Διήγημα " Σαν σήμερα"

 Διηγημα για τον Διαγωνισμό "40 χρόνια απο την εισβολή "

 " Σαν σήμερα"

Ιούλιος 2014. Πέρασαν ακριβώς 40 χρόνια , δεν είναι πολλά, καθόλου πολλά μάλιστα. Το γεγονός είναι ακόμα φρέσκο και χαραγμένο για πάντα στις μνήμες των γονιών μας. Εμείς,  η νέα γενιά, δεν ζήσαμε τον τραγικό πόλεμο, αλλά όλες αυτές οι παραστατικές  αφηγήσεις των μεγαλυτέρων,  είναι  αρκετές ώστε να κρατούν την φλόγα της μνήμης  για τους κατεχόμενους τόπους μας αναμμένη.

         Σήμερα είναι τα 20στα μου γενέθλια. Τι μέρα και δαύτη που γεννήθηκα;   Η πιο «χαρμόσυνη»  για το νησί μου!   

-          «Χρόνια Πολλά» μου εύχονται κάθε χρόνο τέτοια μέρα.

Τι  τραγική ειρωνεία!  Και όλοι αυτοί που θυσιάστηκαν για την πονεμένη μου πατρίδα;  - σκέφτομαι έπειτα.

         Όλα αυτά αναδύθηκαν στο μυαλό μου από χτες το βράδυ που είδα αυτό το συνταρακτικό όνειρο.

         Διαδραματίζονταν σε ένα χωριό της Κύπρου. Καθόμουν σε μία ξύλινη καρέκλα ενός παραδοσιακού καφενείου, φορώντας ένα λευκό όμορφο φουστανάκι. Γύρω μου ένα σωρό κόσμος. Στο διπλανό προς εμένα τραπέζι καθόντουσαν ηλικιωμένοι κύριοι με άσπρα πουκάμισα. Έπαιζαν τάβλι και έπιναν το κυπριακό καφεδάκι τους συντροφιά με τον ζεστό καλοκαιριάτικο ήλιο. Συζητούσαν για την πικρία της ζωής, τις κακουχίες, τους πολέμους. Ακουγόντουσαν αγχωμένοι, ταλαιπωρημένοι και πικραμένοι. Κι όμως το βλέμμα τους ήταν τόσο πράο όταν κοιταζόντουσαν μεταξύ τους – σαν να συμπλήρωνε ο ένας τον άλλον.

         Ακριβώς δίπλα στο τραπέζι των κυρίων παρευρίσκονταν μια άλλη παρέα ανθρώπων. Η διάλεκτος ακούγονταν βαριά κυπριακή. Μάλιστα πολλές εκφράσεις αδυνατούσα να τις κατανοήσω ή να τις συλλάβω αμέσως.  Από τα συμφραζόμενα όμως συμπέραινα ότι συζητούσαν για τους πολιτικούς τους ηγέτες.

-          Ο στρατός έχει μειωθεί δραματικά.

-          Μας έχουν προδώσει. Απέσυραν τον ελληνικό στρατό και μείναμε απροστάτευτοι,  χωρίς όπλα.

-          Τι θα κάνουμε σε μία δύσκολη στιγμή;

         Στην συνέχεια παρατήρησα τα τραπέζια  -  το πλήθος των τραπεζιών έφτανε ως εκεί που δεν μπορούσα πλέον να διακρίνω και όλα ήταν γεμάτα από παρέες ανθρώπων. Μου φαινόντουσαν όλα πολύ παράξενα και ιδιαίτερα το γεγονός ότι δεν αντιλαμβανόντουσαν οι παρέες την παρουσία των άλλων ατόμων στο διπλανό τραπέζι.

         Σηκώθηκα από την καρέκλα μου και περπάτησα  κατά μήκος των τραπεζιών.  Όσο περπατούσα τόσο τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων και η ενδυμασία τους άλλαζε. Γινόνταν πιο παλιά, πιο παραδοσιακή, ίσως στα πιο μακρινά τραπέζια η ενδυμασία έφτανε και μέχρι τους χιτώνες των αρχαίων προγόνων μας, μόνο που εγώ είχα κουραστεί από το πολύ περπάτημα και έτσι δεν έφτασα μέχρι εκεί.

         Το συμπέρασμά μου όμως το έβγαλα παρατηρώντας  τα βλέμματα όλων.  Διέπνεαν ζεστασιά, φιλικότητα, ομόνοια.

         Στην σημερινή εποχή ο κόσμος αρχίζει και χάνει αυτήν την ενότητα από το βλέμμα. Κυριαρχεί το μίσος και η καχυποψία παρόλο των δυσάρεστων καταστάσεων που βιώνουμε σ τη χώρα μας. Εξασθενεί και χάνεται η φιλικότητα για την οποία ήμασταν ξακουστοί.

         Το όνειρο όμως συνεχίζονταν. Είχα σταματήσει μπροστά στο τραπέζι δίπλα στην καρέκλα μου, στην παρέα που πλησίαζε χρονικά στην δική μου εποχή.  Αποφάσισα λοιπόν να ακούσω προσεκτικά της συνομιλίες των  τριών ηλικιωμένων φίλων.

