γράφω τα εκ των έσω
ψάχνω την πιο ήσυχη αυγή, ένα άρωμα που θα με συγκινεί,
το δέντρο εκείνο που μοιραζόμαστε κοινή ψυχή
όσες φορές και αν έχω ζήσει τη στιγμή, ποτέ δεν μου είναι αρκετή,
πάντα θα αναζητώ το όραμα από την αρχή , σαν να έμεινα για πάντα παιδί.
Η εξέλιξη ίσως να αργεί, ίσως να έχει ήδη προπορευτεί,
δεν γνωρίζω το γιατι
για αυτό λέγεται ζωή.
|[Κ]|
Κυριακή Γαϊτανίδου
2023
Copyright © 2023 Κυριακούπολη. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου