Συνέντευξη : Μέσα απο τον φακό της νιότης

Η Κυριακούπολη ρώτησε μια νεαρή τριτοετή φοιτήτρια ψυχολογίας για το χόμπι της που εξελίχτηκε  σε πραγματική αγάπη, την φωτογραφία. Μέσα από τον δικό της φακό, μας διηγείται την πρώτη της επαφή με το αντικείμενο αλλά και πως αυτή η ενασχόληση της έχει αλλάξει τη ζωή της !

1) Πόσο χρονών είσαι και πότε ξεκίνησες να ασχολείσε με την φωτογραφία?

Δανάη: Είμαι 22 χρονών και η πορεία μου με την φωτογραφία ξεκίνησε ουσιαστικά στα 12 μου χρόνια όταν οι γονείς μου , μου αγόρασαν μια επαγγελματική κάμερα για δώρο γενεθλίων! Πότε μέχρι τότε δεν είχα δείξει κάποιο ενδιαφέρον ή κάποιο κρυφό ταλέντο στην φωτογράφηση, ούτε με προσέλκυσε ξανά στο παρελθόν η ιδέα αυτής της τέχνης ιδιαίτερα. Παρόλα αυτά, οι γονείς μου επέλεξαν αυτό το δώρο για εκείνα τα γενέθλια για να αρχίσω να παρατηρώ τον κόσμο μέσα απο την δική μου ματιά, να σχηματίσω μια δική μου άποψη για την κοινωνία...έτσι ακριβώς μου είχαν πεί! Άνοιξα το δώρο και έτρεξα έξω στην αυλή. Άρχισα να φωτογραφίζω τον μικρό μου αδελφό που έκανε κούνια και γελούσε. Αυτή ήταν και η πρώτη μου φωτογραφία και όταν την κοιτώ ακόμα ακούω το γέλιο του αδελφού μου.

2) Έχεις διακριθεί ας αρκετούς διαγωνισμούς φωτογραφίας. Πως νιώθεις για αυτό? Όταν τραβάς τις φωτογραφίες σου πως διακρίνεις ποια είναι η "κατάλληλη για διαγωνισμό" και ποια όχι, ή προκύπτει στην πορεία η επιλογή της ιδανικής φωτογραφίας?

Δ: Μέχρι στιγμής έχω διακριθεί σε 3 διαγωνισμούς και είμαι αρκετά περήφανη γιαυτό! Όταν αποφασίζει κάποιος να ασχοληθεί σοβαρά με αυτό το κομμάτι πρέπει να αγωνιστεί και σκληρά. Εξάλλου τίποτα στην ζωή δεν επιτυγχάνεται χωρίς προσπάθεια.  Η αλήθεια είναι πως τραβάω μυριάδες φωτογραφίες και έπειτα τις κοιτώ πάμπολλες φορές για να καταλήξω σε αυτή που θέλω να στείλω στον διαγωνισμό. Αρχικά διαβάζω το θέμα του διαγωνισμού και σκέφτομαι πως θα το προσεγγίσω. Η φωτογραφία ξέρεις, είναι σαν την ψυχολογία. Ο φωτογράφος πρέπει να "ψυχολογήσει" το πλάνο του, να το μελετήσει καλά, και έπειτα να τραβήξει μια λήψη. Αυτό προσπαθώ να κάνω και εγώ. Συνήθως αυτή που στέλνω στους διαγωνισμούς είναι και  αυτή που μου αρέσει λιγότερο άλλα όταν ζητώ την γνώμη ενός εξωτερικού προσώπου ακούω σχόλια και απόψεις που δεν είχα σκεφτεί όταν τραβούσα την συγκεκριμένη λήψη και αυτό με σαγηνεύει ακόμα πιο πολύ καθώς δηλώνει οτι όσο εγώ και να ψυχολόγησα το πλάνο μου και τον τρόπο προσέγγισής του, ο κάθε άνθρωπος σε αυτόν τον κόσμο θα εντοπίσει, θα δεί και θα νιώσει κάτι τελείως διαφορετικό. Εν τέλει δεν υπάρχει "κατάλληλη φωτογραφία για διαγωνισμό" αλλά μια  "καλή" φωτογραφία για μένα είναι αυτή που δημιουργεί ατμόσφαιρα χωρίς υπερβολές, που μπορεί να οδηγήσει το μυαλό σου σε πολλά μονοπάτια, που σε κάνει να αναρωτιέσαι πάντα για αυτήν και τη σκέφτεσαι αρκετές φορές και μετά από χρόνια.

3) Έχεις κάποια αγαπημένη φωτογραφία που έχει τραβήξει? Γενικά τι προτιμάς να φωτογραφίζεις? Ποια είναι η πηγή της θεματολογίας σου; Κινείσαι με αυστηρά θεματικά όρια (υπόθεση εργασίας) ή σε ελκύει κάτι συγκεχυμένα φωτογραφικά ?

Δ: Η αγαπημένη μου φωτογραφία είναι η πρώτη μου φωτογραφία, εκείνη του αδελφού μου στην κούνια. Ηταν αυθόρμητη, τότε δεν γνώριζα ακόμη τίποτα για την επιστήμη της φωτογραφίας και δεν είχα αναπτύξει καμιά τεχνική. Επίσης δεν σκεφτόμουν όταν την τράβηξα! Πολλές φορές η σύνδεση και το ανακάτεμα όλων αυτών των γεγονότων δημιουργούν και το τέλειο κράμα...στην περίπτωσή μας το τέλειο κράμα για την αγαπημένη μου φωτογραφία!!! Το αγαπημένο μου είναι να μην έχω κάποιο αυστηρό θεματικό πλαίσιο μέσα στο οποίο να κινούμαι. Να βγαίνω και να φωτογραφίζω δηλαδή οτιδήποτε μου κάνει εντύπωση φτιάχνοντας ένα οπτικό ημερολόγιο, την δική μου άποψη, την δική μου ματιά για τον κόσμο γύρω μου, όπως μου είχαν πει τότε και οι γονείς μου. Αυτό έξαλλου ήταν και το αρχικό έναυσμα για την πορεία μου στον χώρο της φωτογραφίας, επομένως αυτός συνεχίζει και να είναι! Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια άρχισα να φωτογραφίζω και πάνω σε συγκεκριμένο θέμα, στον ουρανό και στις διαφορετικές του αποχρώσεις και εκφάνσεις κατα την διάρκεια των 24 ωρών αλλα και κατα την καιρική αλλαγή. Αυτό με βοήθησε κυρίως στο να εμβαθύνω και να δημιουργώ ένα πιο οργανωμένο και ομοιογενές σύνολο εικόνων.

 
 

4)  Πως θα περιέγραφες τη σχέση σου με τη φωτογραφία; Τι είναι φωτογραφία για σενα;

Δ: Ο κόσμος συνήθως φωτογραφίζει συμβάντα που θέλει να θυμάται για πάντα. Οι φωτογραφίες είναι σεντούκια θησαυρού καθώς μαγνητίζουν στιγμές, πολύτιμες και πανάκριβες αναμνήσεις και στιγμές του κόσμου μας, μιας σύντομης ζωής. Ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να αποκρυσταλλώσει εικόνες απο την ζωή του για να μπορεί να αναπολεί, να μπορεί να μοιράζεται αναμνήσεις με άλλους αλλα και να ικανοποιήσει μια μικρή ματαιοδοξία που όλοι έχουμε...η ιδέα ότι θα μείνει η μνήμη μας ζωντανή στους αιώνες μέσα απο μια φωτογραφία απο χέρι σε χέρι απο κάδρο σε κάδρο απο τοίχο σε τοίχο απο καρδιά σε καρδιά! Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι εαν κοιτάξεις μια εικόνα πάνω απο 10 δευτερόλεπτα, τότε αυτή σου έχει εντυπωθεί στο μυαλό για πάντα...αυτό λέει πολλά.

5) Προτιμάς να φωτογραφίζεις με χρώμα ή ασπρόμαυρα?

Δ: Οι πλείστες των φωτογραφιών μου είναι με χρώμα καθώς λατρεύω τον χρώμα στον κόσμο μας. Είναι τόσο έντονο, το χρώμα είναι αυτό που σε επηρεάζει ψυχολογικά και συναισθηματικά. Εξάλλου το νέο μου project με τις φωτογραφίες του ουρανού απαιτεί χρώμα για να δηλώσω και να φανερώσω την σαγήνη του ουρανού μας! Την υπέρτατη ομορφιά που βρίσκεται πάνω απο το κεφάλι μας και εμείς εμμένουμε να κοιτάμε κάτω σκυμμένοι...

Τα χρώματα μου είναι πολύ σημαντικά και δεν μπορώ να τα αποφύγω ή να τα αφαιρέσω...

6) Πιστεύεις οτι μια εικόνα είναι 1000 λέξεις? Αυτή η φράση και επομένως η τέχνη της φωτογραφίας πιστεύεις πως έρχεται σε οξύμωρο σχήμα με την συγγραφή βιβλίων εφόσον οι συγγραφείς προσπαθούν να περιγράψουν μέρη, τόπους γεγονότα μέσα απο τις λέξεις?

Δ: Μόνο 1000? Είναι πολλές περισσότερες! Μια εικόνα μπορεί να γράψει ολόκληρο βιβλίο και όχι ένα αλλα εκατομμύρια διαφορετικά βιβλία εφόσον αυτήν την εικόνα θα την δουν εκατομμύρια διαφορετικά μάτια με την δική τους οπτική γωνία. Πάρα ταύτα, θεωρώ πως η φωτογράφηση είναι και αυτή μια μορφή συγγραφής εφόσον κάθε φωτογραφία δεν λεεί μόνο ένα πράγμα. Πίσω απο αυτήν, στο υπόβαθρό της, μπορεί να κρύβονται μυριάδες μηνύματα που προσπαθεί να μεταδώσει ο φωτογράφος όπως ακριβώς γίνεται και με ένα βιβλίο! Ο κάθε αναγνώστης δύναται να κατανοήσει κάποιο βιβλίο, ειδικά αν είναι φιλοσοφικού περιεχομένου, με τελείως διαφορετικό τρόπο απο έναν άλλον αναγνώστη καθώς τα βιώματα τους και οι εμπειρίες τους δεν είναι οι ίδιες! Πάντως, η αλήθεια είναι πως ένα ωραίο βιβλίο δεν πρέπει να έχει καμία φωτογραφία ουτως ώστε να μην επηρεαστεί καθόλου ο αναγνώστης απο την ματιά του φωτογράφου, να σχηματίσει δική του εικόνα στο μυαλό του, να βάλει την φαντασία του να δουλέψει!

7) Η ψυχολογία σε βοηθάει στην φωτογραφία και τουναπάλιν?

Δ:  Ναί! Η σπουδές μου στην ψυχολογία με βοηθάνε να αντιλαμβάνομαι κάθε λήψη που τραβάω με έναν "διαφορετικό τρόπο", με ωθούν στον να θέλω να ψυχολογήσω προσεκτικά το θέμα που τραβάω εκείνη την στιγμή. Προσπαθώ να μιλήσω με το θέμα, να κάνω έναν διάλογο μαζί του για να μάθω ποιό πολλά πράγματα για αυτό μεσα απο την προσεκτική παρατήρηση. Να κατανοήσω την ύπαρξή του, την σύσταση του , τον τρόπο που θέλει να το προσεγγίσω για να φωτογραφηθεί! Βεβαίως ισχύει και το αντίθετο. Η φωτογραφία με έχει βοηθήσει πολλάκις στο αντικείμενο της σχολής μου. Μέσα απο την φωτογραφία αρχικά βρήκα και βρίσκω τον δικό μου ευατό..μαθαίνω να ψυχολογώ εμένα και μετά τον κόσμο γύρω μου!

8) Έχεις δακρύσει ποτέ με την θέαση κάποιας φωτογραφίας?

Δ: Έχω δακρύσει πολλές φορές με πολλές διαφορετικές φωτογραφίες , συνήθως άσημων καλλιτεχνών. Μια χαρακτηριστική που με χάραξε βαθιά και δεν μπορώ να την βγάλω απο το μυαλό μου, είναι η εικόνα δυο μικρών παιδιών που κλαίγανε σπαρακτικά στον σταθμό τρένων, το ένα παιδί το τραβούσε μια γυναίκα απο την μια πλευρά και το άλλο παιδί το τραβούσε απο το χέρι ένας άντρας απο την αντίθετη πλευρά. Τα δυό παιδιά κλαίγανε και κοιταζόντουσαν σαν να ήταν η τελευταία φορά που συανντιόντουσαν και τα χεράκια τους ήταν ενωμένα μέχρι που τα απομάκρυναν αυτοί οι δύο ενήλικες. Μια τέτοια φωτογραφία μπορεί να δημιουργήσει στο μυαλό κάποιου μια ολόκληρη ιστορία και στο δικό μου το μυαλό η ιστορία που δημιούργησε είναι πολύ θλιβερή και ακόμα και τώρα που σκέφτομαι αυτήν την εικόνα ανατριχιάζω παρόλο που την είχα δει πρίν απο 4 χρόνια σε μια έκθεση!

9) Τι φωτογραφικό εξοπλισμό χρησιμοποιείς;

Δ: Canon 550D με Canon 24mm

10) Ταλέντο, ευφυΐα, εργασία, σπουδές. Τι συνθέτει, κατά τη γνώμη σου, ένα καλό φωτογράφο; Θα ήθελες να τα ταξινομήσεις;

Δ: Το να ανακαλύψει κανείς το ταλέντο του σε κάποιο τομέα  είναι μια καλή αρχή. Από 'κει και πέρα, βέβαια χρειάζεται συστηματική ενασχόληση, εργασία και αφοσίωση, ώστε να αξιοποιήσει το τάλαντο αυτό.  Οι σπουδές και η ευφυϊα σίγουρα μπορούν να βοηθήσουν, ωστόσο πιο σημαντικό για ένα φωτογράφο / καλλιτέχνη θεωρώ πως είναι να έχει σφαιρική μόρφωση και καλλιέργεια, όπως και εμπειρίες από την ίδια τη ζωή.

11) Κάποια συμβουλή που θα ήθελες να δώσει στα νέα παιδιά που ίσως τώρα ξεκίνησαν το ταξίδι της φωτογραφίας ή ενδιαφέρονται να ασχοληθούν επαγγελματικά στο μέλλον?

Δ: Να μην προσπαθήσουν να μιμηθούν. Να μην προσπαθήσουν να πρωτοπορήσουν. Να μην προσπαθούν να είναι ή να γίνουν ή να μπορέσουν οτιδήποτε. Απλά η κάμερά τους να ακολουθήσει την καρδιά και το μυαλό τους.

 Αν δεν είσαι ερωτευμένος με αυτό που κάνεις, τότε μην το αρχίσεις καν. Αν το αγαπάς και μέσα από αυτό βρίσκεις παρηγοριά και ευτυχία μαζί, τότε μόλις έβαλες το πρώτο λιθαράκι για να χτίσεις αυτό που πάντα ονειρευόσουν. Δεν είμαι ούτε η καλύτερη φωτογράφος εκεί έξω ούτε είναι στα άμεσα σχέδια μου να προσπαθήσω να γίνω , γιατί το δεύτερο σκαλί ύστερα από το να αγαπάς αυτό που κάνεις είναι να ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι.

Σε ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σου και καλή τύχη στις φωτογραφικές διαδρομές.