Ο χάρτης του γέλιου
Κάθε σώμα έχει τη
δική του ψυχική ακουστική, την εσωτερική και την εξωτερική.
Εκείνη που εκπέμπει, που ηχεί και που αντηχεί, σε διάφορα χρώματα και με
ποικίλα αρώματα. Μια από τις σημαντικότερες εκφάνσεις της ψυχικής ακουστικής
είναι το γέλιο, μια άλλη είναι το κλάμα, και φυσικά, η φωνή. Σήμερα θα σας πω
μια ιστορία, τόσο χαρούμενη όσο και λυπητερή, τόσο φανταστική, όσο και αληθινή,
μια ιστορία για τον ήχο της ψυχής με το πρόσωπο του γέλιου.
Κάποτε, σε έναν κόσμο όχι και τόσο
μακρινό, ούτε και πολύ διαφορετικό από τον δικό μας, ζούσε ένα νεαρό κορίτσι, η
Υακίνθη. Όταν γεννήθηκε, το γέλιο της ήταν λευκό. Η ευωδία που εξέπεμπε ήταν
λεπτή και χαρακτηριστικά γλυκιά. Καθώς κυλούσαν γάργαρα τα χρόνια, η μικρή
Υακίνθη, μάθαινε στο σχολείο πώς να ηχεί το μοναδικό της γέλιο στους άλλους, όπως
αντίστοιχα, ηχούσαν τα δικά τους γέλια και οι υπόλοιποι σε εκείνη.
Κάποια γέλια ήταν δροσερά, άλλα
πνιχτά, μερικά θα τα λέγαμε δυνατά, ενώ πάλι άλλα, έμοιαζαν ντροπαλά. Φυσικά
υπήρχαν γέλια σε όλες τις αποχρώσεις που μπορούμε να φανταστούμε. Η μικρή
Υακίνθη με το λευκό, λεπτό και γλυκό χαμόγελο, που όμοιο του δεν είχε ξανα
ακούσει ο κόσμος εδώ και αρκετά χρόνια διέθετε μια ακόμα αρετή των ελαχίστων. Η
εσωτερική ψυχική ακουστική της λειτουργούσε αρτιότερα της εξωτερικής, με
αποτέλεσμα να καθίσταται έτοιμη να αντηχήσει το γέλιο της στον κόσμο νωρίτερα από
τους υπόλοιπους. Φυσικά όμως, λόγω της νιότης της, χρειαζόταν κάποιον να την
κατευθύνει και να την καθοδηγεί ώστε να μπορέσει να αξιοποιήσει όλες τις δυνατότητες
που της χάρισε το Μεγάλο Αυτί.
Το νεαρό κορίτσι είχε μια
φυσιολογική ανάπτυξη αξιοποιώντας την ψυχική ακουστική της όπως ακριβώς και τα
υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας της. Το μάθημα της Ηχούς ήταν μια υποχρεωτική και
αρκετά επώδυνη διαδικασία για κάθε παιδί, αναγκαία όμως για την διαπαιδαγώγηση τους
και φυσικά την προετοιμασία τους για την Αντήχηση.
Η Υακίνθη ήταν πολύ
προσεκτική στο μάθημα δείχνοντας ιδιαίτερη συνέπεια. Άκουγε και παρατηρούσε την
ηχώ που παρήγαγε κάθε διαφορετικό γέλιο, θαυμάζοντας τις διαδρομές που
ακολουθούσαν οι συχνότητες. Της άρεσε να σχεδιάζει αυτές τις πορείες με τη
μορφή ενός χάρτη, και έπειτα, να ζωγραφίζει όλα αυτά τα χρώματα που έβλεπε να
χορεύουν αλλεπάλληλα εμπρός της. Κάποιες φορές την συνέπαιρνε τόσο πολύ κάποιο
γέλιο που επέτρεπε να επηρεαστεί από τη συχνότητά του και να υιοθετήσει κάποια
χαρακτηριστικά του. Το δικό της γέλιο όμως, καθώς μεγάλωνε εκείνη, παρέμενε
λευκό και χαρακτηριστικά λεπτό και γλυκό, ενώ κανένας δεν παρουσίαζε ιδιαίτερο
ενδιαφέρον στο να το μιμηθεί παρόλο που το θαύμαζαν και το σέβονταν όλοι. Στο
γέλιο της Υακίνθης είχαν προστεθεί πλέον και κάποιες ζωηρές νότες νεανικής
φρεσκάδας φανερώνοντας τον ενθουσιασμό της για ζωή και βελτιώνοντας τον ήχο της.