-          Τι γίνετε ρε παιδιά, δεν θα ‘ρθει ο Πάμπος;

-          19 δεν έχουμε σήμερα; Αύριο το Σάββατο παντρεύει την κόρη του με τον Αντρέα του Σωτήρη και έχει προετοιμασίες.

-          Παραλίγο να το ξεχάσω!  Έχουμε και γλέντια λοιπόν ε; Να και κάτι ευχάριστο επιτέλους.

-          Όχι! Όχι! Αναφωνώ απροσκάλεστη στην συζήτηση.

-          Τι τρέχει κόρη μου; Τι έπαθες;

-          Όχι, δεν πρέπει να παντρευτούν αύριο τα παιδιά, ειδικά εδώ στην Κερύνεια! Να φύγετε… Φύγετε όλοι σας τώρα, προλαβαίνετε!

-          Τι λες κοπέλα μου; Γιατί να φύγουμε; Τι προλαβαίνουμε;

-          Από την τουρκική εισβολή! Στις 5:30 το ξημέρωμα θα βομβαρδίσουν τον Πενταδάκτυλο! Φύγετε που σας λέω!

-          Μα καλά τρελάθηκες; Κάτσε λίγο να ξεκουραστείς, πιες νερό, δεν φαίνεσαι καλά. Πως σε λένε; Που είναι οι δικοί σου; Από εδώ είσαι;

-          Άντρεα με λένε και οι παππούδες  μου είχαν σπίτι εδώ πριν την εισβολή των Τούρκων

-          Ορίστε; Μα τι είναι όλα αυτά ; Πλάκα μας κάνεις;

-          Σας παρακαλώ,  πιστέψτε με, αλήθεια σας λέω!

-          Και που ξέρεις εσύ τι θα συμβεί;

-          Επειδή …

Εκείνη την ώρα κατέφθασε και ο Πάμπος.

Εγώ συνέχισα την προσπάθειά μου να με πιστέψει κάποιος όμως ήταν μάταιο.  Οι τρεις κύριοι θύμωσαν μαζί μου και νόμιζαν πως τους κορόιδευα.

-          Δεν είναι ωραία αστεία αυτά που κάνεις, άντε φύγε τώρα…

Με δάκρυα στα μάτια απομακρύνθηκα  δίχως να πω καμία άλλη κουβέντα. Κοίταξα πίσω στα υπόλοιπα τραπέζια με του προγόνους. Είχαν εξαφανιστεί,  ο κόσμος γύρω φαινόταν ανυποψίαστος. Ο καθένας ασχολούνταν αποκλειστικά με την δουλειά του. Αγνοούσαν ότι εκείνη η μέρα ήταν η τελευταία που περπατούσαν ελεύθερα σε εκείνα τα χώματα και το χειρότερο ότι εγώ δεν μπορούσα να κάνω κάτι για να τους βοηθήσω. 

         Λυπημένη και ψυχικά εξαντλημένη, περίμενα μέχρι την στιγμή που θα έμενε αθάνατη στο μυαλό όλων.  Ξαφνικά όλα σκοτείνιασαν γύρω μου και ο κόσμος στην πλατεία είχε εξαφανιστεί.  Ήμουν ολομόναχη τώρα μέσα στο σκοτάδι.  Εκείνη τη στιγμή άκουσα πυροβολισμούς και φωνές, πολλές φωνές, κραυγές και κλάματα.  Μπροστά μου άρχισαν να διαδραματίζονταν γεγονότα, όπως αυτά που έβλεπα τόσα χρόνια στα  ιστορικά  ντοκιμαντέρ.   Πρόσωπα και  θλιβερές εικόνες περνούσαν από μπροστά μου με μεγάλη ταχύτητα μέχρι που ένιωσα ζάλη και έχασα της αισθήσεις μου.

         Μόλις είχε ξημερώσει η 20ή Ιουλίου, ήταν τα γενέθλιά μου.  Τόσα χρόνια ποτέ άλλοτε δεν αντιλαμβανόμουν ότι σαν σήμερα ένα τρομακτικό γεγονός είχε συμβεί στο νησί μου.  Απλά διασκέδαζα και γλεντούσα δίχως καν να αναλογιστώ έστω για μια στιγμή τους ανθρώπους που θυσιάστηκαν εκείνη την μέρα.

         Παρόλα αυτά, σίγουρα υπήρχαν και ευχάριστα συμβάντα όπως εκείνος ο γάμος των δύο ερωτευμένων ανθρώπων στο όνειρό μου. Η ζωή όλων σταμάτησε απότομα εκείνη την μέρα , παρόλα αυτά δεν πτοήθηκαν και ξανάφτιαξαν οικογένειες και περιουσίες. 

         Η ψυχική δύναμη των πατριωτών μου με εμπνέει και μου θυμίζει ότι το έθνος μου κουβαλάει μια ιστορία που δεν πρέπει να ξεχάσουμε ή να αγνοήσουμε, αλλά να νιώθουμε περήφανοι …

…  Ωχ! Πέρασε η ώρα και παραμέλησα τους καλεσμένους μου.  Ήρθε η γιαγιά και ο παππούς ο Αντρέας. Θα τους ρωτήσω για την μέρα που προετοιμάζονταν για το γάμο τους στις 20 Ιουλίου.
.........................................................................................................................................................

Συγγραφέας: Κυριακή ΓαΪτανίδου 
 Copyright © 2014 Κυριακούπολη. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.