Ένα ποίημα για το σήμερα...
Συμφωνείς;
Ασταθές κίνηση
Κινούμαι αλλά νιώθω ασταθής
εσύ;
Περπατώ χωρίς τον δρόμο να κοιτώ
Τα δάκτυλα μου απασχολώ
πάνω σε ένα γυαλί
.
Προσπερνώ πράσινα λιβάδια και ψηλά
βουνά
τον καταγάλανο ουρανό δεν μπορώ να δω
τα μάτια μου έχω σαν μαγνήτες πάνω
στο γυαλί
Το μήνυμα θέλω να σταλεί
αλλά δεν μπορώ
γιατί παράλληλα περπατώ
και η σκιά μου βγάζει έναν άλλον
εαυτό
Με εμποδίζει,
το κεφάλι μου σηκώνει,
τα μάτια μου υψώνει,
με αναγκάζει τον Ήλιο να δω
να ξυπνήσω από τον λήθαργο που λέγεται
κινητό
Κινητό που δεν σε κινεί
σου βάζει μια παύση στη ζωή
και ξεχνάς να αναπνεύσεις όταν περπατάς
Ξεχνάς ακόμα και το βήμα σου να κοιτάς
Που πας?
Αυτό δεν είναι κίνηση
Δεν λέγεται πρόοδος
Η αδράνεια είναι της ζωής,
Αστάθεια παντού
Πρόσεχε!!! Θα πέσεις!!
Κυριακή Γαϊτανίδου
2017
Ακόμα ένα μεγάλο μπράβο στην Κυριακούπολη! Το ποίημα σου είναι απλά υπέροχο και περιγράφεις την πραγματικότητα έτσι ακριβώς όπως είναι. Κάθε φορά που περπατώ στον δρόμο αυτό το θέαμα αντικρίζω, όλοι είναι στα κινητά τους και δεν βλέπουν μπροστά τους. Κυριακή τι να πω απλά ΜΠΡΑΒΟΟΟΟΟ
ΑπάντησηΔιαγραφή! GO GO GO!
Πάρα πολύ ωραίο ποιήμα συηκινητικό,τρομακτικό γιατι είναι η αλήθεια και τόσο αληθινό! Το θέμα που επέλεξες είναι σοβαρό αλλα το προσέγγισες τέλεια. Μπράβο.
ΑπάντησηΔιαγραφή