Σε αντίθεση με τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας της, όπου, το μάθημα της Ηχούς,
τους μπέρδευε, αδυνατώντας να κατανοήσουν τον ενδότερο σκοπό, -ίσως εξαιτίας της
λάθος διδακτικής μεθόδου-, κατέληγαν να αναπαράγουν το γέλιο εκείνο που ηχούσε
δυνατότερα. Έτσι, κατάφερναν και χρωμάτιζαν το πρότερα ξεχωριστό γέλιο τους,
πανομοιότυπα, δημιουργώντας στο τέλος έναν μονότονο, ανιαρό και μπερδεμένο ήχο.
Μεγαλώνοντας κι’ άλλο,
ουκ ολίγες ήταν οι φορές εκείνες που
κάποιοι συνομήλικοι της Υακίνθης επιχείρησαν να λερώσουν το γέλιο της με
διάφορα χρώματα.
Το κορίτσι, όμως, με το ξεχωριστό γέλιο, κατάφερε να κατανοήσει εις βάθος το
δύσκολο μάθημα της Ηχούς και να διαπρέψει δίχως να αποπροσανατολιστεί από τις «σειρήνες».
Εκείνη, μαζί με ελάχιστους συμμαθητές της, οι οποίοι με επιτυχία διατήρησαν το
γέλιο τους αναλλοίωτο, μπορούσαν πλέον να αποφοιτήσουν και να Αντηχήσουν με
αυτοπεποίθηση στον κόσμο, μιας μικρότερης
χωροταξικής εμβέλειας, την εσωτερική και εξωτερική ακουστική τους. Η Αντήχηση
του γέλιου είναι μια φιλοσοφημένη διαδικασία , δυσκολότερη εκείνης της Ηχούς
καθώς απαιτεί ώρες εσωτερικής ακουστικής δουλειάς και επιτυγχάνεται καλύτερα σε
μικρότερη εμβέλεια από εκείνη της Ηχούς, εκπέμποντας δηλαδή κατευθείαν στην καρδιά
του άλλου και όχι στο μυαλό του.
Μια φθινοπωρινή μέρα, η νεαρή
Υακίνθη μελετούσε την πρακτική της στην Αντήχηση του γέλιου της και σχεδίαζε τις
ακουστικές της σκέψεις στον χάρτη της, όταν παρατήρησε πλήθος κόσμου μαζεμένο
ολόγυρα σε πολύ μικρή απόσταση από μια παλιά της συμμαθήτρια, την Χρυσάνθη. Το
γέλιο της Χρυσάνθης αντηχούσε με τεράστια επιτυχία στην ομήγυρη, κάνοντας την
να υπακούει τυφλά στο κάλεσμα των συχνοτήτων του επίκεντρου.
Το γέλιο της φάνταζε καθαρότερο και από το νερό, όμορφο σαν τριαντάφυλλο και
φωτεινό σαν τον ήλιο. Για μια στιγμή η Υακίνθη σταμάτησε να σχεδιάζει στον
χάρτη της. Ήθελε να αφήσει τον εαυτό της για μια φορά να παρασυρθεί ολότελα από
αυτήν την αριστουργηματική συχνότητα και να γίνει ένα με εκείνη.
Πλησίασε πολύ, πάρα πολύ, τόσο που στάθηκε ακριβώς δίπλα στην Χρυσάνθη. Την
κοίταζε στα μάτια και επέτρεψε στο γέλιο της, να την διαπεράσει και να την
αλλοιώσει.
