Ο ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ

Θέλεις να διαβάσεις αλλη μια ιστοριούλα της Κυριακούπολης? Ξεκίνα απο εδώ! Περιμένω εντυπώσεις.....

Ο ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ, Κυριακή Γαϊτανίδου

Ήταν Οκτώβρης του 2008, όταν διορίστηκε στο δημοτικό σχολείο Μηλέων Μαγνησίας, ο κύριος Τάσος, ως αντικαταστάτης για την Δ’  τάξη.

Εκείνο το πρωινό, ο διευθυντής συγκέντρωσε την τάξη των εικοσιτριών παιδιών στο προαύλιο προκειμένου να μας ανακοινώσει ένα δυσάρεστο τότε αλλά ευχάριστο έπειτα γεγονός.

- «Παιδιά μου, ο κύριος Γιάννης δεν θα είναι μαζί σας για την υπόλοιπη σχολική χρονιά, επειδή θέλησε να συνεχίσει τον αγώνα της μορφώσεώς του και να προετοιμαστεί για το διδακτορικό του. Είναι ξεκάθαρο παιδιά;»  μας είπε ο διευθυντής, ή το « πρόβατο» όπως τον αποκαλούσαμε εμείς τα παιδιά, καθώς είχε πλούσιο σγουρό μαλλί και μόλις πλησίαζε το καλοκαίρι κουρευόταν.

«Μπεεεε» απάντησε ένας αφελής μαθητής κοροϊδευτικά.

Ο διευθυντής συνέχισε ανενόχλητος έχοντας αποκτήσει ανοσία σε τέτοιου είδους σχόλια.

-«Γι’ αυτό λοιπόν, την τάξη του Δ´1 θα την αναλάβει ο κύριος Τάσος.  Θα γνωριστείτε και είμαι σίγουρος ότι θα τα πάτε περίφημα»,   είπε το «πρόβατο» με ένα χαμόγελο και μας σύστησε στον καινούργιο μας δάσκαλο.

Ήταν ένας φαλακρός, ψηλός άνδρας γύρω στα τριάντα πέντε.  Φορούσε ορθογώνια μικροσκοπικά γυαλιά, που τόνιζαν περισσότερο τα ήδη μεγάλα γαλάζια μάτια του και η αλήθεια είναι πως,  με την πρώτη ματιά, τον φοβόσουν λιγάκι.

-«Ωχ… την βάψαμε… »,  γυρίζω και λέω στον καλύτερό μου φίλο, τον Δημήτρη.

-«Φαίνεται αγροίκος αυτός…Αχ πού είναι ο κύριος Γιάννης, γιατί μας εγκατέλειψε;» συνέχισα με παράπονο.

-«Έχεις δίκαιο… πρόσεξε το βλέμμα του, ούτε καν μας χαμογελά!  Κάτι πρέπει να κάνουμε Καλλιόπη, αλλά τι;»   μου απάντησε ο Δημήτρης με εμφανή ανησυχία τρώγοντας τα νύχια του, όπως συνήθιζε να κάνει, όταν σκεπτόταν ή αγχωνόταν.

-«Προς το παρόν ας μπούμε στην τάξη και βλέπουμε».

Κατευθυνθήκαμε προς την αίθουσά μας. Έμοιαζε διαφορετική ενώ ήταν εντελώς ίδια.Ήταν προφανές, ότι ο κύριος Γιάννης είχε ήδη αρχίσει να μας λείπει.  Μπορεί να μην τον γνωρίζαμε πολύ καιρό,όμως στις καρδιές των μικρών παιδιών εντυπώνεται γρήγορα εκείνος που συμπεριφέρεται με στοργή και ενδιαφέρον.  Δύο χαρακτηριστικά άκρως απαραίτητα για την σκιαγράφηση  ενός σωστού εκπαιδευτικού, που ίσως να έλειπαν  από τον καινούργιο.

-«Καλημέρα παιδιά,  καθίστε στις θέσεις σας για να γνωριστούμε», μας είπε και αντί να καθίσει ο ίδιος στην έδρα προτίμησε  να πάρει μία καρέκλα από τις δικές μας και να καθίσει μπροστά από τον πίνακα.  «Λοιπόν,  ονομάζομαι Τάσος Αναστασίου και έρχομαι από την Κύπρο.  Θα είμαι ο δάσκαλός σας για την υπόλοιπη χρονιά και ευελπιστώ να συνεργαστούμε όλοι μαζί, για να είναι ευχάριστη και εποικοδομητική. Θέλω να καταστήσω σαφές από την αρχή ότι για μένα όλοι είστε ικανοί και διαθέτετε το μυαλό, για να πάρετε υψηλούς βαθμούς στα σχολικά μαθήματα, εάν εργαστείτε σκληρά βέβαια και συγκεντρωμένα. Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι σε ένα τομέα πρέπει να δώσετε περισσότερη προσοχή και εκεί  απαιτώ ΌΛΟΙ να πάρετε «Α».

-«Ωχ, ωχ, έχει γούστο να πει και στα μαθηματικά τώρα… την έβαψα!»,  έγειρε και μου ψιθύρισε στο αυτί ο Δημήτρης τρομοκρατημένος.

Εγώ δεν έδινα προσοχή στα λόγια του Δημήτρη. Με είχε καθηλώσει το βλέμμα και ο τόνος της φωνής  του κυρίου Τάσου και αδημονούσα να ακούσω τι άλλο είχε να μας πει.

-«Εκεί, που θέλω παιδιά μου, να αριστεύσετε όλοι, είναι στην ανθρωπιά.  Να αποκτήσετε αξίες και ιδανικά, που θα σας ακολουθούν για όλη σας τη ζωή.  Να γίνετε αυριανοί πολίτες αλληλέγγυοι και να αγαπάτε τους συνανθρώπους σας ανεξαρτήτου φυλής, θρησκείας, χρώματος, επαγγέλματος.  Παράλληλα όμως, να κτίσετε χαρακτήρα και να παραμείνετε ο εαυτός σας»,  μας είπε με τόση θέρμη που τα λόγια του αντηχούσαν στα αυτιά μου διαπερνώντας την ψυχή μου και χαράζοντας το μυαλό μου.   Μπορεί τότε να μην είχα κατανοήσει πλήρως την σημασία δυο-τριών βαρύγδουπων λέξεων αλλά το νόημα όσων μας έλεγε το είχα εμπεδώσει και ως προσωπικό στόχο εκείνης της χρονιάς είχα θέσει στον εαυτό μου να αποκτήσω Ανθρωπιά.

Η χρονιά κυλούσε περίφημα με τον κύριο Τάσο.  Μας δίδασκε ένα σωρό πράγματα και όχι με τον παραδοσιακό τρόπο αλλά μέσα από την παρατήρηση τον πραγμάτων και την καταγραφή δικών μας συμπερασμάτων, ώστε να κατανοούμε καλύτερα τον κόσμο γύρω μας.  Εκτός αυτού,  ανακαλύπταμε σιγά σιγά  και τον εαυτό μας, αφού ο κύριος φρόντιζε να ενθαρρύνει και να επιβραβεύει τον κάθε μαθητή ξεχωριστά ανάλογα με τα τάλαντά του, της ικανότητες του και τις ιδιαιτερότητές του.   Μας έβλεπε σαν ξεχωριστές οντότητες και όχι σαν μία μάζα δεκάχρονων παιδιών που πρέπει να τους μάθει να γράφουν, να διαβάζουν και να υπολογίζουν το ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο.  Εντρυφούσε κυρίως στην πνευματική μας ανάπτυξη και αυτό ήταν που τον έκανε να ξεχωρίσει στα μάτια μου.  Πηγαίναμε και όμορφους περιπάτους στη φύση στα πλαίσια του μαθήματος της μελέτης περιβάλλοντος.  Πόσο ωραία  ήταν να θαυμάζουμε από ψηλά το ορεινό μας Πήλιο…  Με την σαγηνευτική θέα του Παγασητικού κάτω από τα πόδια μας, την οργιώδη βλάστηση, τα τοξωτά γεφύρια, τις μικρές σήραγγες…  Η μαγεία ήταν αισθητή στον τόπο του Κενταύρου καθώς ακούγαμε πίσω από το θρόισμα των φύλλων τον ελαφρύ ήχο των οπλών του…

Βέβαια ορισμένα παιδιά αντιπαθούσαν τον κύριο Τάσο. Φαντάζομαι θα είχαν τους λόγους τους, αποκαλώντας τον «ο Κύπριος» για να τον στιγματίσουν, ή χλευάζοντάς τον όταν καμιά φορά έλεγε  « Όι » αντί για το βαρύ δικό μας ΟΧΙ.

Με κείνα και με τούτα, κυλούσε η χρονιά μας μέχρι που… Γενάρης θα ήταν, και το κρύο τσουχτερό, όταν ο κύριος Τάσος συνάντησε τον Γιώργο με δάκρυα στα μάτια να κάθεται ολομόναχος σε ένα από τα παγκάκια του προαυλίου δίχως συντροφιά.

- «Γιώργο  μου τι τρέχει; Τι σου συνέβη;» ρώτησε ο κύριος φανερά ανήσυχος και κάθισε δίπλα στο παιδί χαρίζοντας του λίγη ζεστασιά με το ανιδιοτελές ενδιαφέρον του.

- «Όλοι με προσβάλλουν και με κοροϊδεύουν, επειδή δεν μου αρέσει να παίζω μαζί με τα άλλα αγόρια ποδόσφαιρο», απάντησε το αγόρι και ένα δάκρυ που δεν συγκρατιόταν άλλο  κύλισε απ την κόψη του ματιού στο πρόσωπό του.

Μόλις χτύπησε το κουδούνι και επιστρέψαμε στα θρανία μας, αντικρίσαμε έναν αλλιώτικο κύριο Τάσο.  Ήταν απερίγραπτα οργισμένος και έτοιμος να δώσει ένα μάθημα σε όλα τα αγόρια της τάξης μας… και σε ορισμένα κορίτσια βέβαια.

- «Βρε, βρε, βρε…καλώς τους μεγάλους ποδοσφαιριστές!» αναφώνησε ειρωνικά ο κύριος και υποδέχτηκε τα κουρασμένα παιδιά, που μόλις είχαν επιστρέψει από το διάλειμμά τους.

- «ΩΧ… αφήστε  μας στον πόνο μας κύριε! Πάλι χάσαμε 3-0. Ε… αφού είμαστε πιο λίγοι παίχτες από τους άλλους. Αν έπαιζε και η «Γιωργία»….», είπε ο Λευτέρης με ύφος υπεροπτικό κάνοντας ένα κακόβουλο σχόλιο για τον συμμαθητή του.

- «Τι είπες  «Ελευθερίτσα» μου… δεν σε άκουσα!»,  του αποκρίθηκε ο κύριος με τέτοιο τρόπο, ώστε να καταλάβει το λάθος του.

Τα παιδιά ευθύς άρχισαν να γελάνε. Ο κύριος Τάσος όμως δεν ήθελε κανένας μαθητής να νιώθει μειονεκτικά και έτσι αμέσως εξήγησε στον Λευτέρη, ότι ο τρόπος που συμπεριφέρονταν στον συμμαθητή του ήταν ανώριμος και ρατσιστικός. 

-«Τι σημαίνει “ρατσισμός” κύριε;»  ρώτησε η Ελένη.

«Είναι η στάση που κρατάτε απέναντι στον συμμαθητή σας τον Γιώργο και σε κάθε “Γιώργο”  επειδή είναι διαφορετικός από εσάς.  Ο  Γιώργος μπορεί να μην προτιμά αυτό το παιχνίδι αλλά να τον ευχαριστούν αλλά πράγματα.  Ενδιαφερθήκατε ποτέ να μάθετε»;

Κάπως έτσι ανακαλύψαμε ένα κρυφό ταλέντο ανάμεσά μας,  έναν αυριανό Ολυμπιακό αθλητή.  Ο Γιώργος ήταν εξαιρετικός στην ενόργανη γυμναστική!  Τι κωλοτούμπες στον αέρα, τι έλξεις,  τι κατακόρυφα…  παιδί λάστιχο!

Εκείνη την ημέρα δεν κάναμε Γεωγραφία, όπως έλεγε το πρόγραμμα αλλά διδαχτήκαμε κάτι σημαντικότερο.  Ανακαλύψαμε  την Γεωγραφία του καθενός μας ξεχωριστά.  Μιλήσαμε  για την ετερότητα και τον σεβασμό στην διαφορετικότητα,  την ανεκτικότητα και για την αλληλοκατανόηση.  « Όλοι είμαστε  διαφορετικοί,  και όλοι είμαστε ίσοι»  ήταν το σύνθημα της ημέρας.

Από τότε κανένας δεν ξανακορόιδεψε τον Γιώργο. Απεναντίας ήταν συμπαθής και αγαπητός σε όλους μας. Καμιά φορά , όταν προσπαθούσε να μας διδάξει κάποιο γυμναστικό κόλπο… δεν τα καταφέρναμε… μάταιες προσπάθειες....

Ο καιρός κυλούσε και όλα τα παιδιά του Δ΄1 είχαν μάθει να συνεργάζονται, να αλληλοβοηθούνται και να εργάζονται ομαδικά,  χάρη σε ένα πρόγραμμα για ενδυνάμωση της ομαδικότητας, στο οποίο πηγαίναμε για δύο ώρες κάθε Τρίτη μαζί με τον κύριο Τάσο.  Τα σεμινάρια γινόντουσαν στη δημοτική βιβλιοθήκη του χωριού μας, στην λεγόμενη «Ψυχή Άκος» ,  θεραπεία ψυχής δηλαδή και πραγματικά, εκεί όλοι μας «θεραπευόμασταν».

Σκοπός του προγράμματος αυτού ήταν να μάθουμε μέσα από το παιχνίδι την αξία της φιλίας και την αρμόζουσα συμπεριφορά απέναντι σε κάθε συνάνθρωπό μας. Να μάθουμε να σεβόμαστε και να εκτιμάμε τον εαυτό μας, όχι με ναρκισσισμό και εγωπάθεια, αλλά με ταπεινοφροσύνη.  Και πρώτος ο κύριος Τάσος πρωτοστατούσε με το παράδειγμά του κάνοντας τα λόγια πράξη. Μας πρόσφερε τόσα πολλά αυτός ο άνθρωπος, ανιδιοτελώς και με πραγματική αγάπη.  Εμείς όμως τι του ανταποδώσαμε;  Προδοσία και θλίψη…

Η χρονιά έφτανε στο τέλος της. Η μοσχομυρισμένη Άνοιξη είχε μπει για τα καλά, όταν στο μάθημα των εικαστικών, ο Περικλής,  έχυσε την μπογιά πάνω στα ρούχα του.  Οξύθυμος όπως ήταν εκ φύσεως, άρχισε να φωνάζει και να βρίζει αισχρά.   Ο κύριος Τάσος εκείνη την ώρα περνούσε από κοντά μου προκειμένου να αξιολογήσει την ζωγραφιά μου όταν διαπέρασε τα αυτιά του ο ήχος της ανάγωγης γλώσσας του Περικλή, που καθόταν δίπλα μου. 

Με μία αστραπιαία κίνηση, το χέρι του δασκάλου, βρισκόταν στο μάγουλο του Περικλή κάνοντας το παιδί να ουρλιάξει και να ξεσπάσει σε κλάματα περισσότερο από εγωισμό και όχι τόσο από πόνο.  Τότε ο καημένος ο δάσκαλός μας, φανερά μετανιωμένος, άρχισε να απολογείται στο θιγμένο παιδί  για την απερίσκεπτη και αδικαιολόγητη πράξη του, η οποία ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη  με τις απόψεις του, όπου η βία δεν αποτελεί την λύση των προβλημάτων,  απεναντίας μέσω του διαλόγου φανερώνονται οι απαντήσεις, διδάσκοντας έτσι την αληθινή παιδεία.

Ο Περικλής δεν είχε σκοπό να αναφέρει το περιστατικό στους γονείς του, το είχε ξεχάσει κιόλας. Άλλωστε αν η μητέρα του μάθαινε τα λόγια που ξεστόμισε το καμάρι της θα αποκτούσε ως παράσημο ένα ακόμα σκαμπίλι στο άλλο μάγουλο. Η Λυδία όμως είχε άλλα σχέδια. Με πατέρα έναν ισχυρό οικονομικό παράγοντα της περιοχής και σαν άλλη Σαλώμη, που δεν της χαλούσε ποτέ κανένα χατίρι,  δε θα δίσταζε να ζητήσει το κεφάλι του κ. Τάσου επί πίνακι. Η Λυδία τα είχε σχεδιάσει όλα με πάσα λεπτομέρεια. Αφού στόλισε το ατυχές περιστατικό με πληθώρα κοσμητικών επιθέτων για τον κ. Τάσο, που συνοδευόταν με τα απαραίτητα κροκοδείλια δάκρυα και το επίμονο χτύπημα του ποδιού στο πάτωμα παρουσίασε την κατάσταση μέσα από τον δικό της μεγεθυντικό φακό. Και ο πατέρας της, ως γνήσιος πατέρας κακομαθημένου παιδιού θα εκπλήρωνε πάραυτα την επιθυμία της κορούλας του. Ασκώντας μεγάλη επιρροή στο σύλλογο γονέων και κηδεμόνων θα πετύχαινε με περισσή ευκολία τον στόχο του βλασταριού του, δηλαδή, να διώξει τον αγαπημένο μας δάσκαλο ο οποίος τόλμησε και της έβαλε Β’ στο μάθημα της Ιστορίας.

Το άλλο πρωί όλοι οι γονείς των παιδιών του τμήματός μας είχαν συγκεντρωθεί προκειμένου να αποφασίσουν για το μέλλον της παραμονής του κυρίου Τάσου στο σχολείο μας.  Φωνές, βρισιές μέχρι και συνθήματα ακούγαμε.Και όλα στρέφονταν εναντίον του κυρίου μας. Η καρδιά μας κόντευε να σπάσει. Μας ήταν αδύνατο να μείνουμε με δεμένα τα χέρια απέναντι στον προπηλακισμό που δεχόταν ο αγαπημένος μας δάσκαλος και για κάποιους από εμάς ο αγαπημένος μας πατέρας. Τότε με βουβή συνεννόηση, μέσω των βλεμμάτων μας, όλα τα παιδιά- πλην της Λυδίας που κράταγε απ΄ το μπαντζάκι τον πατέρα της- συγκεντρωθήκαμε σαν μία πραγματική ομάδα, υψώσαμε το ανάστημα των δέκα μας χρόνων  και σταθήκαμε στο πλάι του δακτυλοδεικτούμενου δασκάλου μας υποστηρίζοντάς τον, δίνοντας με αυτό τον τρόπο το μεγαλύτερο μάθημα ανθρωπιάς σε όλους τους γονείς.Καταστήσαμε σαφές ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως ακούγονται αλλά πίσω από κάθε γεγονός, κρύβεται   μία βαθύτερη ουσία που είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος που δεν διαθέτει σφαιρική εικόνα των γεγονότων και που κακοπροαίρετα σπεύδει να βγάλει την ετυμηγορία και να καταδικάσει.

Ο κύριος Τάσος, ο "Κύπριος", ο δάσκαλος και συνοδοιπόρος σε κάθε καινούριο ταξίδι στον κόσμο της γνώσης και της ανακάλυψης του εαυτού μας, υπήρξε πρότυπο για εμάς. Η "απονενοημένη" πράξη του,που κόντεψε να του στοιχίσει τη διδασκαλία και να αμαυρώσει τα καλά και φωτεινά του έργα, ήταν μια κακιά στιγμή, αλλά εκείνος μας έμαθε πως το σφάλλειν είναι ανθρώπινο…η ουσία όμως είναι να έχουμε την δύναμη να ελέγχουμε τα λάθη μας , να τα οριοθετούμε και αν είναι δυνατόν να τα διορθώνουμε ή αλλιώς να μην τα επαναλαμβάνουμε διδασκόμενοι από το παρελθόν….

Εν τέλει, ο προσφιλής καινούργιος μας δάσκαλος παρέμεινε στο σχολείο! Έγινε παλιός και δίδαξε σε πολλές ακόμη τάξεις με δεκάχρονα παιδιά το πραγματικό νόημα που κρύβει η ζωή, γιατί τελικά ,αυτά τα μικρά παιδιά είναι ικανά να το συλλάβουν και να το μεταδώσουν σε όλο τον πλανήτη!




Κυριακή Γαϊτανίδου
Γ'5 - 2015-2016
Λύκειο Ακρόπολης
 Λευκωσία,Κυπρος

Copyright © 2014 Κυριακούπολη. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.