Η Χρυσάνθη είχε επιτύχει! Η
Αντήχηση της δούλεψε άριστα. Πλήθος ξεχωριστών ατόμων με διαφορετικά γέλια
είχαν πλεόν υποδουλωθεί σε ένα τέλειο και μοναδικό γέλιο, στο δικό της. Από εδώ
και στο εξής όλοι θα γελούσαν όπως η Χρυσάνθη. Μόνο που στη πραγματικότητα, η
Χρυσάνθη δεν έμαθε ποτέ να αντηχεί. Μικροσκοπική και πονηρή καθώς ήταν, είχε
μελετήσει τον χώρο δράσης της καλά, και είχε τοποθετήσει τον κόσμο που την
άκουγε σε μεγαλύτερη απόσταση των 17 μέτρων, τοποθετώντας φυσικά εμπόδια. Ολοι
πίστευαν ότι Αντηχούσε σε εκείνους ενώ εκείνη, απλά έπαιζε με την Ηχώ της,
καταφέρνοντας να τους ξεγελάσει.
Οι μέρες κυλούσαν και η
Υακίνθη πλέον γελούσε όπως όλοι οι υπόλοιποι. Στην αρχή ο νέος της ήχος την
ευχαριστούσε και την σαγήνευε, στην πορεία του χρόνου όμως, δεν άργησε να
νοσταλγήσει το λευκό, γλυκό και λεπτό της γέλιο, το οποίο ηχούσε τόσο ξένο
πλέον στη σκέψη της. Το κεφάλι της άρχισε να πονάει, το γέλιο της δεν πήγαζε από
τη καρδιά της και η εσωτερική ακουστική της δεν συμφωνούσε με αυτό που
συνέβαινε, ξεκουρδίζοντας έτσι σταδιακά την ψυχή της.
Το Μεγάλο Αυτί όμως, που είχε χαρίσει στην Υακίνθη δίκαιη και αγαπητική ψυχή, και
άκουγε όλα αυτά που συνέβαιναν, της ψιθύρισε γλυκά τον τρόπο της θεραπείας της.
Ξαφνικά, το κορίτσι με το
χαρισματικό γέλιο θυμήθηκε τον χάρτη της. Τον φίλησε και τον ακούμπησε τρυφερά
στο στέρνο της. Τώρα ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Ακολούθησε διάφορες διαδρομές γέλιων
σε ποικίλες συχνότητες , και έβαψε το πρόσωπό της με χιλιάδες χρώματα ώσπου να
ξαναβρεί το δικό της.
Μάταια… δεν έβρισκε τίποτα! Το γέλιο της είχε πλεον χαθεί!
Περπατούσε άσκοπα για μέρες
δίχως γέλιο σκυμμένη και απογοητευμένη από όλο τον κόσμο μα προπαντός από τον
ίδιο της τον εαυτό.
Μα…. Κάποια στιγμή, τι ακούγεται εκεί;
Είναι μπερδεμένο, χρωματιστό, παλίμψηστο ήχων, σε ζαλίζει! Η Υακίνθη πλησίασε.
Βέβαια! Το παλιό της σχολείο! Γέλια, άπειρα παιδικά αφιλτράριστα γέλια πλημμύριζαν το προαύλιο και
τη γειτονιά με μυριάδες ξεχωριστούς και πρωτότυπους ήχους που άκουγε πρώτη φορά
στη ζωή της η Υακίνθη.
Η κοπέλα παρέμεινε ακίνητη, έκλεισε τα μάτια και αποσβολωμένη από αυτή τη
συναυλία της παιδικής ανακάλυψης, άκουγε και επέτρεπε να ηχήσουν εκκωφαντικά
όλα αυτά τα γέλια μέσα στη ψυχή της.
Άκουγε και σχεδίαζε, σχεδίαζε και άκουγε, χρωμάτιζε, χάρασσε δρόμους, πασαλείβονταν
από ήχους, ώσπου…
δάκρυσε!
Τα δάκρυα έγιναν κλάμα, κλάμα λυτρωτικό, ηχηρό και γοερό, τόσο καθηλωτικό που
συντάραξε τα δέντρα και εκείνα με τη σειρά τους θρόισαν για να δώσουν μια σιωπηλή
απάντηση στην Υακίνθη.
Σε λίγο, το πρόσωπό της είχε ξανά κερδίσει την πρότερη φρεσκάδα του, ρίχνοντας
μια ματιά στον χάρτη της, γέλασε. Τώρα ήξερε τι έπρεπε να κάνει!
Κυριακή Γαϊτανίδου
21/10/23
|[Κ]|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου